Το ρόδο πάντα έκανε βαθιά εντύπωση στην ανθρωπότητα. Οι αρμονικές του διαστάσεις, τα απαλά και φρέσκα χρώματά του, που θυμίζουν το δέρμα των παιδιών και των νέων γυναικών ή τον ωραίο ουρανό της αυγής, το διαπεραστικό και γλυκό άρωμά του, η βελούδινη υφή των πετάλων του, όλα υποδεικνύουν αυτό το άνθος ως σύμβολο της Ομορφιάς και ιδιαίτερα – η Χάρη συνδέεται με την Ομορφιά – της ιδανικής θηλυκής ομορφιάς. Το Ρόδο ήταν αφιερωμένο στην Αφροδίτη όπως εξάλλου και στην Αθηνά επιβεβαιώνοντας έτσι, τη διπλή του σημασία, της αγάπης και της σοφίας.
Φυσικότατα λοιπόν το ρόδο είναι το έμβλημα της Ιδανικής, της Ουράνιας Γυναίκας.
Είναι η εικόνα της Παρθένου Μαρίας, Βασίλισσας του κήπου του Θεού. Τα πέντε πέταλα του άγριου ρόδου του προσδίδουν το χαρακτήρα του θηλυκού και μυστικιστικού συμβόλου.
Η αγριοτριανταφυλλιά και, στη συνέχεια, η καλλιεργημένη που προέρχεται από την πρώτη, με μεταβολή των στημόνων σε πέταλα, υπήρξαν τα ίδια τα άνθη της Ιπποσύνης.
Ο Μεσαίωνας εξιδανίκευσε τη Γυναίκα με το πρόσωπο της Μαρίας, της μητέρας του Λυτρωτή, και έκανε το ρόδο σύμβολο κάθε γυναίκας.
Στο μυθιστόρημα του Ρόδου, αυτό το άνθος δεν είναι άλλο από την αγαπημένη γυναίκα.
Τέρατα (πάντα τέρατα) φυλάνε το πολύτιμο Ρόδο. Ονομάζονται Κίνδυνος, Κατάρα, Ντροπή, Εραστής και ο τέλειος Ιππότης, που θέλει να κατακτήσει το Ρόδο, θα πρέπει να αποφύγει τις παγίδες αυτών των εχθρών. Θα διδαχθεί τη σοφία και την τέχνη να αγαπά με λεπτότητα και χάρη. Αυτές οι αρετές θα απαλύνουν το φλογερό πάθος, την ερυθρή φωτιά του Έρωτά του.
Οι εικόνες αυτές μας κάνουν να χαμογελάμε σήμερα γιατί φαίνονται παιδαριώδεις. Αναφέρονται σε συμβολικές αξίες που τα γράμματα των ευγενών ανάγουν σε αρχαίες εποχές.
Εξάλλου, η εξιδανίκευση της Γυναίκας ανταποκρίνεται σε μια βαθύτατη ανάγκη του άνδρα, ανάγκη που ποτέ δεν μπορεί να απαρνηθεί. Οι αγνοί Ιππότες (και ο αγνότερος από αυτούς ο Δον Κιχώτης) τοποθετούσαν τη Δέσποινα των συλλογισμών τους πάνω σε ένα απρόσιτο βάθρο.
Η Βεατρίκη του Δάντη είναι το θέμα μιας παρόμοιας αγάπης.
Μήπως δεν βλέπουμε σήμερα τους στρατιώτες να έχουν μαζί τους φωτογραφίες των σταρ του κινηματογράφου ή των λεγόμενων pinup girls; Αυτά τα «αστέρια» – προσεγγίζουμε εδώ ένα σύμβολο πολύ κοντινό στο ρόδο – μπορεί να μη διαθέτουν το χαρακτήρα της αγνότητας του Ρόδου των Ιπποτών ή της Βεατρίκης, (άλλοι καιροί, άλλα ήθη) εξακολουθούν να είναι όμως αυθαίρετες φιγούρες εντελώς αποκομμένες από κάθε πραγματικότητα και το τέλειο άνθος μιας φαντασίας που εξακολουθεί να ικανοποιείται με τη λατρεία, τη θεοποίηση εκείνου που αγαπά.
Γνωρίζουμε το περιστατικό ενός αμερικανού στρατιώτη στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου που είχε στις αποσκευές του φωτογραφίες νέων ηθοποιών του Χόλλυγουντ με τέλεια ανατομία οι οποίες φορούσαν μόνο ένα απλό μαγιό. «Να γιατί πολεμάμε και να αυτό που υπερασπίζουμε» φώναξε.
Μήπως ο συγκεκριμένος μαχητής της ελευθερίας δεν είχε πατριωτισμό; Όχι, αλλά τα «αστέρια», που απολάμβαναν την αφοσίωσή του, συμβόλιζαν, στα μάτια του, την ίδια την Αμερική. Μέσα τους, ένωναν γι΄αυτόν, τις αξίες της ελευθερίας, της ομορφιάς και του πολιτισμού για τις οποίες πολεμούσε. Ο μοντέρνος ιππότης πολεμούσε για την αμερικανίδα Γυναίκα.
Η γλώσσα των χρωμάτων Rene – Lucien Rousseau εκδόσεις Aldebaran
Photo-Credit: rose painting by sayurieyes
