Επειδή κατάγομαι από τη Νότια Ινδία, δεν είχα δει χιόνι μέχρι που έγινα δεκαέξι ετών. Κι όχι μόνο αυτό, δεν έιχα γνωρίσει ούτε ανθρώπους που να έχουν δει χιόνι.
Όταν ήρθα σ’ αυτή τη χώρα, στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγών Φουλμπράιτ, εξήγησα στις Αρχές ότι ήμουν συνηθισμένος σε ήπιο κλίμα. Το Υπουργείο Εξωτερικών, όμως, με τοποθέτησε στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα.
Εκεί ήταν που άκουσα για το σκι. Έμαθα μάλιστα πως οι φανατικοί του είδους σηκώνονται ακόμα πιο νωρίς το πρωί για να κάνουν σκι απ’ όσο εγώ για να διαλογιστώ. «Πρέπει να ανεβείς στα βουνά», μου εξήγησαν οι φίλοι, «κι ύστερα να περιμένεις στη σειρά για τον ανυψωτήρα».
Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή των δυσκολιών.
«Τι είναι όλος αυτός ο εξοπλισμός που πρέπει να φοράς και να κουβαλάς!» τους πείραζα. «Και τα δύο μεγάλα πέδιλα από φάιμπερ γκλας που για μένα είναι εμπόδια στο βάδισμα. Κι ύστερα να περιμένεις με τις ώρες το χιόνι…»
«Δεν ξέρεις τι απόλαυση είναι το σκι», απαντούσα οι φίλοι μου. «Όταν γλιστράς στην κατηφόρα με ταχύτητα, δεν ακουμπάς στη γη, είσα ένα πουλί που πετά. Το βάρος του σώματός σου παύει να υπάρχει».
«Το ίδιο συμβαίνει και σε μένα κάθε πρωί με το διαλογισμό», είπα. «Με μια μεγάλη μόνο διαφορά: δεν θα ήταν μεγαλύτερη η πρόκληση του σκι αν, εκτός που κατεβαίνετε, ανεβαίνατε κιόλας τις πλαγιές;»
Αυτό τους κίνησε το ενδιαφέρον. Φαντάσου να ξεκινάς από την κοιλάδα του Ρήνου και να ανεβαίνεις με σκι στο Μάτερχορν!
Αυτή είνα η πρόκληση της πνευματικής ζωής, η μεγαλύτερη πρόκληση που μπορείς να διανοηθείς: να ανεβαίνεις με σκι τις πλαγιές της ζωής, ενάντια στην έλξη του συναισθηματικού και σωματικού προγραμματισμού που σε τραβάει προς τα κάτω.
Για να πετύχουμε οποιονδήποτε στόχο που αξίζει, ακόμα και στα σπορ, δεν πρέπει να ξεπεράσουμε κάποια εμπόδια; Δεν αποτελεί άραγε μέρος της προσπάθειας κάποιος πόνος;
Το ίδιο είναι και το να ζεις στον Παράδεισο εδώ, πάνω στη γη, κερδίζοντας το «πολύτιμο μαργαριτάρι».
Κι εκεί, επίσης, πρέπει να υπομείνουμε το κόστος που απαιτεί το ξεπέρασμα των εμποδίων που υπάρχουν στο δρόμο μας· όπως, όμως, συμβαίνει στο σκι, αν η επιθυμία μας είναι αρκετά έντονη, εκείνο που φαίνεται πως για τον υπόλοιπο κόσμο είναι πόνος δεν συγκρίνεται με τίποτα με τη δόξα του κατορθώματός μας.
Εκείνο που ακούγεται σαν αρνητική νότα στο μακαρισμό αυτόν αποτελεί ουσιαστικά την απόδειξη του βάθους και του εύρους του οικουμενικού οράματος του Ιησού. Αν ο πόνος είναι στοιχείο της εισόδου στη βασιλεία των ουρανών, αυτό δεν οφείλεται στο ότι η ζωή είναι διαστρεβλωμένη, αλλά στο ότι η επουράνια ζωή συνεπάγεται τον έλεγχο ενός καινούργιου τρόπου σκέψης.
Θυμηθείτε τα λόγια του Έκχαρτ: «Εκείνος που θα ‘θελε να είναι αυτό που θα ‘πρεπε να είναι πρέπει να πάψει να είναι αυτό που είναι».
Απόσπασμα από το βιβλίο του ‘Εκναθ Ησγουάραν «Η Αρχέγονη Καλοσύνη» από τις εκδόσεις Καστανιώτη
