Για να εξασκήσουμε τη μη-κρίση, πρέπει να ξεπεράσουμε τις περιορισμένες μας πεποιθήσεις, ακόμα και αυτές σχετικά με το τι νομίζουμε ότι είναι σωστό και λάθος.
Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας κρίνοντας καταστάσεις, ως “σωστές” ή “λάθος”, σύμφωνα με κανόνες που καθορίζονται από τον πολιτισμό μας, τους οποίους αναγνωρίζουμε ως τον ηθικό μας κώδικα.
Όμως μία Φύλακας της Γης είναι πέρα από ηθική – σημειώστε ότι δεν είναι ανήθικη, απλώς δεν κυβερνάται από ήθη. Πιστεύει ότι είναι σημαντικό να αφήνει αυτού του είδους τις κρίσεις και να διατηρεί την ικανότητά της να διακρίνει.
Βλέπετε, όταν ασκείτε μη-κρίση, αρνείστε αυτόματα να ακολουθήσετε γνώμες άλλων από οποιαδήποτε κατάσταση. Με τον τρόπο αυτό, θα αρχίσετε να αποκτάτε μία αίσθηση ηθικής που υπερβαίνει τα ήθη και τα έθιμα της εποχής μας. Αυτό είναι σημαντικό σήμερα, όταν οι εικόνες των ΜΜΕ έχουν γίνει πιο πειστικές από την πραγματικότητα, και οι αξίες μας, η ελεύθερη επιλογή, ελευθερία, η αγάπη κλπ μειώνονται σε ατάκες και κενές κοινοτοπίες.
Όταν αρνείστε να συμμετέχετε στη συμπαιγνία της κοινής γνώμης, έχετε διαφορετική προοπτική. Μαθαίνετε τι σημαίνει ελευθερία για εσάς προσωπικά, όχι τι σας μεταδίδεται από έναν πολιτικό που διαβάζει την προσεκτικά προετοιμασμένη ομιλία του.
Ανακαλύπτετε ότι η ελευθερία είναι κάτι περισσότερο από το να είστε σε θέση να επιλέγετε ένα συγκεκριμένο αυτοκίνητο ή ένα αντικείμενο από έναν κατάλογο.
Οι αποφάσεις μας είναι υποθέσεις που βασίζονται σε ό,τι έχουμε μάθει και μας έχουν πει. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι από εμάς συμφωνούν με την πεποίθηση ότι ο καρκίνος είναι πάντα μια θανατηφόρα ασθένεια, οπότε αν ο γιατρός μας πει ότι πάσχουμε από αυτόν, αμέσως τρομοκρατούμαστε από αυτή τη λέξη.
Ωστόσο, όταν ασκούμε τη μη-κρίση, απορρίπτουμε την αυτόματη πεποίθηση ότι αυτό σημαίνει ότι πρόκειται να πολεμήσουμε για τη ζωή μας. Μπορεί να συμφωνήσουμε να ακολουθήσουμε τη θεραπεία που προτείνει ο γιατρός μας, αλλά δεν δεχόμαστε ότι έχουμε πιθανότητα 99 ή 1% να αποκαταστήσουμε την υγεία μας. Δεν βάζουμε ετικέτες στην πιθανότητα επιβίωσής μας “καλή” ή “κακή” ούτε βάζουμε έναν αριθμό σε αυτή, γιατί έτσι θα παραχωρούσαμε τη μοίρα μας σε στατιστικές.
Αντ’ αυτού, ασχολούμαστε με το ίδιο πρόβλημα, όχι μόνο από το κυριολεκτικό επίπεδο του σώματός μας, αλλά από το υψηλότερο επίπεδο αντίληψης που μπορούμε. Επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αγκαλιάζει το άγνωστο, μαζί με τις απεριόριστες δυνατότητές του.
Πριν από μερικά χρόνια, για παράδειγμα, ένας φίλος μου είχε διαγνωστεί με καρκίνο του προστάτη. Ευτυχώς, ζούσε με μια θεραπεύτρια εκείνη την εποχή, που του είπε: “Δεν έχεις καρκίνο – η ακτινογραφία σου δείχνει απλώς ασυνήθιστα σημάδια που θα θεραπεύσουμε”.
Μέσα σε ένα μήνα, ήταν πράγματι σε θέση να θεραπεύσει εκείνα τα ασυνήθιστα σημάδια.
Αν ο φίλος μου είχε χαρακτηρίσει εκείνα τα σημάδια ως “καρκινικά” και ύφαινε μια ιστορία γύρω από αυτά, θα είχε γίνει ένας “καρκινοπαθής”.
Αν είχε αποδεχτεί αυτή την ιστορία για την ασθένειά του, θα ήταν καταδικασμένος να γίνει μία στατιστική – στην περίπτωσή του, ένας από το 40% που θεραπεύεται ή από το 60% που δεν θεραπεύεται.
Οι δυνατότητές του θα είχαν καταρρεύσει σε πιθανότητες, γιατί δεν θα ήταν σε θέση να φανταστεί τον εαυτό του στο 40% που θεραπεύεται γιατί θα ήξερε καλά τις στατιστικές εναντίον του.
Γι΄αυτό διδάσκω τους μαθητές μου να προσπαθούν να δουλεύουν με τους ασθενείς πριν πάρουν τα αποτελέσματα της βιοψίας τους, πριν τα σημάδια στις ακτινογραφίες αποκτήσουν ετικέτα και η “ιστορία του θανατηφόρου καρκίνου” μπορεί να γραφτεί στο νου του ασθενή και να γίνει μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Alberto Villoldo “Οι Τέσσερις Ενοράσεις” από τις εκδόσεις ETRA
