Το καλοκαίρι του 1951 ένας βετεράνος του Ναυτικού από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ονόματι Wilson Greatbatch, εργαζόταν σε μια φάρμα για τη μελέτη της συμπεριφοράς των ζώων, η οποία συνδεόταν με τη Σχολή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Cornell, υπό την επίβλεψη του στρατιώτη Μπιλ.
Ο Greatbatch ήταν πάντα ένθερμος θιασώτης του πειρατικού ραδιοφώνου. Στην εφηβεία του είχε ο ίδιος στήσει έναν σταθμό βραχέων κυμάτων συναρμολογώντας απογόνους του Audion του de Forest.
Το πάθος του για τα μηχανήματα τον είχε οδηγήσει στον αγρόκτημα του Cornell, όπου η Σχολή Ψυχολογίας του πανεπιστημίου χρειαζόταν κάποιον που θα τοποθετούσε στα ζώα πειραματικά εργαλεία για τη μέτρηση των εγκεφαλικών κυμάτων, των σφυγμών της καρδιάς και της κυκλοφοριακής τους πίεσης.
Μια μέρα κατά τη διάρκεια του γεύματος ο Greatbatch βρέθηκε να συζητά με δύο χειρουργούς για τους κινδύνους των ακανόνιστων καρδιακών παλμών.
Στην περιγραφή της πάθησης που έκαναν, κάτι τον ώθησε σε έναν απρόβλεπτο συνδυασμό. Φαντάστηκε την καρδιά σαν ένα ραδιόφωνο που δυσκολευόταν να στείλει ή να πιάσει κανονικά ένα σήμα. Ήξερε ότι η ιστορία των σύγχρονων ηλεκτρονικών συστημάτων συνίστατο στη ρύθμιση των ηλεκτρικών σημάτων που περνούσαν από μια συσκευή σε μια άλλη με όλο και πιο θαυμαστή ακρίβεια.
Γινόταν άραγε να πάρεις όλη αυτή τη γνώση και να την εφαρμόσεις στην ανθρώπινη καρδιά;
Ο Greatbatch κράτησε την ιδέα στο πίσω μέρος του μυαλού του για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αυτή συνέχισε εκεί αργά την πορεία της σαν μια πολλά υποσχόμενη διαίσθηση.
Διαβάστε επίσης: Διαλογισμός για το τσάκρα της καρδιάς
Ο Greatbatch μετακόμισε στο Μπάφαλο για να διδάξει μηχανική ηλεκτρολογία, ενώ αραιά και πού επισκεπτόταν και το τοπικό Ινστιτούτο Χρόνιων Παθήσεων.
Ένας γιατρός του Ινστιτούτου τον προσέλαβε για να τον βοηθήσει να φτιάξουν έναν ταλαντωτή που θα κατέγραφε τους κτύπους της καρδιάς, χρησιμοποιώντας τα νέα τρανζίστορ από σιλικόνη που απειλούσαν να αντικαταστήσουν τον σωλήνα κενού.
Μια μέρα ο Greatbatch, εκεί που δούλευε πάνω στο νέο μηχάνημα, έτυχε να πιάσει το λάθος τρανζίστορ. Όταν το ένωσε με τον ταλαντωτή, αυτό άρχισε να πάλλεται με τον γνώριμο ρυθμό. Χάρη στο λάθος του Greatbatch, το μηχάνημα προσομοίωνε τους χτύπους της ανθρώπινης καρδιάς, αντί απλώς να τους καταγράφει.
Το μυαλό του έτρεξε αμέσως πίσω στη συνομιλία που είχε στη φάρμα του Cornell με τους δύο χειρουργούς πέντε χρόνια πριν. Κι έτσι έκανε το πρώτο βήμα προς την κατασκευή ενός μηχανήματος που θα μπορούσε να αποκαταστήσει το εσφαλμένο σήμα μιας ελαττωματικής καρδιάς, υποχρεώνοντας με τη βία την καρδιά αυτή να ξαναβρίσκει τον απαιτούμενο συγχρονισμό των βημάτων της σε τακτά διαστήματα.
Μέσα σε δύο χρόνια ο Greatbatch και ένας χειρουργός από το Μπάφαλο, ονόματι William Chardach, εμφύτευσαν στην καρδιά ενός σκύλου τον πρώτο καρδιακό βηματοδότη. Φτάνοντας στο 1960 ο βηματοδότης των Greatbatch και Chardach παλλόταν σταθερά στα στήθη δέκα ανθρώπων.
Παραλλαγές του πρωτότυπου σχεδίου του Greatbatch επιμηκύνουν ή σώζουν εκατομμύρια ζωές στον κόσμο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Steven Johnson «Από πού έρχονται οι καλές ιδέες» από τις εκδόσεις Πεδίο
