……Αλήθεια, τίποτα δεν μας συμβαίνει τυχαία, πολλές φορές αφιερώνω χρόνο και παρατηρώ τη ζωή μου, ανακαλύπτοντας μια αλληλουχία γεγονότων που είχαν σκοπό είτε να με πάνε κάπου συγκεκριμένα ή να με αποτρέψουν από κάτι συγκεκριμένο.
Οι συμπτώσεις και οι συγχρονικότητες σκοπό έχουν να μας οδηγούν (τραβώντας μας την προσοχή ακόμη και με μια σκέψη) σε ένα συγκεκριμένο σημείο, είναι και αυτές ένας ευφάνταστος τρόπος του ανώτερου εαυτού μας να επικοινωνεί μαζί μας.
Και όταν περάσει καιρός, συνθέτω τα κομμάτια και ξεδιπλώνεται όλο το έργο. Έτσι, μου αποκαλύπτεται η καθόλου τυχαία εμφάνιση και σειρά γεγονότων και ανθρώπων στη ζωή μου και μου επιβεβαιώνεται (όλο και εντονότερα) η υποψία μαζί πως κάποιος τα έχει τοποθετήσει στα συγκεκριμένα χρονικά σημεία για κάποιον λόγο.
Επικεντρώνετε την προσοχή σας σε ό,τι συμβαίνει, δίνετε σημασία και στα πιο αμελητέα σημάδια ή μικροπράγματα που σας περιβάλλουν, παραμένετε “ανοιχτοί”, αποφεύγετε να κατανοείτε ή να εξηγείτε λογικά ό,τι υπάρχει ή γίνεται γύρω σας και αφεθείτε στη μαγική τάξη των πραγμάτων. Θα σας αποκαλυφθεί ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψετε.
Όπως μια μέρα πριν αρκετά χρόνια, που ζήτησα από τον πατέρα μου να παρευρεθούμε στο μνημόσυνο που γίνεται κάθε Σεπτέμβριο για τα θύματα της μαζικής δολοφονίας του Χορτιάτη από τους κατακτητές, ένα εκ των οποίων ήταν και η γιαγιά μου η Χρυσή, η μητέρα του, χωρίς κάποια ιδιαίτερη πρόφαση για την εμφάνιση εκείνης της πρότασής μου. Σαν να φύτρωσε από μόνη της και μια μέρα ανακάλυψα την ύπαρξή της.
“Θέλω να πάμε στο μνημόσυνο της γιαγιάς”, του είπα από το τηλέφωνο ένα κυριακάτικο, καλοκαιρινό πρωινό, ξαφνιάζοντάς τον λιγότερο, ή αλήθεια είναι, απ’ όσο τον ίδιο μου τον εαυτό με αυτή την αυθόρμητη και ξαφνική επιθυμία.
Η πτήση μας έφτασε καθυστερημένη, έτσι γνωρίζαμε ότι θα αργήσουμε λίγο και ενδεχομένως να χάναμε την επιμνημόσυνη δέηση και τους λόγους των επισήμων. Κανένας από τους δυο μας δεν ενδιαφερόταν διόλου για το τυπικό κομμάτι της τελετής, οπότε με χαλαρή διάθεση βόλτας και καθόλου βιασύνη ξεκινήσαμε για τον Χορτιάτη.
Ανεβαίνοντας την ανηφόρα προς το μνημείο των θυμάτων από πολύ μακριά ερχόταν μια εκκωφαντική σιωπή που όμοιά της δεν έχω αφουγκραστεί ποτέ. Στα μεγάφωνα που ήταν τοποθετημένα στις κολώνες κατά μήκος του κεντρικού δρόμου τον οποίο είχαμε πάρει, για να φτάσουμε στην πλατεία, ακουγόταν μια αργή θλιβερή και σταθερή εκφώνηση. Μόλις πλησιάσαμε σε απόσταση που μπορούσαμε πλέον να διακρίνουμε τι ήταν αυτή η ομιλία ακούσαμε, “….Χρυσή Μελά, σαράντα ετών….”.
Ήταν η λίστα με τα ονόματα των 147 θυμάτων, όπως εκφωνούνταν κάθε χρόνο την ίδια εκείνη μέρα. Εμείς φτάσαμε τη στιγμή της εκφώνησης του ονόματος της γιαγιάς μου. Κοιταχθήκαμε βουρκωμένοι από τη βεβαιότητα του Θεϊκού αυτού συγχρονισμού. Ο πατέρας μου ψέλλισε, “Μας περίμενε….”, και σιωπηλοί ανεβήκαμε να της ανάψουμε ένα κεράκι. Όσοι έχουν ζήσει μια τέτοια εμπειρία αισθάνονται σαν να έχουν ανοίξει την πόρτα σε μια άλλη διάσταση.
Η ζωή μας είναι γεμάτη τέτοιες αλληλουχίες, κομβικά σημεία και συμπτώσεις. Συμπτώσεις που έχουν λειτουργήσει για μένα, όπως τις έχω ερμηνεύσει, ως επιβεβαιώσεις.
Η αναγνώριση (ή διαπίστωση) αυτών των συμπτώσεων και τυχαίων γεγονότων είναι η επιβεβαίωση λήψης των σημάτων (μηνυμάτων) που εκπέμπει η ψυχή. Είναι κάτι σαν να της λέμε “ελήφθη όβερ”.
Αυτό το μυστικό με οδήγησε σε μια εξίσου μεγάλη αποκάλυψη, πως όσο συχνότερα τα αναγνωρίζουμε, τόσο πιο πολλά αυτή στέλνει. Γιατί δεν λαχταράει τίποτα περισσότερο από το να την ακούμε, εμπιστευόμαστε και τέλος να την ακολουθούμε, παραδομένοι, εκεί που εκείνη θέλει να μας πάει.
Η ένωση με την πνευματική μας πλευρά είναι σαν να έχουμε σηκώσει προς στιγμή το πέπλο και να έχουμε ρίξει μια ματιά στην άλλη πλευρά της ζωής.
Θα μυ έπαιρνε αρκετό καιρό να αντιληφθώ και πολύ περισσότερο να επεξεργαστώ την εμπειρία ολόκληρου του φάσματος της νέας αυτής διάστασης που ξεμύτισε εκείνη τη μέρα στη ζωή μου.
Θυμάμαι όμως, μια ηρεμία και ξαφνική διαύγεια να με κατακλύζει, προκαλώντας την ανάδυση μιας συνειδητοποίησης που αφορούσε στην ύπαρξη μιας ανώτερης πρόθεσης πίσω και από τις πλέον δυσάρεστες και επώδυνες καταστάσεις της ζωής, πέρα και από τα πιο ακραία γεγονότα της ιστορίας, ως αναπόφευκτων και αναγκαίων – που δύσκολα μπορούν να διαχειριστούν οι συναισθηματικοί μηχανισμοί του ανθρώπου – σταθμών στην πορεία εξέλιξης της συνειδητότητας και επίγνωσης του είδους του.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Σόφης Σαμαρά “9 Μήνες και κάτι Χρόνια” από τις εκδόσεις i write.gr
