“Μπορείτε να μου εξηγήσετε τι ρόλο παίζει η ταπεινοφροσύνη στην καλλιέργεια της χαράς;” ρώτησα, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος ξεκαρδιζόταν στα γέλια.
“Υπάρχει μια ιστορία με έναν επίσκοπο”, ξεκίνησε να λέει, “ο οποίος επρόκειτο να χειροτονήσει κάποιους ιερείς. Συζητούσαν όλοι μαζί για τις αρετές, και συγκεκριμένα για την ταπεινοφροσύνη. Ένας από τους υποψήφιους σηκώθηκε όρθιος και είπε: “Σεβασμιότατε, έψαχνα όλη τη βιβλιοθήκη για να βρω ένα βιβλίο σχετικό με την ταπεινοφροσύνη”.
Και ο επίσκοπος του απάντησε: “Μα ναι, έχω γράψει το καλύτερο βιβλίο πάνω σε αυτό το θέμα”.
Σκέφτηκα μήπως ήθελε να πει και το αστείο με τους τρεις επισκόπους.
Τρεις θρησκευτικοί ηγέτες στέκονταν μπροστά από την Αγία Τράπεζα και χτυπούσαν το στήθος τους με μεγάλη ταπεινοφροσύνη, λέγοντας ότι μπροστά στο Θεό είναι ένα τίποτα. Μετά από λίγο, ένας απλός νεωκόρος πλησίασε και άρχισε να χτυπά κι αυτός το στήθος του, δηλώνοντας με τη σειρά του ότι μπροστά στο Θεό είναι ένα τίποτα. Όταν τον άκουσαν οι τρεις επίσκοποι αντάλλαξαν ματιές και είπαν ο ένας στον άλλον: “Για δες ποιος νομίζει πως είναι ένα τίποτα!”
Οι ιστορίες αυτής της προσποιητής ταπεινοφροσύνης είναι αστείες, επειδή η ταπεινοφροσύνη δεν είναι κάτι που μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι διαθέτει. Γι’ αυτό ο Αρχιεπίσκοπος γελούσε πριν καλά καλά ολοκληρώσω την ερώτησή μου. Δεν ήθελε να κάνει τον ειδικό επί του θέματος.
Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος και ο Δαλάι Λάμα συμφωνούσαν ότι η ταπεινοφροσύνη αποτελεί ένα στοιχείο απαραίτητο για μια χαρούμενη ζωή. Και είναι ακριβώς αυτή η ταπεινοφροσύνη που επιτρέπει και στους δύο να είναι τόσο προσιτοί, τόσο συνδεδεμένοι με τους άλλους και τόσο αποτελεσματικοί στο έργο τους μέσα στον κόσμο.
“Υπάρχει μια θιβετανική προσευχή”, είπε ο Δαλάι Λάμα, “που είναι μέρος της νοητικής εκπαίδευσης. Ένας Θιβετανός δάσκαλος λέει: “Ποτέ να μην νιώσω ανωτερότητα όταν δω κάποιον. Βαθιά μέσα από την καρδιά μου, μακάρι να εκτιμήσω το πρόσωπο που βρίσκεται μπροστά μου”.
Στράφηκε στον Αρχιεπίσκοπο και είπε: “Μερικές φορές, μου κάνεις παρατήρηση και μου λες να φέρομαι σαν…”
“Σαν αγιότητα”, συμπλήρωσε ο Αρχιεπίσκοπος.
“Ναι, σαν αγιότητα”, είπε γελώντας ο Δαλάι Λάμα, λες και αυτό ήταν το πιο αστείο πράγμα που είχε ακούσει ποτέ.
“Ναι, ναι”, είπε ο Αρχιεπίσκοπος. “Εννοώ ότι ο κόσμος περιμένει από εσένα να είσαι και να φέρεσαι όπως αρμόζει. Όχι να παίρνεις το κασκέτο μου και να το βάζεις πάνω στο κεφάλι σου. Αυτό δεν αρμόζει σε μια αγιότητα”.
“Όμως, αν θεωρείς τον εαυτό σου απλό άνθρωπο – ένα από τα επτά δισεκατομμύρια ανθρώπινα όντα – δεν υπάρχει λόγος να ξαφνιάζεσαι ή να νιώθεις ότι είσαι κάτι ξεχωριστό.
Έτσι, όποτε συναντιέμαι με βασίλισσες ή βασιλιάδες, προέδρους, πρωθυπουργούς ή ζητιάνους, πάντα θυμάμαι πως είμαστε όλοι ίδιοι”.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Δαλάι Λάμα, Ντέσμοντ Τούτου και Douglas Abrams ” Το Βιβλίο της Χαράς” από τις εκδόσεις Πεδίο
