Κάθε φορά που αντιμετώπιζα μεγάλες δυσκολίες στην ανατροφή των παιδιών μου, μια έντιμη ματιά αποκάλυπτε πάντα ότι ήμουν εγώ αυτή που κινούνταν σε λάθος κατεύθυνση και ότι τα παιδιά μου απλώς ακολουθούσαν τον καθοδηγητή τους. Όταν η υπομονή μου ήταν λιγοστή ή όταν τα λόγια μου δεν ήταν ευγενικά, αυτή μου η συμπεριφορά επέστρεφε σ’ εμένα μέσα από τη συμπεριφορά των γιων μου.
Θυμάμαι μία από τις πιο δύσκολες περιόδους, όταν τα παιδιά μου ήταν τεσσάρων και δύο χρονών αντίστοιχα. Το ήρεμο σπιτικό που είχα προσπαθήσει να φτιάξω έμοιαζε έτοιμο να καταρρεύσει.
Ο μεγαλύτερος γιος μου μιλούσε με κάπως αγενή τρόπο, ενώ ο μικρότερος χτυπούσε τον αδελφό του και ήταν αρκετά επιθετικός. Ένιωθα ότι είχα αποτύχει απόλυτα και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί συμπεριφέρονταν τόσο άσχημα.
Ένα βράδυ, αφού είχα επιτέλους καταφέρει να κοιμίσω τα παιδιά μου, κάθισα και χάζευα το γλυκό, αγγελικό πρόσωπο του δίχρονου γιου μου (του ίδιου παιδιού που νωρίτερα είχε δαγκώσει τον αδελφό του). Και τότε μου ήρθε κάτι σαν επιφοίτηση.
Βίωνα αρκετό στρες, είχα πολύ άγχος, μου έλειπε ύπνος και έκανα κάποιες άτσαλες κινήσεις. Και συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα δεν ήμουν καθόλου η μητέρα που ήθελα να είμαι. Είχα γίνει ευέξαπτη. Ακολουθούσα τα βήματα της θετικής ανατροφής – για παράδειγμα, εφάρμοζα τη μέθοδο του time-in με τον μικρό μου μπόμπιρα αντί να τον τιμωρώ, και αφιέρωνα χρόνο για να του καλλιεργήσω δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων και επικοινωνίας από κοινού με τον αυθάδη συνομιλητή μου.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν διαχειριζόμουν τα δικά μου συναισθήματα – ή τη δική μου συμπεριφορά – τόσο σωστά.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μιλούσα με αγένεια και είχα γίνει επιθετική. Δεν δάγκωνα βέβαια, αλλά ο τόνος μου ήταν οξύς και η συναισθηματική μου κατάσταση με είχε κάνει ευερέθιστη και καταπονημένη.
Τα παιδιά μου λοιπόν δεν φέρονταν με εριστικό τρόπο. Απλώς με μιμούνταν. Εκείνο το βράδυ υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κάνω αλλαγές. Θα πρόσεχα συνειδητά τον τόνο της φωνής μου, θα μιλούσα με σεβασμό, θα κρατούσα υπό έλεγχο τη διάθεσή μου και θα συμπεριφερόμουν με τον τρόπο που ήθελα να συμπεριφέρονται και τα παιδιά μου.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η κατάσταση βελτιώθηκε. Παίζαμε πιο πολύ και συνδεθήκαμε περισσότερο. Πρόσεχα τον τόνο της φωνής μου και μιλούσα με σεβασμό, και μαντέψτε τι έγινε: τα παιδιά μου άρχισαν κι αυτά να προσέχουν τον τόνο της φωνής τους και να μιλούν με σεβασμό. Η ηρεμία επέστρεψε στο σπίτι μου επειδή άλλαξα τη δική μου συμπεριφορά, κι όχι επειδή απαίτησα από τα παιδιά μου να αλλάξουν τη δική τους.
Με αυτό τον τρόπο συνειδητοποίησα μια κάπως άβολη για μένα αλήθεια: αν περιμένω από τα παιδιά μου να είναι ευγενικά, να έχουν κατανόηση και να με σέβονται, πρέπει πρώτα εγώ η ίδια να είμαι ευγενική, να έχω κατανόηση και να τα σέβομαι.
Τα παιδιά δεν ακούν τις εντολές όσων φέρονται υποκριτικά. Είναι οι πράξεις σας που καθοδηγούν τις πράξεις τους, κι όχι τα κηρύγματα ή οι τιμωρίες σας.
Οι λέξεις μεταφέρουν μηνύματα μόνο στα αυτιά, αλλά οι πράξεις μιλούν στην καρδιά.
Μπορείτε να διαβάζετε κάθε άρθρο που υπάρχει γύρω από τη θετική ανατροφή των παιδιών και να ακολουθήσετε πιστά τις συμβουλές του, αλλά αν δεν ελέγχετε τη δική σας συμπεριφορά, δεν μπορείτε να περιμένετε από τα μικρά σας να ελέγχουν τη δική τους.
Για να πειθαρχήσετε αποτελεσματικά τα παιδιά σας, πρέπει πρώτα να πειθαρχήσετε τον εαυτό σας.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Rebecca Eanes “Θετικοί γονείς ευτυχισμένα παιδιά” από τις εκδόσεις Πεδίο
