Σκοτεινός και ομιχλώδης όσο η εποχή του 17ου αιώνα που έζησε. Ίσως πιο ομιχλώδης ακόμη κι από τη γενέτειρά του, τη Μεγάλη Βρετανία, το Λονδίνο.
Ο Ουίλιαμ Μπλέικ είναι ένας εκκεντρικός ποιητής που ακροβατεί ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, το καλό και το κακό, το φεγγάρι και τον ήλιο, δίχως καμία διάθεση να τα φέρει κοντά.
Κι όμως σε κάθε του σχεδόν ποίημα, αυτές οι αντιθέσεις, τα άκρα των άκρων, οι όχθες που πλαισιώνουν το χάσμα, έντεχνα του ξεφεύγουν και ενώνονται… ή μήπως συγκρούονται;
Μια αξιομνημόνευτη φαντασίωση
Καθώς περπατούσα ανάμεσα στις φλόγες της κόλασης, γοητευμένος από τις απολαύσεις του Πνεύματος, που οι Άγγελοι θεωρούν μαρτύριο και παραφροσύνη, συνέλεξα μερικές από τις Παροιμίες τους· με τη σκέψη ότι όπως τα γνωμικά ενός λαού φωτίζουν τον χαρακτήρα του, έτσι και οι Παροιμίες της Κόλασης φανερώνουν τη φύση της Δαιμονικής σοφίας καλύτερα από οποιαδήποτε περιγραφή κτηρίων ή ενδυμάτων.
Όταν επέστρεψα στην άβυσσο των πέντε αισθήσεων, όπου ένα απόκρημνο βάραθρο στέκει απειλητικό πάνω από τον παρόντα κόσμο, είδα έναν παντοδύναμο Διάβολο τυλιγμένο σε μαύρα σύννεφα, να περιφέρεται στην άκρη του βράχου, και με διαβρωτικές φλόγες, να γράφει τον ακόλουθο λόγο που συνέλαβε ο νους των ανθρώπων, και τώρα διαβάζεται απ’ αυτούς στη γη:
Πώς ξέρεις αν κάθε πουλί που σκίζει τους δρόμους τ’ ουρανού
Δεν είναι ένας απέραντος κόσμος ηδονής, περίκλειστος στις πέντε σου αισθήσεις;
του Ουίλιαμ Μπλέικ
«Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης», του Ουίλιαμ Μπλέικ. Μετάφραση, εισαγωγή, σημειώσεις: Χάρης Βλαβιανός, εκδόσεις Νεφέλη
