Η ζωή σας είναι η εκδήλωση του προσωπικού σας ονείρου. Αν μπορείτε να αλλάξετε το πρόγραμμα του προσωπικού σας ονείρου, μπορείτε να κατακτήσετε την τέχνη των ονείρων.
Οι δεξιοτέχνες των ονείρων δημιουργούν ζωές αριστουργήματα.
Όμως, το να γίνετε δεξιοτέχνες του ονείρου αποτελεί μεγάλη πρόκληση, γιατί οι περισσότεροι υποδουλώνονται στα όνειρά τους.
Ο τρόπος που μαθαίνουμε να ονειρευόμαστε είναι η παγίδα. Είναι δύσκολο να αποδράσουμε από το Όνειρο του Φόβου, λόγω των πεποιθήσεων που έχουμε ότι τίποτα δεν είναι δυνατόν. Για να ξυπνήσετε από το Όνειρο, πρέπει να γίνετε κύριοι του Ονείρου.
Γι’ αυτό οι Τολτέκοι δημιούργησαν την Τέχνη της Μεταμόρφωσης, για να ξεφύγουν από το παλιό Όνειρο και να δημιουργήσουν ένα νέο, όπου τα πάντα είναι δυνατά, ακόμη και το να ξεφύγει κανείς από το Όνειρο.
Στην Τέχνη της Μεταμόρφωσης, οι Τολτέκοι χωρίζουν τους ανθρώπους σε όσους ονειρεύονται και σε όσους γίνονται αρπακτικά. Όσοι ονειρεύονται ξέρουν ότι το όνειρο είναι μια ψευδαίσθηση και ζουν σε αυτόν τον απατηλό κόσμο γνωρίζοντας ότι πρόκειται για ψευδαίσθηση. Όσοι κυνηγούν μοιάζουν με τίγρη ή ιαγουάρο και παραμονεύουν κάθε πράξη και κάθε αντίδραση των άλλων.
Πρέπει να παραμονεύετε τις αντιδράσεις σας, να προσπαθείτε να βελτιώνετε τον εαυτό σας κάθε στιγμή. Χρειάζεται πολύς χρόνος και πολύ θάρρος, γιατί είναι ευκολότερο να παίρνετε τα πράγματα προσωπικά και να αντιδράτε όπως αντιδρούσατε πάντα.
Και αυτό σας οδηγεί σε πολλά λάθη, σε πολύ πόνο και δυστυχία, γιατί οι αντιδράσεις σας παράγουν περισσότερο συναισθηματικό δηλητήριο και αυξάνουν τη δραματικότητα των καταστάσεων.
Αν μπορείτε να ελέγχετε τις αντιδράσεις σας, θα διαπιστώσετε ότι σύντομα θα αρχίσετε να βλέπετε, δηλαδή να αντιλαμβάνεστε τα πράγματα όπως είναι πραγματικά. Από φυσικού του ο νους αντιλαμβάνεται την αληθινή φύση των πραγμάτων, αλλά, λόγω του προγραμματισμού και των πεποιθήσεων που έχουμε, δημιουργούμε ερμηνείες των όσων αντιλαμβανόμαστε, των όσων ακούμε και κυρίως των όσων βλέπουμε.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά όταν βλέπουμε όπως βλέπουν όσοι βρίσκονται στο Όνειρο και όταν βλέπουμε τα πάντα χωρίς επίκριση, όπως πραγματικά είναι. Η διαφορά βρίσκεται στον τρόπο που αντιδρά το συναισθηματικό σας σώμα σε όσα αντιλαμβάνεστε.
Για παράδειγμα, αν περπατάτε στο δρόμο και κάποιος άγνωστος σας πει “Είσαι τόσο χαζός” και φύγει, μπορείτε να το εισπράξετε και να αντιδράσετε με πολλούς τρόπους.
Μπορείτε να δεχτείτε αυτό που είπε και να σκεφτείτε “Ναι, πρέπει να είμαι χαζός”.
Μπορείτε να θυμώσετε, να νιώσετε ταπείνωση – ή να τον αγνοήσετε.
Η αλήθεια είναι ότι το άτομο αυτό είναι γεμάτο με το δικό του συναισθηματικό δηλητήριο και σας είπε κάτι τέτοιο γιατί ήσασταν το πρώτο άτομο που βρέθηκε στο δρόμο του. Δεν έχει σχέση με σας. Δεν είναι προσωπικό. Αν μπορείτε να δείτε την αλήθεια, την αληθινή φύση των πραγμάτων, δεν θα αντιδράσετε.
Ίσως πείτε “Κοίτα πόσο υποφέρει αυτός ο άνθρωπος”, αλλά δεν θα το πάρετε προσωπικά.
Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, αλλά ισχύει σχεδόν για οτιδήποτε μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή.
Έχουμε ένα μικροσκοπικό εγώ που τα παίρνει όλα προσωπικά, που μας κάνει να αντιδρούμε υπερβολικά. Δεν βλέπουμε τι συμβαίνει πραγματικά, γιατί αντιδρούμε αμέσως και το κάνουμε μέρος του ονείρου μας.
Η αντίδρασή σας οφείλεται σε μια πεποίθηση που έχετε βαθιά μέσα σας. Ο τρόπος που αντιδράτε είναι κάτι που έχει επαναληφθεί χιλιάδες φορές και σας έχει γίνει συνήθεια.
Έχετε προγραμματιστεί να αντιδράτε με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Η πρόκληση είναι να αλλάξετε τις συνήθεις αντιδράσεις σας, να αλλάξετε τη συνήθειά σας, να ρισκάρετε και να κάνετε διαφορετικές επιλογές.
Αν οι συνέπειες δεν είναι αυτές που θέλετε, αλλάξτε τες ξανά και ξανά, μέχρι να φτάσετε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Don Miguel Ruiz “Μαθαίνοντας την αγάπη” από τις εκδόσεις Διόπτρα
