Ο άνθρωπος από τότε που γεννιέται έχει διάθεση να προσφέρει στο περιβάλλον του συναισθήματα. Αυτά τα συναισθήματα τα δίνουμε πρώτα στο άμεσο περιβάλλον, στους ανθρώπους που βρίσκονται πολύ κοντά μας, και στη συνέχεια απευθύνονται στην κοινωνία που μας περιβάλλει.
Ταυτόχρονα όμως θέλουμε να βρούμε ανταπόκριση. Να δώσουμε και να νιώσουμε καλύτερα. Να δείξουμε ότι με τα συναισθήματα της αγάπης που προβάλλουμε στους άλλους έχουμε την ανάγκη και τη διάθεση να τους δώσουμε ό,τι σημαντικό και ενδιαφέρον έχουμε μέσα μας.
Μπορεί αυτό το στοιχείο, ότι θέλουμε δηλαδή να δίνουμε αγάπη, να μας κάνει να νιώθουμε πολύ καλύτερα. Μας κάνει να νιώθουμε ότι γινόμαστε καλύτεροι. Πολλές φορές μας ηρεμεί και μας γεμίζει ικανοποίηση. Μπορεί, λοιπόν, αυτή η τάση που έχουμε να δίνουμε ό,τι συναισθήματα υπάρχουν μέσα μας, να μας τονώνει τη διάθεση να αισθανθούμε καλύτερη ισορροπία με το περιβάλλον μας.
Ο τρόπος και η δυνατότητα που έχουμε να περάσουμε τα συναισθήματά μας προς τα έξω ακουμπάει πάντα στη διάθεση των άλλων να τα αποδεχτούν, διαφορετικά η αγάπη κινδυνεύει να γίνει ενοχή. Πολλές φορές, λοιπόν, το πρόβλημα είναι ότι όταν δώσουμε αγάπη προσδοκάμε αντάλλαγμα. Κι αν δεν το εισπράξουμε αισθανόμαστε μετανιωμένοι για την αγάπη που δώσαμε ή μπορεί από κει και πέρα να διστάζουμε να ξαναδώσουμε.
Για να μπορέσουμε να αισθανθούμε καλύτερα μέσα μας πρέπει να προσδιορίσουμε τον θεραπευτικό τρόπο των συναισθημάτων που δίνουμε. Να εντάξουμε μέσα μας την προσφορά της αγάπης. Δηλαδή όταν προσφέρουμε αυτό το συναίσθημα να μην περιμένουμε οπωσδήποτε να μας προσφέρουν και οι άλλοι, να μην έχουμε την τάση να πάρουμε αντάλλαγμα σε ό,τι δώσαμε.
Η αγάπη τη μεγαλύτερη, την πιο έντονη δύναμη την έχει όταν προσφέρουμε χωρίς πάντα να εισπράττουμε αυτό που δώσαμε. Πρέπει να λειτουργήσει μέσα μας η δυνατότητα όλης αυτής της συναισθηματικής επένδυσης, έτσι ώστε να νιώθουμε το μεγαλείο της προσφοράς.
Έχοντας μέσα μας ένα έντονα φορτισμένο πεδίο συναισθημάτων, έχουμε αυτή την υπέροχη τάση να δώσουμε με όλη μας τη δύναμη αγάπη, θέλουμε δηλαδή να αναδείξουμε ό,τι καλύτερο υπάρχει μέσα μας. Έτσι θα μας δοθεί σίγουρα η ευκαιρία να νιώσουμε πόσο όμορφο είναι να ικανοποιείς την ψυχή σου με την προσφορά χωρίς να νιώθεις την ανάγκη να εισπράξεις κάποιο αντάλλαγμα.
Αυτό που σε κάνει, λοιπόν, να νιώθεις ότι έχεις ισορροπία ως άνθρωπος είναι ότι με την αγάπη δεν λύνεις μόνο προβλήματα των άλλων, αλλά πάνω απ’ όλα τα δικά σου. Αυτόν τον ρόλο έχει ουσιαστικά η αγάπη, να προσφέρει και να μην περιμένει τίποτα. Ο λαός μας λέει “κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό”.
Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα που διδάσκεται! Θα πρέπει να ξεκινάει από τα συναισθήματα που έχουμε μέσα μας, γιατί την αγάπη την έχουμε μέσα μας. Επομένως, όταν μπορούμε να τη διαθέσουμε μας κάνει να νιώθουμε γαλήνη, ένα υπέροχο συναίσθημα, έτσι ώστε αν χρειαστεί να αισθανθούμε κάτι σπουδαίο να είναι η έννοια της προσφοράς.
Ο αλτρουισμός, η δυνατότητα να προσφέρομαι, είναι για την εποχή μας ό,τι πιο ουσιαστικό καλούμαστε να δώσουμε στην κοινωνία που ζούμε. Άλλωστε ο εθελοντισμός – προσφέρω χωρίς να περιμένω ανταλλάγματα – είναι ό,τι πιο δυναμικό μπορεί να έχει μια κοινωνία που στηρίζεται μόνο σε συνεχή οικονομικά σκαμπανεβάσματα και κρίσεις.
Οφείλει, λοιπόν, ο καθένας να δώσει μια ευκαιρία στην αγάπη, να δώσει αυτό που τον κάνει να ξεφύγει από όλα τα αρνητικά που συμβαίνουν γύρω του και να αναδείξει την πιο υπέροχη λειτουργία του ανθρώπου, την αγάπη.
Η αγάπη λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά. Η αγάπη σώζει!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Δανιά “Όσο πιο λίγο μ’ αγαπάς τόσο πιο πολύ σε θέλω” από τις εκδόσεις Καστανιώτη
