Το πρωινό της Τρίτης στο μετρό μοιάζει με αυτό της Δευτέρας μόνο που έχει περισσότερο κόσμο. Σαν να ήρθαν κι άλλοι από τριήμερο, σα να αποφάσισαν κάποιοι να μην πάρουν τ’ αυτοκίνητο, σα να έχουν μπει όλα τα «να θυμηθώ να» σ’ εκείνο το πρωινό. Σα να μην υπάρχει άλλη εργάσιμη μέρα. Ένα περίεργο πράγμα. Εντάξει, δε χρειάζεται κάποιος να σπρώξει τον κόσμο για να μπει μέσα όπως στο Τόκυο, αλλά αναγκαστικά μπορεί να μείνεις έξω γιατί δε χωράς… Έχει κι ένα άλλο παράδοξο. Τα τρένα δεν έχουν τόσο σταθερή ροή όσο τις άλλες μέρες. Γιατί άραγε; Μπορεί να περιμένεις τρένο για πέντε λεπτά και στον επόμενο σταθμό να ζητούν την προσοχή όλων μας από τα μεγάφωνα και να συντομεύουμε γιατί το επόμενο τρένο θα φτάσει σε ένα λεπτό…
Κοιτάς τον κόσμο που μετακινείται εντός κι εκτός συρμού και κάτι σου λέει ότι υπάρχει πιθανότητα να μη προλάβουν να βγουν κ να μπουν σε ένα λεπτό. Αυτό το κάτι σημαίνει συναγερμό μέσα σου. Αναπόφευκτα κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου μια σύγκρουση κι ένα πρωτοσέλιδο κάνουν λόγο για τη μαύρη Τ… αλλά εντάξει. Προλαβαίνουν τα μπιπ των θυρών και ακούγονται, οι πόρτες κλείνουν και τα βαγόνια κυλάνε. Ο επόμενος συρμός δεν έχει ακόμα εμφανιστεί στο τούνελ.
Ο φυσιογνωμιστής σήμερα δεν έχει και πολλά περιθώρια να παρατηρήσει πρόσωπα ή συμπεριφορές. Οι αναγνώστες δεν έχουν ανοιχτά τα βιβλία τους. Τα όρια ακόμα πιο στενά. Τα χείλη μας στενεύουν και οι λαιμοί τεντώνουν υπό τέτοιες συνθήκες. Πλησιάζοντας προς το κέντρο τα πράγματα γίνονται περίπου ασφυκτικά. Τι να αναρωτιέσαι; Το πρόγραμμα της δουλειάς σήμερα ή… πώς θα μπορούσαν να είναι πιο απλά τα πράγματα…
Αλήθεια, πώς θα μπορούσαν να είναι πιο απλά τα πράγματα; Πως θα μπορούσε ας πούμε να ήταν πιο ανάλαφρα τα βαγόνια της Τρίτης; Μέχρι ν’ αναγγελθεί η επόμενη στάση έχεις βρει ποιοι φταίνε που η Τρίτη είναι τόσο πιεστική πρωί πρωί. Φταίνε οι οδηγοί που αργούν με τους συρμούς…; αυτό όμως δεν έχει και τόσο σημασία. Σημασία έχει να βρεις έναν τρόπο να είναι πιο ανάλαφρα τα βαγόνια της Τρίτης… Ο συρμός αναχωρεί με ένα εκκωφαντικό τσίριγμα για την επόμενη στάση ενώ το νοητικό σου σώμα επεξεργάζεται πληροφορίες , αναλύσεις και προηγούμενες εμπειρίες με ανάλαφρα βαγόνια… ψάχνει, υπολογίζει, λύνει εξισώσεις και καταλήγει στο συμπέρασμα κατά προσέγγιση: Μαθηματικά, δε βγαίνει. Εκτός κι αν
Εκτός κι αν χρησιμοποιήσεις αυτά που έμαθες το Σαββατοκύριακο περί θετικών οραματισμών, σκέψεων και λέξεων εδώ, στα δύσκολα. Να δημιουργήσεις δηλαδή μία νοητική πραγματικότητα Τρίτης με λίγο κόσμο;… Γίνεται αυτό; Η σκέψη σου ψάχνει τα διαθέσιμα μέσα για κάτι τέτοιο. Αναρωτιέσαι «πώς γίνεται να έχει λίγο κόσμο στα βαγόνια της Τρίτης;» Το τρένο φρενάρει στην επόμενη στάση. Οι πύλες ανοίγουν, ο κόσμος ξεχύνεται έξω. Και λίγοι, πολύ λίγοι μπαίνουν. Το βαγόνι σου είναι σχεδόν άδειο. Οι θέσεις είναι κενές… Μα τι έγινε;… Τόσο γρήγορα; Κοιτάς καλά τη στάση. Το Σύνταγμα είναι, δε κάνεις λάθος.
Βέβαια δεν ξέρεις πως το προηγούμενο τρένο από τη στάση του Συντάγματος ανεχώρησε πριν από ένα λεπτάκι περίπου, παίρνοντας μαζί του σχεδόν όλο τον κόσμο που συνωστίζονταν στην πλατφόρμα. Αλλά να! Μόλις σου πέρασε απ’ το μυαλό. Και τώρα έχεις την απάντηση για το πως γίνεται να έχουν λιγότερο κόσμο τα βαγόνια της Τρίτης.
Γράφει η Ελένη Καιγή
