Ακόμα και τα πιο αγαπημένα ζευγάρια τσακώνονται. Το ξέρω πολύ καλά.
Πόσες φορές δεν το έχω πει κι εγώ στον εαυτό μου ή σε φίλους μου για παρηγοριά!
Μέσα στην κούραση και το άγχος της καθημερινής ζωής, ασφαλώς υπάρχουν πολλές αφορμές για να καβγαδίζουμε. Και δεν είναι βέβαια εφικτό να το κάνουμε πάντα κρυφά από τα παιδιά.
Άλλωστε, ίσως είναι προτιμότερο να βιώνουν τα παιδιά κάποιους καβγάδες, ώστε να μάθουν πως οι συγκρούσεις αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μιας σχέσης και να διδαχτούν πώς να τις διαχειρίζονται.
Το ερώτημα είναι πόσο συχνά και πόσο έντονα γίνεται αυτό.
Καταλαβαίνετε ότι είναι πολύ διαφορετικό να μας βλέπει το παιδί να τσακωνόμαστε μια φορά τον μήνα ή στους δύο μήνες και άλλο να το βιώνει κάθε μέρα. Επίσης, είναι ένα πράγμα να βλέπει πως διαφωνούμε έντονα και άλλο να μας ακούει να βρίζουμε χυδαία ο ένας τον άλλον, να χτυπάμε ο ένας τον άλλον ή να σπάμε πράγματα.
Οι βίαιοι καβγάδες μπορεί να αποτελούν συνήθη τρόπο εκτόνωσης για κάποια ζευγάρια, αλλά για τα παιδιά είναι κάτι πολύ τρομακτικό, που τα συγκλονίζει. Το παιδί – τουλάχιστον στην αρχή – δεν είναι σε θέση να αξιολογήσει τη σοβαρότητα του καβγά, ούτε να προβλέψει τις δικές μας αντιδράσεις. Έτσι, όταν βλέπει τους δύο πιο σημαντικούς ανθρώπους στον κόσμο για εκείνο να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, βιώνει πολύ έντονα αρνητικά συναισθήματα που το κάνουν να υποφέρει.
Πρώτα απ’ όλα, νιώθει φόβο. Φοβάται ότι κάτι φρικτό μπορεί να συμβεί σε κάποιον από τους δύο ή ότι θα χωρίσουν. Μετά βιώνει διχασμό σχετικά με το ποιος έχει δίκιο και ποιος φταίει. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ίδιοι οι γονείς ωθούν τα παιδιά να διαλέξουν “στρατόπεδο”, είτε άμεσα είτε έμμεσα, παριστάνοντας το θύμα.
Το παιδί είναι φυσικό να υπερασπιστεί το γονιό που θεωρεί πιο αδύναμο, αλλά στη συνέχεια θα βιώσει σίγουρα τεράστια ενοχή, γιατί θα αισθάνεται ότι πρόδωσε τον άλλο γονιό. Βιώνει επίσης ενοχή επειδή συχνά νομίζει ότι φταίει το ίδιο για τους καβγάδες.
Τα παιδιά έχουν εγωκεντρική σκέψη, συνδέουν δηλαδή τα πάντα με τον εαυτό τους. Έτσι, όταν συμβαίνει κάτι άσχημο με τους γονείς τους νομίζουν ότι φταίνε εκείνα.
Η ενοχή αυτή τους προξενεί και διαρκή αγωνία, γιατί είναι συνεχώς σε επιφυλακή για να αποτρέψουν ένα ενδεχόμενο καβγά.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο κακό που κάνουν οι διαρκείς βίαιοι καβγάδες δεν είναι τόσο τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνει το παιδί όσο η εσφαλμένη εκπαίδευση που λαμβάνει.
Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά μαθαίνουν από εμάς πώς να λειτουργούν στις σχέσεις τους. Όταν μας βλέπουν, λοιπόν, να τσακωνόμαστε βίαια για κάθε ασήμαντη λεπτομέρεια και μετά να το κουκουλώνουμε και να κάνουμε σαν να μην έγινε τίποτα, τι νομίζετε πως διδάσκονται; Ασφαλώς όχι πώς να φτιάξουν μια καλή σχέση.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Σοφίας Ανδρεοπούλου “Γονείς ακούστε μας!” από τις εκδόσεις Διόπτρα
