Για τον Έρνεστ Χεμινγουέι, το περπάτημα ήταν ένας τρόπος να αναπτύξει τις καλύτερες σκέψεις του ενώ ανέλυε κάποιο πρόβλημα. «Περπατούσα πλάι στο ποτάμι όταν είχα τελειώσει τη δουλειά μου ή όταν προσπαθούσα να βρω κάποια λύση για κάτι», έγραψε στο «Μια Κινητή Εορτή».
«Ήταν πιο εύκολο να σκέφτομαι όταν περπατούσα κι έκανα κάτι ή έβλεπα ανθρώπους να κάνουν κάτι που καταλάβαιναν».
Ο Νίτσε προχώρησε ακόμη περισσότερο δηλώνοντας ότι «Μόνο οι σκέψεις που συλλαμβάνει κανείς περπατώντας έχουν αξία»!
Για τον Χένρι Ντέιβιντ Θορό, το περπάτημα δεν ήταν απλώς ένα μέσο προς ένα σκοπό· ήταν αυτοσκοπός: «Το περπάτημα για το οποίο μιλάω δεν έχει καμία σχέση με την άσκηση….αλλά είναι το ίδιο το εγχείρημα και η περιπέτεια της μέρας».
Οι επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν όλο και περισσότερο τα ψυχολογικά οφέλη του περπατήματος και άλλων μορφών άσκησης. «Έχει γίνει σαφές ότι είναι μια καλή παρέμβαση, κυρίως σε περιπτώσεις κατάθλιψης ήπιας ως μέτριας μορφής», είπε ο Τζάσπερ Σμιτς, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Μοθοδιστών του Νότου.
Τα αποτελέσματα είναι τόσο σαφή, που ο Σμιτς κι ένας συνάδελφός του έγραψαν έναν οδηγό για επαγγελματίες της ψυχικής υγείας με συμβουλές για το πώς να συστήνουν στους ασθενείς να ασκούνται. Και, έκπληξη, δεν συνοδεύεται από μια ολόκληρη σελίδα επικίνδυνων πaρενεργειών, όπως συμβαίνει συνήθως με τις διάφορες θεραπείες.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε μια σειρά μελετών στο Πανεπιστήμιο του Έσεξ, οι ερευνητές βρήκαν ότι το 94% εκείνων που πήραν μέρος – με περπάτημα, τρέξιμο, ποδήλατο, κηπουρική – είδαν βελτίωση στην ψυχική τους υγεία.
Το περπάτημα ως εργαλείο για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης δεν είναι μικρό πράγμα αν σκεφτεί κανείς ότι, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περισσότεροι από 350 εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη.
Σύμφωνα με διάφορες έρευνες, παρόμοια είναι τα οφέλη και όταν βρίσκεται κανείς απλώς έξω στο ύπαιθρο, περιστοιχισμένος από τη φύση, γεγονός που έχει «επιπτώσεις όχι μόνο στον πολεοδομικό σχεδιασμό αλλά και στην εσωτερική σχεδίαση και αρχιτεκτονική», σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Ράιαν του Ιατρικού Κέντρου του Πανεπιστημίου του Ρότσεστερ. Πήρε μέρος στη συγγραφή μιας μελέτης που έδειξε ότι, περνώντας χρόνο σε φυσικό περιβάλλον, γινόμαστε πιο μεγαλόψυχοι και πιο προσανατολισμένοι στον περίγυρό μας.
Μια άλλη μελέτη, από Ολλανδούς ερευνητές αυτή τη φορά, δείχνει ότι εκείνοι που ζουν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από ένα πάρκο ή μια δασώδη περιοχή έχουν μικρότερα ποσοστά κατάθλιψης και άγχους. Αλλά ακόμα κι αν δεν ζούμε περιστοιχισμένοι από δέντρα και πρασινάδα, μπορούμε πάντα να κάνουμε μια βόλτα σ’ αυτά.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Arianna Huffington «Δες τη Ζωή Αλλιώς» από τις εκδόσεις Διόπτρα
