Πολλά παιδιά κρύβουν μέσα τους θυμό και πικρία απέναντι στους γονείς τους και η αιτία συχνά είναι η ανειλικρίνεια στη μεταξύ τους σχέση.
Το παιδί επιθυμεί βαθιά να είναι παρών ο γονιός ως άνθρωπος και όχι ως ρόλος, ανεξάρτητα από το πόσο ευσυνείδητα παίζει αυτόν τον ρόλο.
Είναι πιθανό να τα κάνουμε όλα σωστά και να παρέχουμε το καλύτερο στο παιδί μας, αλλά ακόμα και το καλύτερο που μπορούμε δεν επαρκεί. Επί της ουσίας, το «πράττειν» δεν είναι ποτέ αρκετό αν παραμελούμε το «Υπάρχειν».
Το εγώ δεν γνωρίζει τίποτα για την Ύπαρξη και πιστεύει ότι τελικά θα σωθούμε με τις πράξεις. Αν βρισκόμαστε υπό το κράτος του εγώ, θεωρούμε ότι κάνοντας όλο και περισσότερα θα συγκεντρώσουμε τελικά «πράττω», έτσι ώστε να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι στο μέλλον. Αυτό όμως δεν θα συμβεί. Το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να χάσουμε τον εαυτό μας μέσα στο «πράττω». Στο σύνολό του, ο πολιτισμός χάνει τον εαυτό του στο «πράττειν», το οποίο δεν είναι θεμελιωμένο στο «Υπάρχειν». Οπότε αποβαίνει μάταιο.
Πώς μπορούμε να φέρουμε την Ύπαρξη μέσα σε μια πολυάσχολη οικογένεια και στη σχέση με το παιδί μας; Το κλειδί είναι να δίνουμε προσοχή στο παιδί μας.
Υπάρχουν δύο είδη προσοχής. Το ένα μπορεί να ονομαστεί έμμορφη προσοχή, προσοχή βασισμένη στη μορφή. Το άλλο είδος είναι η άμορφη. Η έμμορφη προσοχή συνδέεται πάντα, κατά κάποιο τρόπο, με τις πράξεις και με την αξιολόγηση. «Διάβασες για αύριο; Φάε το φαΐ σου. Μάζεψε το δωμάτιό σου. Πλύνε τα δόντια σου. Κάνε αυτό. Μην κάνεις το άλλο. Βιάσου, ετοιμάσου».
Τι πρέπει να κάνουμε στη συνέχεια;
Διαβάστε επίσης: Ο “δρόμος” της γνώσης: Το υπαίθριο σχολείο στο Νέο Δελχί που διδάσκει σε πάνω από 300 φτωχά παιδιά
Αυτό το ερώτημα συνοψίζει σε μεγάλο βαθμό το πώς είναι η οικογενειακή ζωή σε πολλά σπίτια. Ασφαλώς, η έμμορφη προσοχή είναι απαραίτητη και έχει τη θέση της στην οικογένεια. Αλλά αν είναι μόνο αυτή που υπάρχει στη σχέση με το παιδί μας, τότε απουσιάζει η πιο ζωτική διάσταση και η Ύπαρξη καλύπτεται εντελώς από το «πράττειν», από «τις έγνοιες του κόσμου», όπως το εξέφρασε ο Χριστός. Η άμορφη προσοχή δεν διαχωρίζεται από τη διάσταση της Ύπαρξης.
Πώς λειτουργεί;
Όπως κοιτάζουμε, ακούμε, αγγίζουμε ή βοηθούμε το παιδί μας με οτιδήποτε, είμαστε σε εγρήγορση, ήρεμοι, απόλυτα παρόντες, και δεν θέλουμε τίποτα περισσότερο εκτός από εκείνη τη στιγμή όπως είναι.
Κατ’αυτόν τον τρόπο αφήνουμε χώρο στην Ύπαρξη. Εκείνη τη στιγμή, αν είμαστε παρόντες, δεν είμαστε πατέρας ή μητέρα. Είμαστε η εγρήγορση, η ηρεμία, η Παρουσία που ακούει, κοιτάζει, αγγίζει, ακόμα και μιλάει. Είμαστε το Υπάρχειν πίσω από το Πράττειν.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Eckhart Tolle «Μια Νέα Ζωή» από τις εκδόσεις Πεδίο
