Αυτός που έχει κάνει καλό σε άλλους, που τους έχει βοηθήσει, τους έχει υποστηρίξει, θεωρεί φυσιολογικό να περιμένει μια μικρή ευγνωμοσύνη από αυτούς, τουλάχιστον μια αναγνώριση.
Εκείνοι που εργάσθηκαν για τα παιδιά τους, που τους έδωσαν τροφή, τα εκπαίδευσαν, περιμένουν επίσης από αυτά να τους αναγνωρίσουν τουλάχιστον ότι ήταν καλοί γονείς. Ε, λοιπόν, έρχομαι να γκρεμίσω αυτήν την αντίληψη των πραγμάτων που θεωρείται φυσιολογική, νόμιμη, από την δημιουργία του κόσμου, λέγοντάς τους ότι αντίθετα δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα!
Μερικοί άνθρωποι θ’ αναρωτηθούν: «Μα γιατί λέει τέτοια περίεργα πράγματα;»
Είναι όμως απλό: γιατί αν περιμένουμε ανταπόδοση, αναγνώριση, τότε μπαίνουμε στον κόσμο της δυσαρέσκειας, της επίκρισης, της μνησικακίας και της έγνοιας.
Θα πείτε: «Μα τότε, το καλό που κάναμε δεν θα αναγνωρισθεί ποτέ;»
Διαβάστε επίσης: Να μην ξεχάσουμε ποτέ, να είμαστε παιδιά
Ναι, αλλά εσείς μην το περιμένετε να γίνει. Όλοι οι σοφοί, οι Μύστες γνωρίζουν έναν νόμο βάση του οποίου ρυθμίζουν την ύπαρξή τους: τον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Για ό,τι κάνουν, γνωρίζουν ότι αργά ή γρήγορα το αποτέλεσμα θα επανέλθει σε αυτούς: αν είναι μια καλή πράξη, το αποτέλεσμα θα είναι επωφελές, και αν είναι κακή… Να, αυτός είναι ο νόμος πάνω στον οποίο βασίζουν οι σοφοί την ύπαρξή τους, και πρέπει να ενεργείτε όπως αυτοί.
Τι γνωρίζουμε σχετικά με την πραγματικότητα; Ή ίσως ακόμη και να αναρωτηθούμε αν ο κόσμος υπάρχει πραγματικά, και πράγματι ορισμένοι φιλόσοφοι ισχυρίστηκαν ότι δεν υπάρχει καμία αντικειμενική πραγματικότητα, ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως κόσμο είναι μόνο η επίδραση των προσωπικών και υποκειμενικών μας εντυπώσεων.
Θυμάμαι, που διάβασα μερικούς από αυτούς τους φιλόσοφους όταν ήμουν πολύ νέος: ο Berkeley ή ο Ernst Mach… ήμουν κατάπληκτος, αλλά τα επιχειρήματά τους ήταν πειστικά. Έτσι, μπορεί να αμφισβητήσει κανείς πολλά πράγματα, αλλά υπάρχει ένας νόμος που οι Μύστες ποτέ δεν αμφισβητούν, ότι θερίζουμε αυτό που σπέρνουμε και αν κάνουμε το καλό, θα αποκομίσουμε επίσης, αργά ή γρήγορα, τους καρπούς.
Στην Ινδία, υπάρχει μια γιόγκα που ονομάζεται «κάρμα γιόγκα», της οποίας οι οπαδοί εκπαιδεύονται να ενεργούν χωρίς να περιμένουν οφέλη από τις ενέργειές τους. Γιατί έτσι αναπτύσσεται κανείς, γίνεται ευγενής, δυνατός, ισχυρός, και προσεγγίζει την Θεότητα. Αλλά το πνεύμα της κάρμα γιόγκα είναι ξένο προς τους Δυτικούς που, μόλις δώσουν κάτι, περιμένουν ανταμοιβή με την μια ή την άλλη μορφή.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Omraam Mikhael Aivanhov «Οι σπόροι της ευτυχίας» από τις εκδόσεις Πύρινος Κόσμος
