Ο ψυχολόγος έβαλε μπροστά μου ένα ποτήρι με νερό γεμάτο μέχρι τη μέση. Μου είπε ότι αν έβλεπα το ποτήρι μισογεμάτο, ήμουν αισιόδοξος. Αν το έβλεπα μισοάδειο, ήμουν απαισιόδοξος. Γι’ αυτό κι εγώ ήπια το νερό και του είπα ότι ήμουν ικανός να λύνω προβλήματα.
Διαγνώστηκα με επιθετική μορφή καρκίνου του προστάτη σε ηλικία 47 ετών. Το μέλλον φάνταζε δυσοίωνο. Ύστερα από έναν δεύτερο γύρο επεμβάσεων, ήμουν στο νοσοκομείο, με ισχυρή δόση μορφίνης και με 13 σωληνάκια να με ρουφάνε, όταν ένας ειδικός μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε ήρεμα ότι έχω “θετικά χειρουργικά όρια”. Αυτός είναι ο ιατρικός όρος για να πεις πως “ο καρκίνος έχει ξεφύγει και εξαπλώνεται κάπου στο σώμα σου”.
Ένας άλλος ειδικός ήρθε για να μου εξηγήσει τον επόμενο ενδεδειγμένο κύκλο θεραπείας, τις ακτινοβολίες. Ήθελαν να ψήσουν τον πισινό μου σ’ έναν φούρνο μικροκυμάτων.
Κι επειδή για όλα υπάρχουν αριθμοί ρώτησα: “Τι πιθανότητες έχω, αν δεν το κάνω;”
“Θα ζήσεις γύρω στα τρία χρόνια” μου απάντησε ο ένας από τους ειδικούς. “Τα δύο πρώτα χρόνια όλα θα πηγαίνουν καλά, αλλά ο τελευταίος χρόνος θα σε ταλαιπωρήσει”.
Του ζήτησα να μου το εξηγήσει.
“Δηλαδή, στους 100 συνομήλικούς σου που είναι στην κατάστασή σου, γύρω στο 20% πεθαίνουν μέσα σε 2 χρόνια, γύρω στο 50% πεθαίνουν μέσα σε 3 χρόνια. Οι περισσότεροι σπ’ τους υπόλοιπους πεθαίνουν αμέσως μετά”.
“Επιζεί κανείς;” ρώτησα.
“Ένα 3% ξεπερνάει τα 80 χρόνια του και πεθαίνει από κάποια άλλη αιτία” απάντησε ήρεμα.
“Ωραία, γιατρέ” απάντησα. Με κοίταξε με απορία. “Θα επιλέξω την ομάδα του 3%, που περνάει τα 80” του ανακοίνωσα. “Τι απαιτείται για να μπω σε αυτή την ομάδα;”
“Δεν πάει έτσι…” μου είπε. “Αυτές είναι οι στατιστικές για τους συνομήλικούς σου που είναι στην κατάστασή σου. Δεν επιλέγεις σε ποια ομάδα θα ανήκεις!”
“Τι; Γιατί όχι; Κάποιος πρέπει να ανήκει στο ποσοστό του 3%, οπότε γιατί να μην είμαι εγώ;”
Ο ειδικός συμφώνησε ότι κάποιος ανήκει σ’ αυτό το 3%, αλλά αυτό δεν μπορούσα να το επιλέξω εγώ. Ήταν απλώς ποσοστά στατιστικής.
Μετά του εξήγησα γιατί το ερμήνευε λάθος εκείνος και όχι εγώ. Αναμφίβολα, οι επιζώντες που ανήκουν σ’ αυτό το 3% έκαναν κάτι, που το 97% των ασθενών δεν έκανε. Τι ήταν αυτό λοιπόν;
Όχι μόνο δεν ήξερε να μου πει τι έκανε το 3%, αλλά έβλεπα ότι δεν κατανοούσε την ιδέα ότι μπορώ εγώ να επιλέξω σε ποιο ποσοστό θα ανήκω.
Σύντομα ανακάλυψα ότι οι γιατροί δεν ήξεραν πώς κάποιος θα κατάφερνε να ανήκει στο 3%. Κι έτσι, απλώς αγνόησαν την ερώτησή μου, λες και ήμουν ανόητος. Αλλά για μένα ήταν απλό….
Κάποιοι άνθρωποι ανήκουν στο κορυφαίο 3% και αποφάσισα να είμαι ένας από αυτούς. Απλώς έπρεπε να μάθω ποιες ήταν οι προϋποθέσεις για να το πετύχω.
Αποφάσισα ότι ο απειλητικός για τη ζωή μου καρκίνος ήταν απλώς ακόμα μια δυσκολία, που στεκόταν εμπόδιο στα πράγματα που θέλαμε να κάνουμε με τη Μπαρμπ.
Την επόμενη χρονιά την πέρασα, αναζητώντας τους ανθρώπους που ανήκαν στο 3% και μελέτησα τι έκαναν και πώς κατάφεραν να ζήσουν. Θα παραμέριζα αυτό το εμπόδιο. Σταμάτησα να παίρνω χημικές ουσίες, σταμάτησα να πίνω, έγινα χορτοφάγος βιολογικών προϊόντων και εφάρμοζα πιστά κάθε συμβουλή, που διαβάζετε σ’ αυτό το βιβλίο.
Όλα αυτά συνέβησαν πριν από 16 χρόνια. Τα πάντα στη ζωή μας ανάγονται σε αριθμούς, απλώς πρέπει να ανακαλύψετε τι αντιπροσωπεύουν αυτοί οι αριθμοί.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Allan & Barbara Pease “Η απάντηση” από τις εκδόσεις Ιβίσκος
