Αν κάποιος σε πλήγωσε ή σε νίκησε και αγωνίζεσαι να πετύχεις για να πατσίσεις μαζί του, τότε εξακολουθεί να σε νικάει. Όταν θυσιάζεις την εσωτερική σου γαλήνη για την εκδίκηση, έχεις παραχωρήσει στον εχθρό σου απόλυτη εξουσία πάνω στη ζωή σου. Ο καλύτερος τρόπος για να του “δείξεις εσύ” είναι να αποκηρύξεις την αιμοβόρα επιδίωξή σου και να ζήσεις τη ζωή σου στο έπακρο.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων Ολυμπιακών Αγώνων, είδα ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ για έναν κολυμβητή που στους περασμένους Ολυμπιακούς Αγώνες είχε χάσει το χρυσό μετάλλιο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Αυτός ο τύπος ήταν τόσο θυμωμένος για την ήττα του, ώστε ορκίστηκε να νικήσει στους επόμενους Ολυμπιακούς και αφιέρωσε όλο του το είναι στην προπόνηση. Το ντοκιμαντέρ κινηματογραφούσε τον κολυμβητή και του έπαιρνε συνεντεύξεις κατά διαστήματα στη διάρκεια των τεσσάρων ετών που μεσολάβησαν μεταξύ των Ολυμπιάδων. Είχα μείνει κατάπληκτος από την ένταση που έβγαζε αυτός ο άνθρωπος. Θαύμαζα την πειθαρχία και την επιμονή του, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, η επιδίωξή του ήταν θλιβερή. Όσο στήριζε όλη του την αυτοεκτίμηση σ’αυτή τη νίκη, έδειχνε να κατέχεται από μια ψύχωση, σχεδόν σαν δαιμονισμένος. Η ζωή του κρεμόταν από τον επόμενο αγώνα και δε νομίζω ότι απόλαυσε και πολλές στιγμές στο μεσοδιάστημα. Όταν τελικά κέρδισε το χρυσό, αναστέναξα με ανακούφιση – δεν ήθελα ούτε στιγμή να σκεφτώ τι θα είχε κάνει αν έχανε ξανά.
Ναι, το κίνητρο για τη νίκη είναι σημαντικό, όπως σημαντικές είναι η επιμονή και αποφασιστικότητα. Όμως όχι εις βάρος της ευτυχίας σου. Αν η χαρά είναι το μοναδικό αληθινό μέτρο της επιτυχίας, τότε η νίκη εκείνου του ανθρώπου δεν ήταν ολόκληρη. Είχε ανταλλάξει τέσσερα χρόνια της ζωής του με εκείνη τη μία στιγμή – και έστησε παγίδα στον εαυτό του για την επόμενη αγχώδη του επιδίωξη.
Στην ταινία Κουλ Ράνινγκς, ο προπονητής είπε σε ένα παρόμοιο αθλητή: “Αν δεν αξίζεις χωρίς το μετάλλιο, δεν θα αξίζεις ούτε και μ’αυτό”.
Έχω επίσης παρακολουθήσει μια εκπομπή για την “Ανθρώπινη Μπάρμπι”, μια γυναίκα που δεν ήταν ικανοποιημένη με την εμφάνισή της και είχε υποβληθεί σε 118 πλαστικές εγχειρήσεις, που της κόστισαν πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια, για να αποκτήσει την εμφάνιση που ήθελε. Όταν τη ρώτησαν γιατί το είχε κάνει αυτό, εξήγησε ότι αντλούσε τεράστια ικανοποίηση σνομπάροντας στα πάρτι τους άντρες που πριν από τις επεμβάσεις της δεν της έδιναν σημασία.
Αυτοεκτίμηση που κερδίζεται με εκδίκηση δεν έχει κανένα όφελος. Είναι αυτο-αποστροφή που την προβάλλεις προς τα έξω, και μετά την αρνιέσαι κρύβοντάς την πίσω από μια κουρτίνα “νίκης”.
Αν επιδιώκεις με πάθος να πετύχεις σε ένα επάγγελμα επειδή οι γονείς σου είχαν αντιρρήσεις, να εντυπωσιάσεις το μεγάλο σου αδελφό στο ποδόσφαιρο, να συντρίψεις την εταιρία που σε απέλυσε, να ξαναπαντρευτείς για να αποδείξεις στο καθίκι που σε παράτησε ότι έκανε μεγάλο λάθος, ξανασκέψου το. Όταν ξεκινάς μια βεντέτα για να εκδικηθείς κάποιον, αυτός ο κάποιος κατέχει τη μισή σου ψυχή. Ξέχνα το! Αν πρόκειται να πετύχεις, κάν’το για σένα. Διάλεξε στόχους επειδή τους αγαπάς, όχι επειδή οι άλλοι τους μισούν. Κάνε ό,τι θα έκανες αν δεν σε έβλεπε κανένας ή αν κανένας δε νοιαζόταν. Κάν’το επειδή νοιάζεσαι εσύ. Η Κάρολαϊν Μις, μια γυναίκα που ασκεί διαισθητική ιατρική λέει:”Αυτό που κάνεις δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το γιατί το κάνεις”.
Απόσπασμα απ’ το βιβλίο του Alan Cohen “Ρούφηξε τη ζωή αντί να σε ρουφάει” από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας.
