Δύο είναι οι λόγοι που οι περισσότεροι άνθρωποι που θα ήθελαν σκύλο, δεν παίρνουν έναν. Ο πρώτος είναι ότι υπάρχει κίνδυνος να μετατρέψει το σαλόνι τους – και το κρεβάτι – σε χώρο… ανακούφισης, να το θέσουμε κάπως ευπρεπώς. Ο άλλος είναι απόρροια του πρώτου: Για να μη συμβεί αυτό, θα πρέπει να βγαίνει βόλτα πρωί και βράδυ. Ή έστω, μία φορά την ημέρα. Έρχονται εκεί η φορτωμένη ρουτίνα, η πίεση, το άγχος και τελικά η βαρεμάρα και ρωτούν: Και ποιος θα τον βγάζει βόλτα το πρωί, πριν τη δουλειά; Ποιος θα τον βγάζει μετά τη δουλειά;
Και τελικά, ξυπνούν μια μέρα με έναν σκύλο στο σπίτι. Τους ξυπνάει ο σκύλος ο οποίος δεν κρατιέται, πρέπει να βγει βόλτα κι έχει μια απίστευτη ζωηράδα στις εφτά το πρωί… ή μήπως είναι ακόμα έξι; Ω θεοί! Λουρί, σακούλα, μπουφάν πάνω από τις πιτζάμες και παντόφλες … στο πεζοδρόμιο, μισοκοιμισμένοι ακόμα, περνούν όλα τα δεντράκια, τις κολόνες, τα καγκελάκια, με τον σκύλο τους ν’ αφήνει το σήμα του σε κάθε ένα απ’ αυτά, χώνοντας τη μουσούδα του σε μέρη που θα ήθελαν να μην είχαν παρατηρήσει πρωί πρωί. Έρχεται και η στιγμή που κάνουν χρήση της σακούλας που κρατούν στα χέρια τους κι έπειτα φεύγουν προς το σπίτι τραβώντας εκείνοι τώρα τον σκύλο και όχι ανάποδα…
Παίρνει λίγο καιρό έως ότου να μπουν τα πράγματα σε μια ροή και να αρχίσει η βόλτα να είναι βόλτα και για τους δύο. Γιατί ναι, η παρέα με έναν σκύλο μας δίνει την ευκαιρία να βγούμε βόλτα. Μια βόλτα έξω από την πόρτα του σπιτιού, αλλά και έξω από τη δική μας συνηθισμένη οπτική γωνία. Ανακαλύπτουμε εκ νέου τη γειτονιά μας, ίσως και να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είχαμε ιδέα από το τι υπήρχε τριγύρω μας. Γινόμαστε πιο κοινωνικοί με τους άλλους ανθρώπους που ζουν μαζί μας στην πόλη, πολύ κοντά μας, με το δικό τους σκύλο και το δικό τους μπαλάκι. Γελάμε περισσότερο. Ανακαλύπτουμε σοκάκια και πλατείες που αγνοούσαμε την ύπαρξή τους, βγαίνουμε συχνά έξω από το σπίτι και μάλιστα for κέφι! Και αυτό, στην εποχή που ζούμε, είναι σωτήριο. Και φυσικά, έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτουμε τους αδέσποτους! Μάλλον αυτοί μας ανακαλύπτουν. Στην αρχή μοιάζουν με τον Χουλκ, έτοιμοι να μας εξαφανίσουν με μια μπουνιά… χαψιά δηλαδή. Όσο περνάει ο καιρός βλέπουμε πως μάλλον πρόκειται για τους Χιούι, Λιούι και Ντιούι, μαζί με τον Γκούφι, σε διαφορετικό καρτούν, αυτό που εκδηλώνεται μπροστά στα γκράφιτι της πόλης.
Όσο δύσκολο μπορεί να φαίνεται να βρούμε μισή ώρα την ημέρα για τη βόλτα με τον σκύλο μας, άλλο τόσο αστείο και διασκεδαστικό είναι όταν τελικά το καταφέρνουμε. Και καθώς περνά ο καιρός, το ξέρουμε αυτό και γινόμαστε όλο και πιο πρόθυμοι για σκυλίσιες διαδρομές. Τελικά ποιος από τους δυο χρειάζεται τη βόλτα περισσότερο; Το δίχως άλλο, η ζωή της πόλης μας μέσα από τα μάτια και τις διαδρομές του σκύλου μας είναι ένας φανταστικός νέος κόσμος που μας πετάει το μπαλάκι. Το ίδιο όμως και η δικιά μας ζωή.
