Κάθε Πρωτοχρονιά παίρνουμε αποφάσεις με την ελπίδα να βελτιώσουμε τη ζωή μας και να νιώσουμε καλύτερα με τον εαυτό μας, εγκαταλείποντας εντελώς τις προσπάθειες μέχρι τον Φεβρουάριο (και συχνά μέχρι τις 2 Ιανουαρίου).
Έτσι, αντί να ενισχύεται η αυτοεκτίμησή μας από τα επιτεύγματά μας, η αποτυχία και η απογοήτευση μας αποδυναμώνουν και τις αποδίδουμε βιαστικά στην έλλειψη κινήτρου ή ικανότητας. Δηλώνουμε στον εαυτό μας “Μάλλον δεν θέλω ν’ αλλάξω” ή “Είμαι πολύ τεμπέλης για να κάνω κάτι για τη ζωή μου” και νιώθουμε ακόμη χειρότερα για τον εαυτό μας απ’ ό,τι στις 31 Δεκεμβρίου.
Ο βασικός λόγος που υλοποιούμε τόσο λίγες αποφάσεις μας είναι επειδή παραμελούμε να σκεφτούμε το πώς σχεδιάζουμε να τις πετύχουμε. Δίχως ένα προσεκτικά σχεδιασμένο πλάνο, οι αποφάσεις μας δεν είναι πιθανόν να περάσουν έστω και τη γραμμή εκκίνησης, ανεξάρτητα από το πόσα κίνητρα ή ικανότητες έχουμε.
Πράγματι, ένα από τα πιο συνηθισμένα λάθη που διαπράττουμε κατά τον σχεδιασμό των στόχων μας είναι ότι παραμελούμε να ορίσουμε ημερομηνία έναρξης.
Ένα άλλο κοινό λάθος που κάνουμε στις αποφάσεις της Πρωτοχρονιάς είναι ότι θέτουμε πάρα πολλούς στόχους. Γενικά, εάν η λίστα των αποφάσεών σας είναι μεγαλύτερη από αυτή που έκανε το παιδί σας για τον Άγιο Βασίλη, καλό είναι να τη μειώσετε.
Η Πολίν, μια πρόσφατα διαζευγμένη γυναίκα με δύο παιδιά σχολικής ηλικίας, μπήκε στο γραφείο μου την πρώτη Δευτέρα μετά την Πρωτοχρονιά και με περηφάνια μου έδωσε ένα χαρτί. “Οι αποφάσεις μου”, είπε. “Με παρότρυνες να πάρω το τιμόνι και να οδηγήσω τη ζωή μου στη σωστή κατεύθυνση, ορίστε λοιπόν, το παίρνω!
Κοίταξα τη λίστα της Πολίν και μόρφασα. Περιείχε τα ακόλουθα: Να πηγαίνω στο γυμναστήριο τέσσερις φορές τη βδομάδα και να χάσω είκοσι πέντε κιλά, να προσπαθήσω περισσότερο στη δουλειά, να οργανώσω τις ντουλάπες στο σπίτι, να βάψω το υπνοδωμάτιο, να κάνω πέντε νέους φίλους, να δημοσιεύσω ένα προφίλ σε μια ιστοσελίδα γνωριμιών και να βγαίνω τουλάχιστον δύο ραντεβού το μήνα, να γίνω μέλος σε μια λέσχη ανάγνωσης, να δουλεύω εθελοντικά ένα απόγευμα το μήνα, να κάνω μαθήματα γευσιγνωσίας, να κάνω μαθήματα πιάνου και να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στα παιδιά.
“Πώς σου φαίνεται;” ρώτησε με ανυπομονησία.
“Μου φαίνεται σαν να θες να γίνεις οδηγός αγώνων ταχύτητας”, είπα χαμογελώντας. “Ίσως είναι λίγο υπερβολικό για μια μαμά με μίνι βαν”.
Της εξήγησα ότι όταν θέτουμε πάρα πολλούς στόχους, είναι απίθανο να ολοκληρώσουμε κάποιον από αυτούς. Η λίστα της Πολίν είχε ένα σωρό λάθη.
Κάποιοι από τους στόχους της λίστας της ήταν αντιφατικοί (π.χ να πηγαίνει στο γυμναστήριο τέσσερις φορές την εβδομάδα και να περνάει περισσότερο χρόνο με τα παιδιά), άλλοι ήταν υπερβολικά διφορούμενοι (π.χ να προσπαθήσω περισσότερο στη δουλειά) και άλλοι ήταν εξαιρετικά δύσκολοι (π.χ το να κάνει πέντε νέους φίλους, το να δουλεύει εθελοντικά ένα απόγευμα το μήνα και το να βγαίνει δύο ραντεβού το μήνα θα ήταν δύσκολο για τις περισσότερες ανύπαντρες γυναίκες, πόσο μάλλον για μια εργαζόμενη, μητέρα δύο παιδιών).
Οι πολλοί στόχοι θα ήταν μικρότερο πρόβλημα αν τους βάζαμε σε μια σειρά προτεραιότητας, σύμφωνα με το ποιοι είναι πιο επείγοντες ή πιο εφικτοί με βάση τις συνθήκες της ζωής μας τη δεδομένη στιγμή.
Επίσης, παραλείπουμε να σπάμε μακροπρόθεσμους στόχους σε μικρότερους και πιο ρεαλιστικούς. Έτσι, πολλοί στόχοι μας μπορεί να φαίνονται τρομακτικοί και ακατόρθωτοι.
Τέλος, σπάνια αφιερώνουμε χρόνο για να αναπτύξουμε ένα σχέδιο δράσης για να αντιμετωπίσουμε τα εμπόδια, τα προβλήματα και τις οπισθοδρομήσεις που μπορεί να προκύψουν στην πορεία, με αποτέλεσμα να είμαστε απροετοίμαστοι όταν εμφανίζονται.
Εν ολίγοις, συχνά αποτυγχάνουμε να υλοποιήσουμε τις αποφάσεις της Πρωτοχρονιάς(καθώς και άλλων στόχων), επειδή θέτουμε λάθος στόχους εξαρχής, κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πλήττεται η αυτοεκτίμησή μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Guy Winch “Γίνε γιατρός της ψυχής σου” από τις εκδόσεις Διόπτρα
