Σε όλους είναι κατανοητές οι τρεις διαστάσεις της ύλης και όσων εκδηλώνονται σε αυτήν. Το μήκος, το πλάτος και το ύψος είναι αυτές οι τρεις διαστάσεις μέσα στις οποίες ζούμε, συναναστρεφόμαστε, μαθαίνουμε, αισθανόμαστε.
Οι κανόνες της ύλης είναι ξεκάθαροι και θέτουν τα όρια του φυσικού κόσμου, στον οποίο καλούμαστε να ζήσουμε όλοι και να αποκτήσουμε δεξιότητες που είναι πολύ χρήσιμες για την εξέλιξή μας.
Παρ’ ότι όμως με δυσκολία αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα άλλων διαστάσεων, δεν είμαστε φυλακισμένοι σε αυτές τις διαστάσεις.
Μια άλλη διάσταση, εκείνη του χρόνου, μας δείχνει πως εκτός από τον χώρο, μπορούμε και υπάρχουμε, χρησιμοποιούμε και μαθαίνουμε να συνθέτουμε πράγματα και συνθήκες οι οποίες χρειάζονται διάρκεια για να εκδηλωθούν.
Για παράδειγμα, έχω ένα σώμα το οποίο υπάρχει με συγκεκριμένο ύψος, πλάτος και μήκος σήμερα, όμως το ίδιο σώμα, το δικό μου, είχε τελείως διαφορετικές διαστάσεις όταν υπήρξα νεογέννητο.
Αυτές είναι έννοιες με τις οποίες, νομίζουμε πως έχουμε εξοικειωθεί εύκολα. Στην πραγματικότητα μας παίρνει πολλά χρόνια να μάθουμε να λειτουργούμε φυσιολογικά και με ακρίβεια μέσα στην υλική μας διάσταση.
Από μωρά ερχόμαστε αντιμέτωποι με δυνάμεις όπως πχ η βαρύτητα, τις οποίες μας παίρνει χρόνια να κουμαντάρουμε -πότε ήταν πχ. η τελευταία φορά που χάσατε την ισορροπία σας και πέσατε λόγω κακού υπολογισμού του βάρους σας;
Το να μάθουμε να ζούμε στις τρεις διαστάσεις συν εκείνη του χρόνου είναι χρονοβόρα και πολύπλοκη διαδικασία.
Πολλοί άνθρωποι αγνοούν εσκεμμένα αισθήσεις τους όπως η διαίσθηση, το να προβλέπουν μελλούμενα, το να βλέπουν αύρες κλπ, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά επειδή δεν προλαβαίνουν ή δε μπορούν να διαχειριστούν και αυτές τους τις δυνατότητες.
Είναι το ίδιο όπως αγνοούμε κάποιο έμφυτο ταλέντο στη μουσική διότι απαιτείται, για λόγους που υπακούν στην ύλη (τροφή, στέγη, ρουχισμός) να ανοίξουμε συνεργείο αυτοκινήτων. Σε μια καλή τέτοια περίπτωση, το συνεργείο μας μπορεί να φιλοξενεί συχνά κλασσική μουσική, η οποία δε θα πάψει ποτέ να μας συγκινεί.
Παρότι αποδεχόμαστε τις καλλιτεχνικές μας τάσεις και ως Ανθρωπότητα τις έχουμε εντάξει στην καθημερινότητά μας και στην ιστορία μας, μόλις και μετά βίας αποδεχόμαστε τις ικανότητές μας να εντάσσουμε ένα ευρύτερο πλαίσιο πραγματικότητας μέσα στην αντίληψή μας.
Και ενώ είναι κάτι που επιτυγχάνεται με απλή εξάσκηση για τους περισσότερους, το έχουμε ντύσει με τόσο πολύ αρνητικότητα και δεισιδαιμονίες , που όποιος αντιλαμβάνεται μερικές ακόμη διαστάσεις, δε το λέει σε κανέναν, από φόβο μη τον δαιμονοποιήσουν, ή κοροϊδέψουν και τον απομονώσουν από τον κοινωνικό κύκλο ή ακόμα και προπηλακίσουν.
Τελικά, όλα δείχνουν πως αν καταφέρουμε να ησυχάσουμε λίγο το μυαλό μας και συντονίσουμε τα εγκεφαλικά μας ημισφαίρια, μάλλον πιάνουμε με απίστευτη φυσικότητα σήματα από άλλες διαστάσεις, οι οποίες μπορεί να είναι πολύ χρήσιμες για την καθημερινή μας, πρακτική, τρισδιάστατη ύπαρξη.
Μπορεί πολύ απλά να δεχτούμε το σήμα, ότι η τάδε τροφή μας δημιουργεί προβλήματα και άρα καλό είναι να την αποφύγουμε. Ή μπορεί να δεχτούμε μια πληροφορία ότι το τάδε δρομάκι δεν έχει κίνηση και μας βγάζει κατευθείαν στον προορισμό μας. Απλά πράγματα και, πάνω απ’ όλα, χρήσιμα.
Είναι ακατανόητο γιατί στο μυαλό των πολλών, θεωρείται κάποιος γκουρού ή σούπερ πνευματώδης τύπος, επειδή οι οπτικοί του νευρώνες αναλύουν μεγαλύτερο φάσμα χρωμάτων από τους νευρώνες κάποιου άλλου, και αυτός λέει ό,τι βλέπει την αύρα.
Είναι επίσης ακατανόητο πως μπορεί κάποιος να βγει από το υλικό του σώμα και να μεταφέρει τη συνείδησή του κάπου αλλού!
Μα πιο ακατανόητο θα παραμένει πάντα το ότι αυτή η κατάσταση θεωρείται ακατανόητη από τους πολλούς, τη στιγμή που όλοι τους, κάθε βράδυ, μεταφέρονται εκτός του υλικού τους σώματος, και μάλιστα θυμούνται πολλά το πρωί που ξυπνούν και τα αποκαλούν απλά “όνειρα”…
Σχετικές εκδηλώσεις
Σεμινάριο ανάπτυξης ανώτερης Νοημοσύνης με ήχους Hemi-Sync®- The Monroe Institute
