Τα περισσότερα μας προβλήματα έχουν την αφετηρία τους στο ότι είμαστε ημιμαθείς, ανεύθυνοι και ψυχικά ανώριμοι.
Περισσότερο όμως απ’ όλα, στο ότι δεν θέλουμε να δούμε τις παραπάνω ιδιότητές μας, ούτε φυσικά να τις μεταβάλλουμε.
Με ρωτάνε συχνά στις συνεδρίες:
“Μα δεν καταλαβαίνω, γιατί συμβαίνει αυτό στη ζωή μου; Γιατί μου το λέτε αυτό;”
“Γιατί να μην το καταλαβαίνω; Σας παρακαλώ, βοηθήστε με να το καταλάβω τώρα!”
Το πρόβλημά σου δεν είναι πως δεν καταλαβαίνεις.
Είναι πως δεν συνειδητοποιείς ότι είσαι ανέτοιμος.
Πως δεν έχεις τις προϋποθέσεις για να καταλάβεις.
Κυρίως, πως δεν είσαι καν πρόθυμος να δεχτείς αυτό που σου λέω αυτήν τη στιγμή….
Για να καταλάβεις κάποτε, χρειάζεται από σήμερα να εκπαιδεύσεις εαυτόν στη στάση της αναμονής.
Της ενεργητικής παραφύλαξης του θησαυρού.
Χρειάζεται σιγά σιγά, καθώς υπομένεις την ανετοιμότητά σου να καταλαβαίνεις αυτό που θέλεις, να μάθεις να την αναγνωρίζεις και να την αποδέχεσαι.
Το δεύτερο σημαντικό σου πρόβλημα είναι πως νομίζεις ότι, εάν καταλάβεις τι, πώς, γιατί σου λέω αυτό που σου λέω, γιατί σου συνέβη, ή σου συμβαίνει, αυτό που σου συμβαίνει, καθάρισες! Ότι αναπαύτηκες, θεραπεύτηκες, ξεμπέρδεψες με σένα και τα προβλήματά σου!
Αυτή σου η πεποίθηση, την οποία χτίζεις από μικρό παιδί, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Έχεις αναπτύξει μεγάλη εμπιστοσύνη στο μυαλό σου, και συγκεκριμένα, στην ικανότητά σου να κατανοείς τα πράγματα.
Δεν ξέρεις όμως ότι έτσι έχουν ατονήσει άλλες σου ικανότητες.
Πιστεύεις πως η ικανότητά σου να κατανοείς είναι η αναγκαία κι επαρκής συνθήκη για να βελτιώσεις τη ζωή σου, για να δεχτείς και να αλλάξεις τον εαυτό σου.
Όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ έτσι.
Πάνω και πρώτα απ’ όλα, χρειάζεσαι να αρχίζεις να αναγνωρίζεις το αληθινό σου αίτημα από την ψυχοθεραπεία, από τη ζωή.
Το αληθινό σου αίτημα δεν είναι να καταλαβαίνεις, αλλά:
Α) να αισθανθείς πως σε καταλαβαίνουν, και
Β) να αφεθείς στην επιθυμία σου να καταλειφθείς.
Για να αναγνωρίσεις όμως τις δύο παραπάνω βασικές σου ψυχικές ανάγκες, χρειάζεται πρώτα να μάθεις να εμπιστεύεσαι.
Πρώτα, τη ροή των πραγμάτων – ενώ αυτά συμβαίνουν – και τους τρόπους που εσύ αλληλεπιδράς μαζί τους. Τις σχέσεις σου και τον τρόπο που εσύ συμμετέχεις σε αυτές.
Αυτό γίνεται σταδιακά, καθώς παραδίδεις την αδιαφιλονίκητη επιθυμία σου να καταλάβεις στην επιθυμία σου να ζήσεις, να βιώσεις τον εαυτό σου, να παραδοθείς.
Δεύτερον, καθώς αποταυτίζεσαι από την επιτακτική σου ανάγκη για νοητικό έλεγχο και κατανόηση, ανοίγεις ένα παράθυρο στην ικανότητά σου να συμμετέχεις καρδιακά στα δρώμενα της ζωής σου, εσωτερικής και εξωτερικής.
Αφήνεις έτσι το μυστήριο να σου “χαμογελάσει”. Το φλερτάρεις, αποδεχόμενος το δικό του φλερτ προς εσένα.
Το μυστήριο και η σχέση του μαζί σου δεν είναι πια για σένα απειλή, αλλά τρόπος να γνωρίζεις βιωματικά τον εαυτό σου και τους άλλους.
Κι όσο, με λιγότερες δικλείδες ασφαλείας ανοίγεσαι με τη βάρκα σου στο πέλαγος της καρδιακής συμμετοχής και γνώσης, τόσο πιο πολύ σε ελκύει ο απύθμενος βυθός της, τα χρώματα που κρύβει και τα πλάσματά του.
Τόσο λιγότερο έχεις ανάγκη τα κουπιά και την πυξίδα του νου σου.
Όσο περισσότερο εκούσια “χάνεσαι”, τόσο με μεγαλύτερη ασφάλεια βρίσκεσαι, ταξιδεύεις και φτάνεις.
Τ’ όνειρό σου ίσως, ταξιδεύοντας έτσι, γίνει πραγματικότητα:
Σπίτι σου ο ωκεανός, μαξιλάρι, σύντροφος και συνομιλητής σου η εμπιστοσύνη.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γρηγόρη Βασιλειάδη “Το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι” από τις εκδόσεις iwrite.gr
