Διάβασα πρόσφατα ότι ορισμένοι αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν επιστρέφουν στα σπίτια τους, εκδηλώνουν αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν “μεταολυμπιακή κατάθλιψη”.
Αφού έχουν προπονηθεί σκληρά επί χρόνια για να διαπρέψουν και αφού έχουν βρεθεί για ένα διάστημα στο επίκεντρο της δημοσιότητας, οι αθλητές που εμφανίζουν αυτή τη διαταραχή βυθίζονται σε κατάθλιψη αμέσως μόλις επιστρέφουν στην καθημερινότητά τους.
Φαίνεται πως, αφού έχουν φτάσει στον κολοφώνα της επιτυχίας, δεν έχουν να θέσουν έναν υψηλότερο στόχο, κι έτσι η ζωή τους χάνει το νόημά της.
Μια παρόμοια αντίδραση εκδήλωσαν κι οι αστροναύτες του Απόλλωνα, που βάδισαν στη Σελήνη. Ύστερα από αυτό το επίτευγμα ένιωσαν αποκαρδιωμένοι, καθώς συνειδητοποίησαν ότι λίγα πράγματα στη ζωή θα μπορούσαν να συναγωνιστούν τη συγκίνηση ενός διαστημικού ταξιδιού.
Για να διατηρήσεις ένα υγιές επίπεδο αισιοδοξίας και πάθους για τη ζωή, θα πρέπει να προχωράς θέτοντας ολοένα και υψηλότερους στόχους.
Μόλις επιτυγχάνεις ένα στόχο, είτε αυτός είναι επαγγελματικός είτε είναι προσωπικός, θα πρέπει να θέτεις αμέσως τον επόμενο.
Αυτή τη διαδικασία καθορισμού ολοένα και υψηλότερων στόχων την αποκαλώ “επιλογή αντιπάλων που αξίζουν”.
Όταν ασκούσα τη δικηγορία, περνούσα μεγάλο μέρος του χρόνου μου μέσα σε δικαστικές αίθουσες εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των πελατών μου.
Στη διάρκεια όλων των χρόνων που αγωνιζόμουν γι’ αυτές τις υποθέσεις, πάντα διαπίστωνα ότι αγόρευα καλύτερα όταν είχα να κάνω με τους σκληρότερους αντιδίκους.
Εκείνοι οι πανέξυπνοι, εξαιρετικά καλά προετοιμασμένοι κι εστιασμένοι δικηγόροι με ανάγκαζαν να μπαίνω στην ουσία των πραγμάτων ενώπιον της έδρας και να αναπτύσσω την επιχειρηματολογία μου με τρόπο περιεκτικό κι αποτελεσματικό.
Οι πιο άξιοι αντίπαλοι με υποχρέωναν να βγάζω τον ικανότερο εαυτό μου και να πηγαίνω ακόμα καλύτερα από τις προηγούμενες φορές.
Με τον ίδιο τρόπο, αν επιλέγεις μια σταθερή ακολουθία από στόχους που αξίζουν, θα έχεις την ευκαιρία να εκφράσεις όλα τα ταλέντα σου.
Θυμήσου, τα μαργαριτάρια δημιουργούνται μέσα από συνεχή πίεση. Βεβαιώσου, λοιπόν, ότι οι στόχοι σου είναι αντάξιοί σου, ότι αποτελούν το είδος των προκλήσεων που θα σε αναγκάζουν να κοιτάς βαθιά στην καρδιά σου και να βγάζεις από εκεί ό,τι καλύτερο υπάρχει μέσα σου. Κι αυτή θα είναι μια διαδικασία που θα σε βοηθά να εξελίσσεσαι διαρκώς.
Στα σεμινάρια συμβουλευτικής που διοργανώνω, πολλοί από τους συμμετέχοντες έχουν ήδη κατορθώσει στην επαγγελματική και την προσωπική ζωή τους αυτό που εγώ θα θεωρούσα επιτυχία.
Είναι άτομα που έχουν κερδίσει το σεβασμό, που ασκούν επιρροή και απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, ενώ συγχρόνως ζουν μια ισορροπημένη και πλήρη ζωή.
Κι όμως, έρχονται στα προγράμματά μου, επειδή βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι μπορούν να είναι κάτι ακόμη περισσότερο από αυτό που είναι σήμερα και πως η ζωή τους επιφυλάσσει ακόμη μεγαλύτερες ανταμοιβές.
Κατανοούν ότι, προκειμένου να εκφράσουν πραγματικά το δυναμικό τους και να αφήσουν πίσω τους ένα κληροδότημα που θα διαρκέσει, πρέπει να συνεχίζουν να ανεβάζουν τον πήχη και να παραμένουν σε ένα υψηλότερο επίπεδο.
Και ακριβώς χάρη σε αυτή τη νοοτροπία της αδιάκοπης βελτίωσης, η ζωή στέλνει στο δρόμο τους όλο και μεγαλύτερα δώρα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Robin Sharma “Ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις;” από τις εκδόσεις Διόπτρα
