Ένας μυστικιστής Σούφι χτύπησε την πόρτα ενός πολύ πλούσιου άντρα. Ήταν ένας ζητιάνος και δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από ένα γεύμα.
Ο πλούσιος άντρας του φώναξε και του είπε: «Κανένας δεν σε ξέρει εδώ!»
«Ξέρω όμως εγώ τον εαυτό μου», είπε ο δερβίσης. «Πόσο λυπηρό θα ήταν εάν το αντίστροφο ήταν αλήθεια. Αν όλοι με ήξεραν αλλά εγώ δεν είχα επίγνωση του ποιος είμαι, πόσο λυπηρό θα ήταν. Ναι, έχεις δίκιο, κανένας δεν με ξέρει εδώ, αλλά εγώ ξέρω τον εαυτό μου».
Αυτές είναι οι μόνες δύο πιθανές καταστάσεις· κι εσύ είσαι στη θλιβερή κατάσταση.
Όλοι μπορούν να ξέρουν για σένα, ποιος είσαι, αλλά εσύ ο ίδιος είσαι εντελώς ανυποψίαστος για την υπερβατικότητά σου, έχεις παντελή άγνοια της αληθινής σου φύσης, της αυθεντικής σου ύπαρξης. Αυτή είναι η μόνη δυστυχία στη ζωή. Μπορείς να βρες πολλές δικαιολογίες, αλλά η πραγματική δυστυχία είναι αυτή: δεν ξέρεις ποιος είσαι.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι χαρούμενος χωρίς να ξέρει ποιος είναι, χωρίς να ξέρει από πού έρχεται, χωρίς να ξέρει πού πηγαίνει;
Χίλια κι ένα προβλήματα προκύπτουν από αυτή τη βασική άγνοια του εαυτού του.
Μια ομάδα μυρμηγκιών ξεπήδησε από τη σκοτεινιά της υπόγειας φωλιάς τους σε αναζήτηση τροφής. Ήταν πολύ νωρίς το πρωί.
Διαβάστε επίσης: Ασκήσεις χαλάρωσης από τον Osho
Τα μυρμήγκια έτυχε να περνούν από ένα φυτό του οποίου τα φύλλα ήταν γεμάτα με δροσοσταλίδες.
«Τι είναι αυτά;» ρώτησε ένα από τα μυρμήγκια δείχνοντας τις δροσοσταλίδες. «Από πού έρχονται;»
Κάποιο είπε: «Έρχονται από τη γη».
Άλλα είπαν: «Έρχονται από τη θάλασσα».
Σύντομα, μια διαμάχη ξέσπασε – υπήρχε μια ομάδα που επέμενε στη θεωρία της θάλασσας και μια άλλη που υποστήριζε τη θεωρία της γης.
Μόνο ένα, ένα σοφό και έξυπνο μυρμήγκι, διαχώρισε τη θέση του. Είπε: «Ας σταματήσουμε για ένα λεπτό κι ας κοιτάξουμε τριγύρω για σημάδια, για οτιδήποτε έλκεται προς την πηγή του. Όπως λέγεται, όλα επιστρέφουν στην πηγή τους. Ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά στον αέρα ρίξεις ένα τούβλο, θα επιστρέψει στη γη. Οτιδήποτε γέρνει προς το φως, πρέπει αρχικά να ήταν του φωτός».
Τα μυρμήγκια δεν είχαν πειστεί ακόμη εντελώς και ήταν έτοιμα να συνεχίσουν την αντιπαράθεσή τους, αλλά ο ήλιος είχε ανατείλει και οι δροσοσταλίδες εγκατέλειπαν τα φύλλα, σηκώνονταν, σηκώνονταν προς τον ήλιο και εξαφανίζονταν προς αυτόν.
Καθετί επιστρέφει στην αρχική πηγή του, πρέπει να επιστρέψει στην αρχική πηγή του. Αν κατανοείς τη ζωή, τότε κατανοείς και τον θάνατο. Η ζωή είναι μια λησμονιά της αυθεντικής πηγής και ο θάνατος είναι πάλι μια ενθύμηση. Η ζωή φεύγει μακριά από την αυθεντική πηγή, ο θάνατος επιστρέφει σπίτι.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho «Φόβος» από τις εκδόσεις Ιβίσκος
