“Μαντέψτε ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνει η Λουίζ Χέι, όταν ξυπνάει το πρωί.
Δεν είναι να βουρτσίσει τα δόντια της, ούτε να πάει τουαλέτα. Και δεν είναι να χορέψει ρούμπα.
Δεν λέω πως δεν τα κάνει αυτά το πρωί, αλλά δεν είναι το πρώτο πράγμα που κάνει”.
“Αμέσως μόλις ξυπνήσω, προτού ανοίξω τα μάτια μου, ευχαριστώ το κρεβάτι μου, για τον καλό ύπνο που μου προσέφερε” λέει η Λουίζ.
Και σας ρωτάω, αγαπητοί αναγνώστες, ξέρετε κάποιον άλλον που να το κάνει αυτό;
Φανταστείτε να ξεκινάει η κάθε μέρα σας με ευγνωμοσύνη, πριν ακόμα ανοίξετε τα μάτια σας.
“Λουίζ, είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρω που ευχαριστεί το κρεβάτι του” της λέω.
“Χαίρομαι που επιτέλους συνάντησες κάποιον που να το κάνει” λέει εκείνη.
“Δεν είναι και πολύ φυσιολογικό, ε;” αστειεύομαι.
“Το φυσιολογικό μου είναι αδιάφορο” ανταπαντά.
” Και υπερεκτιμημένο” λέω.
“Έτσι μου φαίνεται” λέει η Λουίζ.
“Πότε λοιπόν ξεκίνησες να ευχαριστείς το κρεβάτι σου;”
“Ε, δεν θυμάμαι” λέει, σα να το κάνει από πάντα.
“Πριν από 30, 40 χρόνια;” ρωτάω.
“Κάποτε θυμάμαι πως ξυπνούσα και σκεφτόμουν, Σκατά! Άλλη μια μέρα!” λέει, γελώντας πλατιά.
“Αυτό κι αν είναι ισχυρή βεβαίωση!”
“Ναι, και όπως φαντάζεσαι η μέρα μου ήταν πράγματι σκατά!” λέει.
Η Λουίζ ξεκινάει τη μέρα της με ευγνωμοσύνη.
“Είναι τέλειος τρόπος να αρχίσει η μέρα” λέει.
Όπως όμως κάνει και με τις θετικές βεβαιώσεις, δεν αφιερώνει ένα δεκάλεπτο το πρωί, για να την ξεχάσει για την υπόλοιπη μέρα. Προσπαθεί συνειδητά να φέρει την ευγνωμοσύνη μαζί της όλη τη μέρα. Έχει βάλει παντού υπενθυμίσεις.
Κάτω από τον καθρέπτη της κουζίνας έχει ένα ταμπελάκι με χρυσά γράμματα, που γράφει, Για ποιο πράγμα αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη σήμερα;
Η Λουίζ ασκεί την ευγνωμοσύνη με μεγάλη προσοχή και με χαρά την εκφράζει στον καθένα και στο κάθε τι.
“Λουίζ σε παρακολουθώ από κοντά!” λέω.
“Αλήθεια;” λέει με νάζι.
“Ναι. Και βλέπω πως βρίσκεσαι σε συνεχή διάλογο με τη ζωή” της λέω.
“Όντως;” λέει.
“Ναι. Μιλάς στο κρεβάτι σου. Μιλάς στον καθρέπτη σου. Μιλάς στο φλιτζάνι του τσαγιού σου. Μιλάς στο πρωινό σου. Μιλάς στον υπολογιστή σου. Μιλάς στο αυτοκίνητό σου. Μιλάς στα ρούχα σου. Μιλάς στα πάντα”.
“Ναι, το κάνω αυτό” λέει με περηφάνια.
“Και αυτό που λες περισσότερο είναι ευχαριστώ”.
“Είμαι ευγνώμων που το αυτοκίνητό μου λειτουργεί καλά και που ο υπολογιστής μου με συνδέει με τους φίλους μου και που τα ρούχα μου με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα” λέει.
“Νομίζω πως η ζωή σου είναι μαγική” της λέω.
“Είμαι ευλογημένη” λέει.
Η Λουίζ δεν αισθανόταν πάντα ευλογημένη. “Κάποτε δεν ήμουν ευγνώμων για τίποτα” μου λέει. “Δεν είχα σκεφτεί να ασκήσω την ευγνωμοσύνη, επειδή δεν πίστευα ότι υπήρχε κάτι για το οποίο άξιζε να είμαι ευγνώμων”.
Θυμάται ότι η πρώτη άσκηση ευγνωμοσύνης που έκανε ήταν σαν να δοκιμάζει μία νέα θετική βεβαίωση. Δεν την αισθανόταν αληθινή και έδειχνε να μην έχει αποτελέσματα. Αυτό όμως σύντομα άλλαξε.
“Η ευγνωμοσύνη μου άνοιξε τα μάτια και είδα έναν νέο τρόπο θέασης του κόσμου” εξηγεί.
“Κάνοντας την ευγνωμοσύνη καθημερινή προσευχή – Σ’ ευχαριστώ ζωή, σ’ ευχαριστώ ζωή – μπόρεσα να εμπιστευτώ ξανά η ζωή.
Ξαναένιωσα άξια αγάπης και άρχισα να βλέπω πως, πράγματι, η ζωή με αγαπάει”.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Louise Hay & Robert Holden “Η Ζωή σε αγαπάει” από τις εκδόσεις Ιβίσκος
