Ως Σύνδρομο Έλλειψης Κινήτρων προσδιόρισαν πρώτη φορά οι επιστήμονες την κατάσταση στην οποία περιέρχονταν χρόνιοι χρήστες κάνναβης όπου είχαν χάσει σταδιακά το ενδιαφέρον τους για εργασία, ανταγωνισμό, δημιουργία, σχέσεις και ό,τι άλλο γεμίζει τις μπαταρίες τους και τις ζωές τους. Μπορεί να υπάρχουν ακόμη κάποιοι ευγενής πόθοι στη διανοητική σφαίρα του ατόμου όμως δεν υπάρχει διάθεση για δράση. Με τον μηχανισμό της εκλογίκευσης πως αυτά είναι πολύ δύσκολα, πολύ μακριά, πολύ κουραστικά, πολύ… «κάτι», ο άνθρωπος καταλήγει ν’ απομονώνεται από το περιβάλλον του και να αποκτά επικίνδυνες συμπεριφορές που μπορεί να τον οδηγήσουν στην κατάθλιψη. Στους χρήστες της κάνναβης παρατηρήθηκε μείωση της φυσικής ουσίας ντοπαμίνης του εγκεφάλου τους η οποία μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε κινδύνους αλλά και να μπούμε σε δράση γενικότερα.
Επειδή όμως δε χρειάζεται να επιδοθούμε σε καταχρήσεις κάνναβης για να αντιληφθούμε πως η ζωή που ζούμε ίσως να είναι τραγικά βαρετή, δίχως κανένα απολύτως κίνητρο να σηκωθούμε από το κρεβάτι, τον καναπέ, ή τον υπολογιστή, οι επιστήμονες δεν έχουν εντάξει το συγκεκριμένο σύνδρομο ακόμα στους παγκόσμιους καταλόγους ασθενειών και συμπτωμάτων τους, ως σύνδρομο που προέρχεται από τη συγκεκριμένη ουσία. Κάλλιστα μπορούμε να φτάσουμε στα πρόθυρα της ανίας αν έχουμε ξεφύγει από όλα όσα μας γέμιζαν χαρά.
Αν έχετε παρατηρήσει στον εαυτό σας την τάση να βαριέται να κάνει οτιδήποτε, όσο σημαντικό κι αν θεωρείται αυτό, είναι ευκαιρία ν’ αναρωτηθείτε με ειλικρίνεια κατά πόσον είναι ακόμα λειτουργικές κάποιες συνήθειες που έχετε αποκτήσει κατά καιρούς, και αν αυτές οι συνήθειες μπορεί να σας εμποδίζουν σήμερα. Εδώ μπορείτε να συμπεριλάβετε τη χρήση οποιασδήποτε ουσίας και να είστε όσο πιο ειλικρινής γίνεται με τον εαυτό σας και –αν φτάσετε ως εκεί- με τον γιατρό σας, τον ψυχολόγο σας ή όποιον απευθυνθείτε για βοήθεια.
Όπως όμως αναφέραμε, δεν είναι μόνο κάποια εξάρτηση η οποία μπορεί να μας δημιουργήσει απώλεια κινήτρων. Πολλές φορές ο οργανισμός μας βρίσκεται στα πρόθυρα της υπερκόπωσης και αμύνεται στην επερχόμενη εξάντληση αποσύροντας προσωρινά κάθε λόγο για δράση. Έτσι, μπορεί τα υπέροχα πλάνα που είχαμε για ορειβασία στον Όλυμπο το σαββατοκύριακο, να μας φαίνονται εντελώς ανούσια την Παρασκευή το βράδυ, μετά από μία τρελή εβδομάδα στη δουλειά και, όσοι κάνουν «τέτοια» να μας φαίνονται στην καλύτερη, πειραγμένοι.
Είναι επίσης πολύ βοηθητικό να αναθεωρήσουμε και κάποιες αποφάσεις που όταν τις είχαμε πάρει, είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν, να ήταν μια χαρά, αλλά να σταμάτησαν να έχουν λόγο ύπαρξης στη ζωή μας από ένα σημείο κι έπειτα. Από κεκτημένη ταχύτητα ή από συνήθεια, να συνεχίσαμε τις ζωές μας αλλά σιγά σιγά να βρεθήκαμε στερημένοι από όρεξη για παρακάτω. Τέτοιες αποφάσεις μπορεί να ήταν αποφάσεις επαγγέλματος. Πχ να διαλέξαμε κάποια δουλειά που απλά να μας εξασφάλιζε τα προς το ζείν και αυτό να ήταν εντάξει τότε, όμως χρόνια μετά καθώς έχουμε μεγαλώσει και μάθει πράγματα, να έχουμε την ικανότητα να βγάλουμε τα προς το ζειν μας και ακόμα περισσότερα, από κάποια άλλη δουλειά η οποία μας αρέσει, μας γεμίζει με όρεξη και μας βοηθά να εξελισσόμαστε. Το να μην κάνουμε αυτή την αλλαγή από φόβο πχ ότι θα χάσουμε και αυτά τα λίγα, μπορεί να οδηγήσει την προσωπικότητά μας και πάλι σε έλλειψη κινήτρων.
Όπως ίσως να διαφαίνεται από τα παραπάνω, η καλύτερη στιγμή της ημέρας για να αντιληφθείτε αν έχετε ξεμείνει από κίνητρα, είναι η στιγμή που ανοίγεται τα μάτια σας το πρωί και συνειδητοποιείτε πως μία ολόκληρη μέρα απ’ αυτές που προγραμματίσατε και επιτρέπετε στον εαυτό σας να ζήσει, βρίσκεται μπροστά σας… θα σηκωθείτε;
