Όσον αφορά στο ζήτημα της ευτυχίας, πολλοί άνθρωποι (αν όχι οι περισσότεροι) παντρευόμαστε για ένα λόγο: πιστεύουμε ότι θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι από το αν μέναμε single. Οι άνθρωποι λαχταράμε την ευτυχία και θα κάνουμε οτιδήποτε πιστεύουμε ότι θα τη φέρει ή θα την αυξήσει στη ζωή μας.
Όταν παντρευόμαστε, αναμένουμε ότι θα νιώσουμε καλύτερα με το/τη σύντροφό μας στην καθημερινότητά μας και πιστεύουμε ότι αν μείνουμε μαζί, μπορούμε να δημιουργήσουμε ακόμα περισσότερη ευτυχία. Δεσμευόμαστε με κάποιον που φαίνεται ότι θα μας κάνει καλό. Στην πραγματικότητα, όταν οι άνθρωποι δεσμευόμαστε μόνο και μόνο για να βρούμε την ευτυχία, σημαίνει ότι και τα δύο μέρη είναι ανώριμα, λίγο χαμένα και δεν έχουν τη δυνατότητα να πετύχουν ένα επιθυμητό επίπεδο ευτυχίας μόνοι τους.
Περιμένουμε ότι η ζωή θα είναι οπωσδήποτε καλύτερη, ευκολότερη και λιγότερο μοναχική, όταν είμαστε με κάποιον άλλο• όμως, δεν είναι πάντα έτσι. Υπάρχουν φορές (και μάλιστα αρκετές) που τα πράγματα είναι δύσκολα. Και σε αυτές τις φορές, είναι δελεαστικό να συμπεράνουμε ότι αυτό οφείλεται στον άλλο, που εγωιστικά μας στερεί στοιχεία όπως οικειότητα, εκτίμηση, σεξ, προσοχή ή κατανόηση. Ή ότι δίνει υπερβολικά πολλά από αυτά που δεν θέλουμε – συμβουλές, κριτική, έλεγχο, πικρία, απογοήτευση ή απόσταση.
Η συνειδητοποίηση έρχεται καιρό μετά το γάμο μας• τότε αντιλαμβανόμαστε μόνο ότι για να γίνουμε ευτυχισμένοι, χρειάζεται να βασιστούμε σε εμάς. Όσο θεωρούμε τον άλλο υπεύθυνο για να μας παρέχει ικανοποίηση και πλήρωση, ο φαύλος κύκλος της πικρίας, της αυτολύπησης και των κατηγοριών δεν θα τελειώνει.
Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να απολαμβάνετε την ευτυχία που φέρει ο/η σύντροφός σας στη ζωή σας και στο να θεωρείτε υποχρέωσή τους να σας κάνουν ευτυχισμένους. Δυστυχώς, πολλοί μπαίνουν σε έναν γάμο πιστεύοντας ότι θα λυτρωθούν με κάποιο μαγικό τρόπο από τη δυστυχία της ανασφάλειας, της μοναξιάς, της στεναχώριας. Η πεποίθηση ότι «η αγάπη επουλώνει όλες τις πληγές» κυριαρχεί ακόμα στη κουλτούρα μας και αποτελεί έναν μύθο που χρειάζεται να αφήσουμε στο παρελθόν.
Όταν η ευτυχία μας απαιτεί κάτι από έναν άλλο άνθρωπο, αυτό που έχουμε μαζί του δεν είναι αγάπη: είναι συνεξάρτηση. Τα ρομαντικά τραγούδια μπορεί να μιλούν για ρομαντική εξάρτηση και παντοτινή αγάπη, αλλά αυτή σίγουρα δεν είναι μια σίγουρη συνταγή. Όσο πιο ικανοί είμαστε να δημιουργήσουμε εσωτερική ευτυχία, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα είμαστε με το άλλο άτομο.
Όταν παίρνουμε την ευθύνη να επουλώσουμε τις πληγές και να φροντίσουμε τα σημάδια μέσα μας, αποδεχόμενοι και εσωτερικεύοντας την αγάπη του/της συντρόφου μας, τότε ξεκινά η πραγματική επούλωση και ευτυχία. Παραδόξως, αν και μπορεί να μη γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι χωρίς την αγάπη κάποιου άλλου, η αγάπη τους και μόνο δεν θα είναι ποτέ αρκετή για να μας κάνει να φτάσουμε στην αυτοπραγμάτωση.
Αυτό που μπορεί να κάνει η αγάπη μας είναι να αναδείξει (να ξυπνήσει) την αυτό – αγάπη που έχουμε βαθιά στην καρδιά μας, ώστε να μπορούμε να την αναγνωρίσουμε, να την απελευθερώσουμε και να την θρέψουμε μέχρι να γίνει μια ζωηρή φωτιά που θα κάψει την ντροπή, το θυμό, τον πόνο και την ανασφάλεια που αποτελούν συνήθως πηγές δυστυχίας. Όταν δύο άτομα αλληλεπιδρούν με αυτό τον τρόπο, μπορούμε να βιώσουμε σε βάθος την ευτυχία, έτσι όπως δεν την έχουμε καν φανταστεί.
Linda Bloom, Charlie Bloom σύμβουλοι οικογένειας και ζεύγους
