Από το κοριτσάκι με τα σπίρτα μέχρι τον Πίτερ Παν, και από τον Κοντορεβυθούλη μέχρι την Κοκκινοσκουφίτσα, ένα πράγμα πηγάζει μέσα από τα παραμύθια όλου του κόσμου: ότι το παιδί, το κάθε παιδί, βιώνει τον τρόπο που μεγαλώνει ως μία δύσκολη εμπειρία, είτε όλα πάνε καλά, είτε όχι. Και αυτό διότι έχει πλήρη συναίσθηση ότι ο κόσμος που ζει δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Και κάθε παιδί, πριν μεγαλώσει, αν μεγαλώσει, αποζητά και μάχεται καθημερινά και απεγνωσμένα να κάνει αυτόν τον κόσμο… αγγελικό.
Τα μεγαλύτερα όνειρα και οι πιο αγνές λύσεις για τα πάντα βρίσκονται μέσα σε μια παιδική καρδιά. Αν βρούμε τρόπο να αντέξουμε τα απίστευτα ντεσιμπέλ τους όταν δε κοιμούνται και αν επιλέξουμε συνειδητά να μάθουμε τι έχουν στο μυαλό τους και στη ζωή τους που έρχεται, τότε γινόμαστε μάρτυρες ότι στον κόσμο υπάρχει ελπίδα.
Η ελπίδα είναι καλή όταν ακολουθείται από δράση. Αλλιώς πολύ εύκολα μετατρέπεται σε φόβο, πόνο και αδιέξοδες καταστάσεις. Μπορούμε να αναλογιστούμε για λίγο (ή και περισσότερο) για τι ελπίζαμε όταν ήμασταν εμείς παιδιά. Τι ιδέες είχαμε για τον κόσμο, τι λύσεις μας ερχόντουσαν στο νου, εκείνο το νου που δημιουργούσε, κατέστρεφε και ξαναδημιουργούσε τα πάντα, δίχως να πληγώνει κανέναν. Για ποια πράγματα ορκιστήκαμε πως «όταν μεγαλώσουμε δε θα το κάνουμε ποτέ αυτό!» Με ποιους ενώσαμε τα χέρια ένα βράδυ γύρω απ’ τη φωτιά και γίναμε «φίλοι για πάντα» Πόσα γατάκια και σκυλάκια βρήκαμε στον δρόμο και τα πήγαμε σπίτι γιατί κρύωναν… Αυτή είναι η παιδική ψυχή. Ζει στην αιωνιότητα. Το «για πάντα» το «ποτέ» και το «μόνο για τώρα» είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν απ’ το κρύο, που έχουν χάσει το σπίτι τους, που αργοσβήνουν σ’ ένα νοσοκομείο, που φοβούνται τους γονείς τους όσο κανέναν άλλο στον κόσμο. Υπάρχουν παιδιά που δεν πάνε σχολείο, που γεννιούνται μέσα σε βόμβες και πόλεμο, που δραπετεύουν από την πραγματικότητα δίχως επιστροφή ή που ζουν απλά, κάτω από το όριο της φτώχειας. Και τα πράγματα τα τελευταία χρόνια είναι πιο δύσκολα απ’ ότι τα προηγούμενα. Για κάποιους λόγους που εκείνα ακόμα δεν καταλαβαίνουν, εμείς οι μεγάλοι δεν έχουμε καταφέρει να τα βρούμε, να επικοινωνήσουμε και να γίνουμε φίλοι. Εμείς οι μεγάλοι, ακόμα ζούμε (;) ικανοποιημένοι χωρίς αγάπη, χωρίς εμπιστοσύνη, χωρίς παρέα, χωρίς πίστη του ενός προς τον άλλο, και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.
Και επειδή δεν έχουμε ενώσει ακόμα όλοι τις δυνάμεις μας ώστε να ανέβουμε μια και καλή πάνω από αυτό το όριο, και να μη χρειαστεί ποτέ κανείς μας ξανά να βρεθεί σε τέτοια κατάσταση, είναι συχνά πυκνά επικίνδυνο για όλους να βρεθούν από κάτω. Και εμείς μπορεί ακόμα να κάνουμε διακρίσεις και να νομίζουμε ότι αυτό δε μπορεί να συμβεί σε εμάς ή σε εκείνους ή στους άλλους, αλλά η ζωή δεν κάνει διακρίσεις. Μία ματιά στον κόσμο και την ιστορία του και βλέπουμε πολύ καλά πως τίποτα δεν είναι δεδομένο για κανέναν.
Ίσως κάποιοι από μας να έχουν νιώσει από πρώτο χέρι για τι πράγμα μιλάμε. Κι ίσως να έχουν μείνει άναυδοι και συγκλονισμένοι από τα σχεδόν υπόγεια μα πανίσχυρα ρεύματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης που διαπερνούν την ανθρωπότητα. Οργανώσεις παγκόσμιου βεληνεκούς όπως η unicef, οι γιατροί χωρίς σύνορα, οι γιατροί του κόσμου, η action Aid, και άλλες που τρέχουν μέσα σε χώρες και τοπικές κοινωνίες πχ το Χαμόγελο του παιδιού, η Κιβωτός, τα Παιδικά χωριά SOS κ.α. τροφοδοτούνται από κυβερνήσεις αλλά και από δωρεές απλών πολιτών. Οι περισσότεροι δε, προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους. Είναι από εκείνα τα παιδιά που μεγάλωσαν και κράτησαν τους όρκους τους. Δεν είναι δα και επιστήμη να καταλάβουμε ότι είναι καλύτερα να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο από το να μαλώνουμε ο ένας με τον άλλο. Αλλά σίγουρα χρειάζεται η επιστήμη για να καταλάβουμε γιατί ενώ τα πράγματα είναι τόσο απλά όταν κάνουμε το αυτονόητο, βοηθάμε ο ένας τον άλλο –ακόμα κι ένα παιδί μπορεί να το καταλάβει- εμείς συνεχίζουμε και τσακωνόμαστε και χαλάμε τις καρδιές μας, τα σπίτια και τις χώρες μας μετά από χιλιάδες χρόνια συνύπαρξης…
Γράφει η Ελένη Καιγή
