Πέρα από την εγρήγορση, τον ύπνο και τα όνειρα,
υπάρχουν άπειρες σφαίρες συνειδητότητας.
Ο μάγος ζει ταυτόχρονα σε όλους τους καιρούς.
Ο μάγος βλέπει σε κάθε γεγονός άπειρες εκδοχές.
Οι ευθείες του χρόνου είναι στην πραγματικότητα,
νήματα ενός ιστού που εκτείνεται στο άπειρο.
Ο μανδύας που φορούσε ο Μέρλιν ήταν κεντημένος με φεγγάρια και αστέρια, και ο νεαρός Αρθούρος αναρωτιόταν γιατί. “Άφησέ με να σου δείξω”, πρότεινε ο Μέρλιν. Πήρε τον Αρθούρο και τον έβαλε να καθίσει στην κορφή του λόφου. “Πες μου τώρα ποιο είναι το πιο μακρινό πράγμα που βλέπεις”.
“Βλέπω το δάσος να φτάνει μέχρι πέρα μακριά, μέχρι τον ορίζοντα. Δεν μπορώ να δω πιο μακριά”. είπε ο Αρθούρος.
“Και τι υπάρχει πιο μακριά;” ρώτησε ο Μέρλιν.
“Υποθέτω ότι υπάρχει η άκρη του κόσμου, ο ουρανός και ο ήλιος”, είπε ο Αρθούρος.
“Και πέρα από αυτά;”
“Τ’ αστέρια και ο άδειος χώρος, που εκτείνεται ως το άπειρο”.
“Και αυτό ισχύει και αν σε γυρίσω και από την άλλη μεριά;” ρώτησε ο Μέρλιν.
Το αγόρι έγνεψε καταφατικά. “Πολύ καλά”, είπε ο μάγος. “Τώρα ακολούθησέ με”.
Οδήγησε το αγόρι σε ένα ρυάκι, που στις όχθες του έπαιρναν συχνά έναν υπνάκο τα απογεύματα. “Τώρα ποιο είναι το πιο μακρινό πράγμα που μπορείς να δεις;” ρώτησε ο Μέρλιν.
“Δεν μπορώ να δω και πολύ μακριά μέσα σ’ αυτό το πυκνό δάσος· μόνο μέχρι τη στροφή του ρυακιού εκεί κάτω”, είπε ο Αρθούρος δείχνοντας καμιά εκατοστή μέτρα μπροστά του.
“Ξέρεις όμως ότι το ρυάκι χύνεται στη θάλασσα κι ότι η θάλασσα φτάνει μέχρι τον ορίζοντα, έτσι δεν είναι;”
Ο Αρθούρος συμφώνησε. “Και πέρα από τον ορίζοντα είναι η άκρη του κόσμου, ο ουρανός, ο ήλιος, τ’ αστέρια και ο άπειρος άδειος χώρος, όπως είπαμε και πριν. Συμφωνείς;” συνέχισε ο Μέρλιν.
“Ναι”, απάντησε ο Αρθούρος. Ο Μέρλιν φάνηκε και πάλι ευχαριστημένος, και οδήγησε το μαθητή του πίσω στην κρυστάλλινη σπηλιά. “Τώρα ποιο είναι το πιο μακρινό πράγμα που βλέπεις;” ρώτησε τον Αρθούρο.
“Είναι σκοτεινά και το μόνο που βλέπω είναι οι τοίχοι της σπηλιάς”, απάντησε εκείνος, “αλλά πριν με ξαναρωτήσεις, συμφωνώ ότι πέρα από τους τοίχους της σπηλιάς είναι το δάσος, οι λόφοι, ο ορίζοντας, ο ουρανός, ο ήλιος, τ’ αστέρια και ο άδειος χώρος”.
“Τότε πρόσεξε καλά τι θα σου πω”, είπε ο Μέρλιν με δυνατή φωνή. “Όπου κι αν πας, η ίδια απεραντοσύνη εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Επομένως, όπου κι αν πας, εσύ είσαι το κέντρο του σύμπαντος”.
“Αυτό μοιάζει με τέχνασμα”, διαμαρτυρήθηκε ο Αρθούρος.
“Όχι, τα τεχνάσματα παίζονται από τις αισθήσεις σου, που σε ξεγελούν και σε κάνουν να πιστεύεις ότι είσαι περιορισμένος σ’ ένα χώρο. Στην πραγματικότητα, οποιοδήποτε σημείο μέσα στο σύμπαν είναι το ίδιο σημείο, μια εστίαση του απείρου που εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις.
Δεν υπάρχει εδώ ή εκεί, ούτε κοντά ούτε μακριά. Όπως το βλέπει ο μάγος, υπάρχει μόνο το παντού και το πουθενά.
Αν το γνώριζες αυτό, θα φορούσες κι εσύ φεγγάρια κι αστέρια. Χωρίς τις ψευδαισθήσεις των αισθήσεών σου, θα συνειδητοποιούσες ότι το φεγγάρι και τ’ αστέρια είναι ακριβώς εδώ, δίπλα σου”.
“Πότε θα το συνειδητοποιήσω εγώ αυτό;” ρώτησε το αγόρι.
“Με τον καιρό. Καθώς καταλαγιάζει η αναταραχή της ψυχής σου, θα δεις τους ουρανούς μέσα στην ίδια σου την ύπαρξη”.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Deepak Chopra “Ο Δρόμος του Μάγου” από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
