Από τον 5ο π.Χ. αιώνα,οι Αθηναίοι πολίτες προσπάθησαν να πάρουν την εξουσία της πόλης στα χέρια τους για αυτονόητους λόγους, ακόμα και σήμερα. Η μοναρχία όλες τις φορές κατέληγε εγωκεντρική, η τυραννία εξουθενωτική και η αριστοκρατία όπως την όρισε ο Αριστοτέλης, παραμένει θεωρία μέσα στα γραπτά του μιας και δεν έχουμε συμφωνήσει ακόμα ποιοι είναι οι άριστοι.
Η Δημοκρατία λοιπόν, ήταν μία υπέροχη ιδέα για πολίτευμα και, όπως κάθε υπέροχη ιδέα, συνοδεύονταν από πραγματικούς μπελάδες. Οι βασικές αρχές της ήταν –και είναι- πως η εξουσία πηγάζει από τον λαό (τους δημότες), η εξουσία ασκείται από τον λαό και τέλος, η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Απλά πράγματα. Μόνο που ο λαός αποτελείται από χιλιάδες ξεχωριστούς ανθρώπους που ο καθένας έχει τη δική του άποψη για το τι θα πει λαός, τι θα πει συμφέροντα του λαού, τι θα πει άσκηση εξουσίας, τι θα πει εξουσία και τι θα πει δημοκρατία.
Δεν άργησαν και πολύ οι Αθηναίοι της εποχής να ανακαλύψουν τους μπελάδες της δημοκρατίας. Γεμάτοι αυτοπεποίθηση μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας και την κατατρόπωση των Περσών, διανύοντας επάξια τον χρυσό αιώνα του Περικλή, δημιουργώντας αριστουργήματα σαν τον Παρθενώνα, μεγαλουργώντας στην Τέχνη του Θεάτρου, επινοώντας πολίτευμα όπως αυτό της Δημοκρατίας, γρήγορα έπεσαν στην παγίδα της έπαρσης, που περιμένει να γκρεμίσει κάθε κατόρθωμα, και στο ότι θα μπορούσαν να εμπλακούν σε πόλεμο με τους Σπαρτιάτες. Και παρά τις (σωστές καθώς έδειξε η ιστορία) αντιρρήσεις του, ο Περικλής αποδέχτηκε την απόφαση της πλειοψηφίας να προχωρήσουν σε πόλεμο. Σ’ έναν πόλεμο που για τριάντα χρόνια ρούφηξε όλη την ενέργεια και την ανδρεία αυτών των δύο ιστορικών πόλεων, δίχως ένδοξο τέλος, εφόσον δεν υπήρχε κάτι ένδοξο εξ αρχής, όπως πχ ελευθερία ή υπεράσπιση. Ευτυχώς κερδίσαμε τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη όλοι απ’ αυτό τον πόλεμο, για να γελάσουμε πικρά και να μην ξεχάσουμε πως η Δημοκρατία δεν είναι μόνο για μας αλλά και για τους άλλους.
Παρ’ όλες της δυσκολίες που εμπεριέχει η έννοια του δημοκρατικού πολιτεύματος, ή ίσως ακριβώς γι’ αυτές; χαίρει μεγάλης αποδοχής ανά τον κόσμο και πολλά κράτη προσπαθούν να το κάνουν πράξη, άλλα με περισσότερη κι άλλα με λιγότερη επιτυχία. Όμως τίποτα δεν έχει προχωρήσει από τότε. Οι μονάρχες παραμονεύουν, οι λαοί πλήττονται από λάθη δικά τους ή αυτών που τους αντιπροσωπεύουν, η παιδεία, που είναι πρωταρχικό στοιχείο ενός λαού ώστε ν’ αναπτύσσει σωστή κρίση, είναι εργαλείο στα χέρια επιτήδειων, οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα! Η αγάπη; Αυτή θα πρέπει πράγματι να μένει γιατί γεμίζει με θάρρος κάθε νέα γενιά που προστίθεται στον τροχό της ανθρωπότητας και βάζει πολλή δουλειά για να γυρίσει ο Ήλιος της.
