Ο κινηματoγραφιστής Μάικλ Μουρ, σε μία ομιλία του, έδωσε την ακόλουθη συμβουλή: “Όλα εσείς τα αγόρια πρέπει να μάθετε ότι μόλις απελπιστείτε με μία κοπέλα και εγκαταλείψετε την προσπάθεια, θα σας έρθει μόνη της”.
Από μία άποψη, οι προθέσεις μας λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Όταν πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε απεγνωσμένα ένα θαύμα ή κάτι που δεν έχουμε, αρνιόμαστε την Αλήθεια. Υιοθετούμε λάθος νοοτροπία.
Κάθε φορά που αναζητάμε μία απάντηση, κάνουμε τη λανθασμένη παραδοχή ότι η απάντηση δεν είναι ήδη στα χέρια μας. Όταν διατυπώνουμε την πρόθεση να έχουμε αγάπη ή ευτυχία ή κάποιον άλλον επιθυμητό στόχο, ακυρώνουμε την όλη προσπάθεια. Θεωρούμε ότι η έκβαση της ζωής είναι ακόμη υπό αμφιβολία. Και όμως, δεν είναι.
Η προσευχή δεν είναι μια διαδικασία δωροδοκίας του Θεού. Είναι απλώς το να καταλάβουμε τους ανώτερους νόμους οι οποίοι υπερισχύουν του κατώτερου νόμου του υλικού πεδίου. Όταν εκλιπαρούμε ή ικετεύουμε ή φερόμαστε σαν να μην έχουμε αυτό που θέλουμε, δεχόμαστε τη διττότητα, όχι την ενότητα.
Πρέπει να ζείτε με την παραδοχή ότι η πρόθεσή σας έχει συμβεί ήδη. Πρέπει να νιώσετε σαν να έχετε ήδη αυτό που θέλετε. Μόνο έτσι θα “ευθυγραμμίσετε τα στρατιωτάκια σας” και θα φέρετε όλα εκείνα τα κύματα τόσο ευθυγραμμισμένα μεταξύ τους σαν ακτίνα πολωμένου φωτός (=λέιζερ).
Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τίποτα για την τεχνολογία των λέιζερ, αλλά λειτουργεί λίγο όπως το Κογκρέσο στις 22 Σεπτεμβρίου 2001. Θυμάστε όλους εκείνους τους γέρους εριστικούς γερουσιαστές και βουλευτές που ξαφνικά ξέχασαν ότι ήταν Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί, φιλελεύθεροι και συντηρητικοί;
Ξαφνικά, η μόνη τους σκέψη ήταν “Είμαι Αμερικανός” και τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο σαν μία μεγάλη ενιαία χορωδία. Ε λοιπόν, έτσι λειτουργεί και το λέιζερ.
Σε αντίθεση με το συνηθισμένο φως, που έχει πολλά διαφορετικά είδη και μήκη κύματος, στα λέιζερ όλα τα (επιμέρους) κύματα φωτός έχουν το ίδιο μήκος, και αυτό τους δίνει πολύ μεγάλη ακρίβεια.
Έτσι πρέπει να κάνετε και τις προθέσεις σας – δηλαδή πρέπει να τις κάνετε έτσι, αν θέλετε να συμβεί κάτι ουσιαστικό. Ο Χριστός δεν αμφέβαλλε ούτε για μία στιγμή ότι υπήρχαν αρκετά τρόφιμα για όλους. Ήξερε ότι είχε το δικαίωμα να διατάζει τον ουρανό και τη γη. Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η μοναδική μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο Χριστό και εμάς. Εμείς αναρωτιόμαστε ακόμη.
Αν ανατρέξουμε στα αραμαϊκά – που, όπως θα γνωρίζετε, είναι η γλώσσα που μιλούσε ο Χριστός – θα δούμε ότι η ρίζα της λέξης ζητώ δείχνει πολλά. Το νόημά της δεν είναι ένα απλό “Αν δεν σας κάνει πολύ μεγάλο κόπο”. Το νόημα του ζητώ στα αραμαϊκά είναι ένας συνδυασμός του “διεκδικώ” (με την έννοια που χρησιμοποιούμε τη λέξη όταν λέμε ότι διεκδικούμε μία δική μας έκταση γης) και “απαιτώ”. Όταν ζητάς κάτι με την προσευχή απλώς διεκδικείς κάτι που είναι δικό σου. Έχεις το δικαίωμα, ή και την ευθύνη ακόμη, να διαχειρίζεσαι τη ζωή σου.
Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι; Θα ρωτήσετε.
Με τον ίδιο τρόπο που είμαστε σίγουροι ότι δύο και δύο κάνει τέσσερα. Επειδή είναι μία απλή, αναλλοίωτη αρχή των μαθηματικών. Αν προσθέσεις δύο και δύο, και βρεις πέντε, δεν θα φταίνε τα μαθηματικά.
Με τον ίδιο τρόπο, αν δεν παίρνετε τις απαντήσεις που θέλετε, δεν φταίει το πεδίο των δυνατοτήτων. Εσείς δεν εφαρμόζετε σωστά την αρχή.
Οι προθέσεις που εστιάζονται μέσα από μία ολοκληρωμένη πλήρη προσωπικότητα είναι σαν το λέιζερ: μία μοναδική καθαρή δέσμη.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Pam Grout “Ε2” από τις εκδόσεις Διόπτρα
