Μπορεί να ακουστεί λίγο απορριπτικό, αλλά σε μια σχέση με ένταση, πάθος και απόλυτο έρωτα αποκλείεται να λυτρωθούμε εάν στο τέλος δεν πονέσουμε.
Ο πόνος είναι λυτρωτικός, γιατί έτσι διώχνουμε ό,τι αρνητικό συναίσθημα υπάρχει μέσα μας και μπορούμε να ζήσουμε από την αρχή μια καινούρια εμπειρία. Γιατί όσο μέσα μας υπάρχουν και κυριαρχούν τα υπολείμματα μιας προηγούμενης σχέσης δεν θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο και σημαντικό, καθώς οτιδήποτε νέο έρχεται θα το ταυτίζουμε με την προηγούμενη σχέση και θα το απορρίπτουμε.
Ο πόνος μπορεί να μας οδηγήσει σε κάθαρση όλων αυτών των χαρακτηριστικών στοιχείων που μας εγκλώβισαν συναισθηματικά και λειτούργησαν εμμονικά από την προηγούμενη σχέση.
Η λύτρωση, λοιπόν, από το εμμονικό και το αρνητικό είναι ο πόνος και η κάθαρση σε ό,τι υπάρχει μέσα μας.
Ο άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται τον πόνο.
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς, ζώντας το απόλυτο στον έρωτα, πιστεύουμε ότι θα τελειώσει χωρίς φόρτιση, χωρίς κλάμα, χωρίς πόνο.
Αν είναι έτσι, δεν ζήσαμε τον έρωτα, αλλά κάτι που ονομάσαμε έρωτα.
Τα συναισθήματα που συσσωρεύονται μέσα μας χρειάζονται διέξοδο εάν κάποια στιγμή συμβεί κάτι αρνητικό.
Όταν δεχτούμε μία απόλυτη απόρριψη, και η απόρριψη είναι για τον καθένα μας το πιο αρνητικό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει, τότε ποια είναι η διέξοδος και η κάθαρση που μπορεί να έρθει μέσα μας;
Δεν είναι λυτρωτικά το κλάμα και η απογοήτευση;
Δεν είναι λυτρωτικός μέσα από κει ο πόνος;
Επομένως πάνω απ’ όλα χρειάζεται να βλέπουμε όχι ποιο ήταν το λάθος στη σχέση που χάσαμε, αλλά πώς θα ξεφύγουμε από το αρνητικό κύμα των συναισθημάτων που έχουν συσσωρευτεί μέσα μας.
Άρα, η διέξοδος είναι το να βιώσουμε απόλυτα όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και πρωτίστως τον πόνο. Έτσι κι αλλιώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να μάθουμε από τα συναισθηματικά μας λάθη, γιατί συνήθως τα επαναλαμβάνουμε και στην επόμενη σχέση μας.
Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται χτίσουμε μέσα μας είναι μια δυναμική αντιμετώπιση των προβλημάτων, και αυτή η δυναμική θα περιλαμβάνει την οργάνωση μιας καλύτερης αυτοεκτίμησης, μιας καλύτερης αποδοχής του εαυτού μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Δανιά ” Όσο πιο λίγο μ’ αγαπάς τόσο πιο πολύ σε θέλω” από τις εκδόσεις Καστανιώτη
