Όλοι έχουμε τα προβλήματά μας:
Έλλειψη αυτοπεποίθησης, κακή διαχείριση χρόνου, προβληματικές σχέσεις με συνεργάτες/φίλους/συντρόφους, αναβλητικότητα, προβλήματα υγείας, άγχος και πολλά, πολλά άλλα…
– Κάποιοι, λοιπόν, ξέρουν ποια είναι αυτά τα προβλήματα για τον εαυτό τους. Αυτοί αντιπροσωπεύουν περίπου το 3% του πληθυσμού.
– Κάποιοι δεν έχουν ιδέα ποια είναι αυτά τα προβλήματα. Αυτοί αντιπροσωπεύουν περίπου το 7% του πληθυσμού.
– Κάποιοι – ακόμα χειρότερα – νομίζουν πως ξέρουν ποια είναι αυτά τα προβλήματα. Αυτοί αντιπροσωπεύουν το υπόλοιπο 90% του πληθυσμού.
Επίσης, όλοι γνωρίζουμε πως λύσεις για τα προβλήματα υπάρχουν
– Κάποιοι ξέρουν τις λύσεις
– Κάποιοι δεν ξέρουν τις λύσεις
– Κάποιοι νομίζουν πως ξέρουν τις λύσεις.
Τα ποσοστά εδώ ακολουθούν το ίδιο μοτίβο: 3%, 7%, 90%.
Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι:
– Δεν μπορούν καν να αναγνωρίσουν τα αληθινά προβλήματα που έχουν και που τους προκαλούν δυσλειτουργίες και δυστυχία στη ζωή τους.
– Ακόμα και αν καταφέρουν και αναγνωρίσουν τα προβλήματά τους, δεν έχουν ιδέα πως να τα αντιμετωπίσουν.
Αυτό έχει ένα αποτέλεσμα που αν δεν ήταν τραγικό θα ήταν πολύ αστείο:
Βλέπεις ανθρώπους που προσπαθώντας να κάνουν τη ζωή τους να δουλέψει όπως θα ήθελαν, δρουν με τρόπους οι οποίοι φέρνουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Και αυτό το βλέπεις συνέχεια στους άλλους. Κοντινοί σου άνθρωποι αυτοκαταστρέφονται μέρα με τη μέρα και απορείς… “Μα καλά, δεν βλέπουν πως αυτό που κάνουν δεν λειτουργεί υπέρ τους;”
Όμως, ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία;
Κατά πάσα πιθανότητα, είσαι και εσύ ένας από αυτούς. Απλά δεν το καταλαβαίνεις. Διότι ανήκεις σε αυτό το 90%.
Η ιστορία των 2 ξυλοκόπων
Κάποτε ήταν 2 ξυλοκόποι.
Ο Αγησίλαος έκοβε δέντρα από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς σταματημό. Στο τέλος κάθε ημέρας ήταν ξεθεωμένος. Κάθε μέρα μάλιστα, ήταν όλο και πιο δύσκολο και κουραστική η δουλειά.
Ο Βλαδίμηρος, κάθε μέρα άρχιζε την ίδια ώρα με τον Αγησίλαο, αλλά 2 φορές τη μέρα έκανε από ένα μεγάλο διάλειμμα. Στο τέλος της μέρας είχε κόψει τους διπλάσιους κορμούς. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάθε μέρα δούλευε με την ίδια, αστείρευτη ενέργεια και όρεξη.
Ο Αγησίλαος δεν μπορούσε να μην ρωτήσει πως τα καταφέρνει.
“Είναι απλό. 2 φορές τη μέρα θα σταματήσω και θα ακονίσω το τσεκούρι μου για να κόβει καλύτερα. Έπειτα, έχοντας ξεκουραστεί κιόλας, είμαι έτοιμος να συνεχίσω να κόβω με τον ίδιο ρυθμό χρησιμοποιώντας το κοφτερό μου τσεκούρι. Εσύ πότε το ακόνισες τελευταία φορά;”
Όπως έκανε και ο Βλαδίμηρος με το τσεκούρι, έτσι πρέπει να κάνουμε και εμείς με τον εαυτό μας από καιρό σε καιρό.
Χρειάζεται να σταματάμε, να βγαίνουμε απ’ τον αυτόματο πιλότο, να βλέπουμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε, και εντέλει, να διορθώνουμε την πορεία μας στη ζωή ανάλογα με το που θέλουμε να καταλήξουμε.
