Οι μυστικιστές θα έλεγαν ότι το πνεύμα κάποιου όπως η Αγία Τερέζα της Άβιλα αναζητά συνηθισμένους ανθρώπους σαν κι εμάς.
Διαβάζουμε τη ζωή και τα λόγια της και κάτι παρακινείται βαθιά μέσα μας, ωθώντας να αναλάβουμε πνευματικές ασκήσεις και να κάνουμε αλλαγές που φαίνονταν ακατόρθωτες.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, με την ολόψυχη συναίνεσή μας, η θεϊκή αγάπη μπορεί να αναλάβει όλη τη ζωή μας και να την κάνει σταδιακά ένα όργανο ειρήνης πάνω στη γη.
Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει χαρακτηριστεί ως κυνηγός ψυχών. Η Αγία Τερέζα λέει:
“Όταν ο ευγενικός κυνηγός από τον Παράδεισο
έστειλε το διαπεραστικό του βέλος πάνω μου,
η λαβωμένη μου ψυχή έπεσε στα τρυφερά του χέρια
και η ζωή μου έχει μεταμορφωθεί τόσο ριζικά
ώστε ο Αγαπημένος μου έγινε δικός μου
και, επιτέλους, είμαι κι εγώ αναμφίβολα δική του.
Η Αγία Τερέζα της Άβιλα έγραψε αρκετά υπέροχα ποιήματα αγάπης για εκείνον που αποκαλούσε “Μεγαλειότατο”, ο οποίος την ακολούθησε με αναπόφευκτη επιδεξιότητα και στόχευσε τον εσωτερικό της εαυτό.
Ύστερα από εκείνη τη βολή, ήταν σε θέση να λέει σαν τον Παύλο: ” Έχω σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό. Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός”.
Όλοι οι άνθρωποι βρίσκουν πως αυτό είναι επίπονο. Όταν, όμως, έρθει η ώρα να συμβεί, θα υμνούμε κι εμείς την αγαλλίασή μας· γιατί μετά απ’ αυτή τη λαβωματιά δεν θα μπορούμε πλέον να συμπεριφερόμαστε εγωιστικά.
Θα είμαστε δεμένοι με την ευσπλαχνία για όσους υποφέρουν.
Θα μπορούμε να συγχωρούμε τα ολισθήματά τους, επειδή θα θυμόμαστε καθαρά τι σημαίνει εγωκεντρισμός και θα μπορούμε να τους βοηθάμε επειδή η καρδιά μας θα είναι ελεύθερη να προσφέρει.
Μόνο τότε, όταν θα έχουμε εγκαταλείψει μια για πάντα τη μανιώδη προσπάθεια να διαμορφώνουμε τον κόσμο γύρω μας, οι άνθρωποι θα μας εμπιστεύονται απόλυτα. Μέχρι τότε δεν θα μπορούμε να υποψιαστούμε τι σημαίνει να σε αγαπούν και να σε φροντίζουν.
Στην Ινδία λέμε: “Όταν ανθίζει ο λωτός, δεν χρειάζεται να αναζητά τις μέλισσες”. Οι μέλισσες πετούν ψάχνοντας για λουλούδια· αυτή είναι η δουλειά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο κι εμείς οι άνθρωποι αναζητάμε την αγάπη.
Όσοι έχουν μάθει να προσφέρουν την ευσπλαχνία τους ελεύθερα, χωρίς να ζητούν εχέγγυα, δεν χρειάζεται να διαφημίζονται λέγοντας: “Διαθέτουμε αγάπη”.
Αναζητούμε τέτοιους ανθρώπους και ελκυόμαστε απ’ αυτούς· δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά.
Αν δεν αμφισβητούμε τη χαρά που συνεπάγεται η εμπειρία, ιδού η μαρτυρία του Άγγλου μυστικιστή Ρίτσαρντ Ρόουλ, ενός αληθινού και εξίσου εκκεντρικού με τον Άγιο Φραγκίσκο τροβαδούρου του Θεού, και ενός από τους πρώτους Άγγλους ποιητές. Διάβασέ το δυνατά και άκουσε πώς υμνεί τη χαρά:
“Είναι τραγούδι, όταν μέσα σε μια ψυχή αφθονίας η γλυκύτητα της αιώνιας αγάπης λαμπαδιάζει και η σκέψη γίνεται τραγούδι και ο νους μετατρέπεται σε γλυκούς ήχους…
Ω, μοναδική χαρά της παντοτινής χαράς, που ανεβάζει όλους τους δικούς Του σε ουρανούς πάνω απ’ όλους τους κόσμους και τους δένει με δεσμά αρετής!
Ω, αγαπημένη φιλανθρωπία, η γη που σ’ έχει δει δεν σε χωράει!
Εκείνος που με σένα ασχολείται σύντομα υψώνεται πάνω απ’ την επίγεια χαρά!
Κάνεις τους ανθρώπους να αναπολούν, ανοίγεις την πύλη του ουρανού, αποστομώνεις τους κατήγορους, αποκαλύπτεις το Θεό και το πλήθος των αμαρτιών που κρύβεις.
Σε υμνούμε, σε κηρύττουμε, με σένα υπερβαίνουμε γρήγορα τον κόσμο, νιώθουμε αγαλλίαση και ανεβαίνουμε την ουράνια κλίμακα”.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Έκναθ Ησγουάραν “Η Αρχέγονη Καλοσύνη” από τις εκδόσεις Καστανιώτη
