Σε πολλούς ανθρώπους υπάρχει η ταύτιση του νου, είτε με το σώμα είτε με τη συνείδηση. Τότε προκύπτουν φόβοι, καθώς ο νους αγωνιά για την υγεία και τη «ζωή» του συνολικότερα, ενώ ελέγχει δια των εντολών του το σώμα, τα συναισθήματα, την προσωπικότητα κ.ο.κ.
Ακόμη κι οι επιστήμονες είχαν ταυτίσει τα τελευταία εκατό χρόνια τον νου με τη συνείδηση κι επομένως με την ίδια τη ζωή, ενώ μόλις τα τελευταία χρόνια, οι σύγχρονες ανακαλύψεις της επιστήμης, μας αναφέρουν πως δεν είναι ο εγκέφαλος ή ο νους που δίνουν τις εντολές στο σώμα, αλλά πρόκειται απλώς για έναν πολύ καλό διεκπεραιωτή και μεσάζοντα.
Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει 40.000 αισθητηριακούς νευρίτες, οι οποίοι είναι ισχυρότεροι από εκείνους του εγκεφάλου και είναι τοποθετημένοι στην καρδιά. Η καρδιά είναι το πρώτο ολοκληρωμένο όργανο που διατηρεί και αναπτύσσει τη ζωή στο σώμα, ενώ είναι εκείνη που δίνει εντολές στον εγκέφαλο, αναφορικά με το τι θα πρέπει να κάνει κάθε στιγμή, τι ουσία θα εκκρίνει, τι ορμόνες κ.λ.π.
Διαβάστε επίσης: Ο Θεός που κουβαλάμε μέσα μας
Έτσι λοιπόν, φαίνεται ότι η σύγχρονη επιστήμη έχει αρχίσει να αναθεωρεί τα περί της πρωτοκαθεδρίας του εγκεφάλου και παρατηρεί πως η καρδιά είναι κάτι παραπάνω από μια αντλία που διανέμει το αίμα μόνον. Η καρδιά είναι ένας πανίσχυρος νους που διαθέτει νευρωνικά δίκτυα που επηρεάζουν το κεντρικό και το περιφερικό νευρικό σύστημα του σώματός μας.
Η καρδιά λειτουργεί με βάση τα δεδομένα που λαμβάνει από τα συναισθήματα, τις πεποιθήσεις και τις αισθήσεις μας. Επομένως για εκείνην είναι πολύ πιο σημαντικό το πώς νιώθουμε και τι αισθανόμαστε, ώστε αντίστοιχα να δώσει τις κατάλληλες οδηγίες στον εγκέφαλο και το σώμα, για το πώς πρέπει να λειτουργήσουν. Αυτό το δεδομένο θα αλλάξει εντελώς τις αντιλήψεις μας περί της υγείας, σωματικής και ψυχικής, μεταμορφώνοντας και τις παραδοσιακές μεθόδους της ίασης και της θεραπείας.
Φυσικά αυτό δεν είναι κάτι νέο, αφού άλλωστε κι ο ίδιος ο Ιπποκράτης, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της ιατρικής, είχε αντιληφθεί πολλά από αυτά που εμείς ανακαλύπτουμε εκ νέου στην εποχή μας. Τουλάχιστον, αναφορικά με όλα όσα γράφουμε εδώ, φαίνεται κι από τα γραπτά του πως μάλλον θα συμφωνούσε.
Εκείνος επίσης πρόβαλλε πάντοτε την έννοια της ίασης έναντι της θεραπείας, καθώς επέμενε ότι η ίαση είναι εκείνη που απαιτεί τη δική μας προσωπική εμπλοκή κι ευθύνη, που μαζί με τη συνεργασία του θεράποντος ιατρού, φέρνουν τα καλύτερα αποτελέσματα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Στεργιόπουλου «Το Βιβλίο του Σαμάνου Θεραπευτή» από τις εκδόσεις ΔΙΟΝ
