Στο βιβλίο του με τον τίτλο ” Πραγματοποιήσεις”, ο Στιούαρτ Έμερι παρουσιάζει ένα καταπληκτικό υπόδειγμα του πώς να αλλάξουμε κατεύθυνση στη ζωή μας.
Το συνειδητοποίησε ενώ βρισκόταν στο πιλοτήριο ενός αεροπλάνου, σε ένα ταξίδι του στη Χονολουλού. Πρόσεξε ένα ταμπλό, που από τον πιλότο έμαθε ότι ήταν το σύστημα αδρανειακής πλοήγησης.
Ο σκοπός αυτού του συστήματος ήταν να προσγειώσει το αεροσκάφος στα χίλια μέτρα του διαδρόμου του αεροδρομίου της Χαβάης, μέσα σε πέντε λεπτά το πολύ από την υπολογισμένη ώρα άφιξης.
Κάθε φορά που το σκάφος έβγαινε από την πορεία του, το σύστημα το επανέφερε. Ο πιλότος εξήγησε στον Έμερι ότι η προσγείωση θα γινόταν στην καθορισμένη ώρα, παρ’ όλο που στη διάρκεια της πτήσης τους, το ενενήντα τοις εκατό της πορείας τους ήταν λανθασμένο.
Ο Έμερι ξεκινώντας από αυτό, τονίζει: “Το μονοπάτι λοιπόν που παίρνουμε αρχίζει με ένα λάθος το οποίο διορθώνουμε και καταλήγει πάλι σε λάθος που ξαναδιορθώνουμε και όπου γίνεται το επόμενο λάθος, το οποίο διορθώνουμε. Άρα, οι μόνες φορές που βρισκόμαστε πραγματικά πάνω στο αληθινό μας μονοπάτι, είναι όταν το διασχίζουμε κάνοντας ζιγκ-ζαγκ”.
Από την αναλογία που υπάρχει βλέπουμε ότι το μυστικό στη ζωή, είναι να μην ανησυχούμε μήπως η απόφαση που θα πάρουμε αποδειχτεί λάθος, αλλά να μάθουμε πότε να το διορθώνουμε!
Υπάρχουν πολλά σημάδια μέσα σου που σε βοηθούν να καταλάβεις πότε είναι ώρα για διόρθωση της πορείας σου. Τα δύο πιο φανερά είναι η σύγχυση και η δυσαρέσκεια.
Και είναι ειρωνεία βέβαια, αλλά αυτά τα δύο συναισθήματα θεωρούνται αρνητικά αντί για θετικά. Ξέρω πως δυσκολεύεσαι να το δεχτείς, αλλά η αναστάτωση στη ζωή σου είναι εποικοδομητική, γιατί με αυτή παίρνεις το μήνυμα ότι με κάποιο τρόπο έχεις βγει εκτός πορείας και χρειάζεται να επιστρέψεις στο δρόμο σου, στο συγκεκριμένο μονοπάτι της διαύγειας, για άλλη μια φορά.
Η σύγχυση και η δυσαρέσκεια σου λένε ότι βρίσκεσαι εκτός τροχιάς και, όπως μου είπε κάποτε μια φίλη μου, “Αν δεν διορθώσεις την πορεία σου, είναι σίγουρο ότι θα καταλήξεις εκεί απ’ όπου ξεκίνησες”.
Τον σωματικό πόνο μπορούμε ευκολότερα να τον δούμε ως εποικοδομητικό, αν και πολλές φορές είναι οδυνηρός. Αποτελεί ένα φανερό σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά με το σώμα μας.
Ένας πόνος στη δεξιά πλευρά του κορμιού σου μπορεί να σου σώσει τη ζωή προειδοποιώντας σε, για παράδειγμα, για μια κρίση σκωληκοειδίτιδας. Αν δεν δώσεις προσοχή, κινδυνεύεις ακόμη και να πεθάνεις.
Ο πνευματικός πόνος είναι κι αυτός μια “ευλογία”, γιατί σε προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά με τον τρόπο που ζεις τη ζωή σου. Είναι σημάδι ότι κάτι πρέπει να διορθωθεί – είτε ο τρόπος που σκέφτεσαι αναφορικά με τη ζωή είτε τα όσα κάνεις στη ζωή σου, ή και τα δύο.
Ο πόνος απλά σου φωνάζει: “Ε! Δεν είναι έτσι!”
Τον τρόπο για να διορθώσεις την πορεία σου, θα τον βρεις μέσα από τη διαδικασία της εξερεύνησης – ψάχνοντας σε βιβλία αυτοβοήθειας, σε εργαστήρια, σε φίλους, σε ομάδες υποστήριξης, με θεραπεία ή οτιδήποτε άλλο κρίνεις σωστό για σένα την ώρα που χρειάζεσαι τη βοήθεια.
Μόλις θα είσαι έτοιμος να δεχτείς τη βοήθεια, τότε αυτή θα έρθει. Θυμήσου:
“Όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, ο δάσκαλος θα εμφανιστεί”.
Ποτέ όμως δεν θα είσαι έτοιμος, αν απασχολείς τον εαυτό σου με την περιχαράκωση του δρόμου που επέλεξες για σένα.Θα βρίσκεσαι διαρκώς εκτός πορείας και ποτέ δεν θα φτάσεις στον προορισμό σου.
Αν αντίθετα είσαι συνέχεια σε επιφυλακή για τα σημάδια της “διόρθωσης”, τότε σίγουρα θα τερματίσεις στο σωστό σημείο – ή τουλάχιστον εκεί γύρω.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Susan Jeffers “Κάν’ το…κι ας φοβάσαι!” από τις εκδόσεις Διόπτρα
