Όταν θεωρούμε για παράδειγμα ότι είμαστε ο κύριος Τάδε η ο γιος της ιατρού Χ ή η σύζυγος του κυρίου Π, συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τις προσδοκίες τις δικές μας ή των άλλων, που ανταποκρίνονται στο όνομα ή τον τίτλο αυτό.
Η προσωπική μας ιστορία μας παγιδεύει και εάν δεν έχουμε τη δυνατότητα να την υπερβούμε γινόμαστε αιώνιοι σκλάβοι της.
Ο πιο σίγουρος δρόμος για να αποκλείσουμε κάθε πιθανότητα συνειδητοποίησης της ύπαρξής μας είναι να πιστεύουμε ότι είμαστε κάποιοι ή κάτι ιδιαίτερο.
Ο κώδικας των Σαμουράι στην αρχή του, αναφέρει: «Δεν έχω μητέρα, ούτε πατέρα, ο ουρανός και η γη είναι οι γονείς μου».
Αυτή η αρχή δεν απορρίπτει την οικογένεια που είναι ένας σημαντικός θεσμός για τους πολιτισμούς της Ανατολής και όχι μόνον, αλλά παροτρύνει τη δημιουργία μίας στάσης που θα μας βοηθήσει να υπερβούμε δεσμούς εξάρτησης και νευρωτικής ασφάλειας που διαιωνίζονται μέσα από την οικογένεια και την κοινωνία.
Η νευρωτική μας προσκόλληση σε μία άκαμπτη μορφή βίου, σε μία προσωπική ιστορία, περιορίζει την εξερεύνησή μας προς άλλες πραγματικότητες.
Κόβοντας τους νευρωτικούς δεσμούς με ανθρώπους, πράγματα, τίτλους και καταστάσεις, προσφέρουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να μεταμορφώνεται καθημερινά σε ένα νέο και πρωτοποριακό άτομο και να δοκιμάζει καινούργιες και διαφορετικές συμπεριφορές, ικανές να εκπλήξουν όχι μόνο τους άλλους αλλά και εμάς τους ίδιους.
Είναι αδύνατον να βαρεθούμε εάν έχουμε συνέχεια αλλαγές στη ζωή μας. Μπορούμε να δούμε πως την στιγμή που σε ένα ζευγάρι δεν υπάρχουν πλέον εκπλήξεις η σχέση τους καθίσταται ανιαρή. Δεν υπάρχει τίποτα το μυστηριώδες, τίποτα νέο να ανακαλύψουμε στο πρόσωπο του συντρόφου μας αλλά ούτε και σε μας. Η σχέση γίνεται βαρετή όταν οι άνθρωποι που την απαρτίζουν προσκολλώνται στο δικό τους «μυθιστόρημα» και λειτουργούν σύμφωνα με αυτό.
Εάν αφεθούμε στη ροή της ζωής, σε μια αέναη αλλαγή, θα δούμε πως μπορούμε να υιοθετήσουμε μία νέα ταυτότητα υπερβατική, ευχάριστη και πλήρη.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κάρλος Ντε Λεόν ντε Βιτ «Τόλμησε να είσαι ελεύθερος» από τις εκδόσεις Ιβίσκος
