“Μητέρα, νιώθω το χτύπο της καρδιάς σου. Μητέρα σε νιώθω κάτω από τα πόδια μου”, αρχίζει σιγά ο ύμνος.
Οικογένειες συναθροίζονται για να τιμήσουν τη Μητέρα Γη, κάθονται στο ευωδιαστό καλοκαιρινό γρασίδι της κοιλάδας, αρχίζουν να ψάλλουν χαμηλόφωνα και αργά.
Ο ένας μετά τον άλλον αρχίζουν να σηκώνονται καθώς ο ύμνος αυξάνει σε ένταση.
” Μητέρα, νιώθω το χτύπο της καρδιάς σου. Μητέρα, σε νιώθω κάτω από τα πόδια μου”.
Σχεδόν ομόφωνα σταματάει η ψαλμωδία και σιωπή απλώνεται στην κοιλάδα. Μετά, λες και αναστέναξε η Μητέρα Γη σε ανταπόκριση, ένα βαθύ κύμα συντονισμένης ενέργειας ανυψώνεται από τη γη και εισρέει σαν χείμαρρος σε κάθε άτομο.
Κλάματα ακούγονται εδώ κι εκεί, παλιοί κλειδωμένοι χώροι στις καρδιές ανοίγουν, κουρελιασμένα όνειρα αναγεννιούνται ξανά, και ψίθυροι ευχαριστιών ακούγονται από παντού. “Είναι ζωντανή! Μας άκουσε!”
Η χρυσή σφαίρα του ήλιου βυθίζεται αργά πέρα από τη δυτική άκρη του ορίζοντα. Νυσταγμένα παιδιά κουρνιάζουν σε δυνατά χέρια. Σανδαλοφορεμένα πόδια πορεύονται προς το σπίτι. Η μέρα φεύγει, αλλά πρόκειται να μείνει ανεξίτηλη για πολύ καιρό στις καρδιές όλων όσοι βρέθηκαν εκεί.
Από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης κανένα δεν είναι τόσο ευλαβικό όσο η γη.
Οι πρώτοι πολιτισμοί τιμούσαν τη γη και τη λάτρευαν ως συνειδητή Οντότητα που επέβλεπε τη ζωή σε όλες τις φάσεις της. Οι αρχαίοι πολιτισμοί που βίωναν κοντά στη γη θεωρούσαν τη Μητέρα Γη ζωντανό, γόνιμο προμηθευτή όλων των κατοίκων της.
Υπήρχε μια αίσθηση βαθιάς συνεργασίας με τη γη. Το αρχαίο αίσθημα ευαισθησίας ήταν αυτό της συνύπαρξης με τη γη αντί της απλής ύπαρξης στη γη.
Ο Βασίλειος Βαλεντίνος, αλχημιστής του δέκατου πέμπτου αιώνα είπε ότι, “η γη δεν είναι ένα νεκρό σώμα, αλλά κατοικείται από ένα πνεύμα που είναι η ζωή και η ψυχή της. Όλα τα όντα της δημιουργίας, συμπεριλαμβανομένων και των μεταλλευμάτων, έλκουν τη δύναμή τους από το Πνεύμα της Γης.
Αυτό το πνεύμα είναι ζωή, τρέφεται από τα αστέρια, και τρέφει όλα τα ζωντανά πλάσματα που προστατεύει στη μήτρα του”.
Η πίστη στην έμψυχη γη έχει σχεδόν εξαφανιστεί στη μοντέρνα κοινωνία. Η ανησυχία για την εξαφάνιση της ιδέας της έμψυχης γης εκφράστηκε φλογερά κατά τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από τον Σμοχάλια, έναν Ινδιάνο ιερό άνδρα της φυλής των Σιού. Είπε:
Μου ζητάτε να σκάψω τη γη; Πώς μπορώ να πάρω ένα μαχαίρι και να το χώσω στα στήθη της μητέρας μου;
Τότε όμως, όταν πεθάνω, δε θα με κλείσει ξανά στην αγκαλιά της…
Και μετά δε θα μπορέσω ποτέ ξανά να μπω στο σώμα της και να ξαναγεννηθώ.
Μου ζητάτε να κόψω το χορτάρι και το καλαμπόκι και να τα πουλήσω για να γίνω πλούσιος όπως οι λευκοί.
Πώς μπορώ όμως να τολμήσω να θερίσω τα μαλλιά της μητέρας μου;
Ίσως, όμως, βαθιά στη ψυχή κάθε ανθρώπου ενυπάρχει ένα αίσθημα μυστικής ενότητας με τη γη. Ίσως βαθιά στον καθένα μας να υπάρχει μια εσωτερική βεβαιότητα ότι η ανθρώπινη ζωή ξεφυτρώνει από τη γη, γιατί οι άνθρωποι για μια ακόμα φορά έχουν αρχίσει να έλκονται απ’ αυτή την πανάρχαια αντίληψη.
Σημερινοί συνήγοροι αυτής της αντίληψης είναι οι οπαδοί της θεωρίας της Γαίας, που πήρε το όνομά της από την ελληνική θεότητα που προσωποποιεί τη Μητέρα Θεά της Γης.
Όσοι εμμένουν σ’ αυτή την ιδέα θυμούνται πάντα πως δεν είμαστε ποτέ μακριά από τη γη, κι ό,τι κάνουμε στη γη, το κάνουμε ουσιαστικά στους εαυτούς μας.
Με το να τιμούμε τη γη, τιμούμε τους εαυτούς μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ντένις Λιν “Ιερός Χώρος” από τις εκδόσεις Κέδρος
