Ανήκουμε σε ένα ολογραφικό σύμπαν. Είμαστε ένα τμήμα του. Αυτό σημαίνει ότι ανήκουμε σε ένα σύνολο, που όμως το περιέχουμε κι εμείς.
Γι΄αυτό, ενεργειακά τουλάχιστον, δεν μπορεί να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή στο τμήμα, χωρίς να επιδρά στο όλον, δηλαδή στο σύνολο.
Όταν κάνεις μια αλλαγή, λοιπόν, στον εαυτό σου, αλλάζεις το περιβάλλον σου.
Λένε πως η «κρίσιμη μάζα» (ο ελάχιστος απαιτούμενος αριθμός συντονισμένης ενσυνείδητης σκέψης και συμπεριφοράς) είναι 1% και πως έχει τέτοια δύναμη που επηρεάζει το υπόλοιπο 99%, σε σημείο να καθορίζει ένα νέο ομαδικό ασυνείδητο.
Πιθανώς η οικονομική κρίση να είναι αποτέλεσμα μιας τέτοιας παραμέτρου ή τουλάχιστον η νέα τάξη πραγμάτων που θα βγει τελικά να έχει στοιχεία αλλαγής και να εκφράζεται σε μια νέα συμπεριφορά της ανθρωπότητας.
Αν δεχτούμε ότι το New Age (Νέας Εποχής) κίνημα είχε ως κύριους πυλώνες της φιλοσοφίας του το περιβάλλον και τον άνθρωπο, καταλήγουμε στην ίδια ολογραφική σχέση με το σύμπαν, αλλά σε μικρότερη κλίμακα.
Το περιβάλλον εμπεριέχει τον άνθρωπο και ο άνθρωπος εμπεριέχει το περιβάλλον. Οι αλλαγές, λοιπόν, που περιμένουμε να εκφραστούν σε πολιτικές και να περάσουν στην καθημερινότητα των ανθρώπων θα έχουν αυτόν τον άξονα.
Αλλαγή συνειδητότητας σημαίνει αλλαγή του κέντρου βάρους από το ατομικό στο συλλογικό. Κάτι τέτοιο θα διαμόρφωνε συνθήκες πολύ διαφορετικές από αυτές που βίωσε και βιώνει μέχρι τώρα η ανθρωπότητα.
Η ιδιοκτησία, το χρήμα σαν μέσο συναλλαγής, οι οικονομικές δραστηριότητες που απαιτούν συνεχή και αδηφάγο ανάπτυξη, δηλαδή επέκταση της ανθρώπινης επικράτησης στο περιβάλλον, θα αντικατασταθούν από αρχές συμβίωσης και κάλυψης των αναγκών του ανθρώπου αλλά και του περιβάλλοντος στο σύνολό του.
Η αυτοεικόνα μας, λόγω του παλαιού ανθρωποκεντρικού υποδείγματος, έχει εκφυλιστεί σε βαθμό που η ζωή να θεωρείται αρπακτική, άσκοπη και μοναχική.
Η εκπαίδευση ακόμη στηρίζεται στην αρχή ότι, αν δεν είσαι το Νο 1, δεν αξίζεις τίποτα. Αξία έχει μόνο η νίκη, που πρέπει να κερδίσεις με κάθε θυσία.
Αυτό, εκτός από άλλες δυσκολίες (αντιζηλία, εκδίκηση, μισαλλοδοξία, ανταγωνισμό), μας διαχωρίζει από την ομάδα, δηλαδή το σύνολο.
Όμως, όπως τα υποατομικά σωματίδια δεν έχουν κανένα νόημα, αν απομονωθούν το ένα από το άλλο, έτσι και οι άνθρωποι δεν θα βρουν ολοκλήρωση κα σκοπό, αν δεν συνδέονται μεταξύ τους.
Όπως ακριβώς η συνειδητότητά μας είναι απαραίτητη για να υλοποιηθεί η υποατομική ροή ως αντικειμενική πραγματικότητα, έτσι είναι και απαραίτητη για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αρμονία με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγή Μεταξάτου «Το Μέλλον ήρθε πιο νωρίς» από τις εκδόσεις BELL
