Ο τοκετός στο σπίτι δεν αποτελεί την απάντηση για όλες – ή ακόμα και τις περισσότερες γυναίκες. Πολλές δεν έχουν καμία επιθυμία να γεννήσουν σπίτι, και οι μελέτες υποδεικνύουν ότι για όσες γεννούν πρώτη φορά μπορεί να μην είναι τόσο ασφαλές.
Όταν γεννούν σε νοσοκομεία σε σύγκριση με το σπίτι, ελάχιστα λιγότερα μωρά πεθαίνουν ή παθαίνουν κάποια σοβαρή βλάβη. (Το ίδιο ισχύει σίγουρα και για τις υψηλού κινδύνου εγκυμοσύνες όπως όταν το μωρό κατεβαίνει ανάποδα – ισχιακή προβολή – ή υπάρχουν δίδυμα, αν και δεν υπάρχει καμία στην κυριολεξία σχετική μελέτη γιατί ελάχιστες από αυτές τις γυναίκες επιλέγουν να γεννήσουν στο σπίτι).
Εκείνο, όμως, που με δίδαξαν οι διαφορετικοί τοκετοί μου είναι πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η συναισθηματική υποστήριξη, όπου κι αν αποφασίζει μια γυναίκα να γεννήσει.
Ανταποκρινόμαστε πολύ διαφορετικά στη φροντίδα που μας παρέχει κάποιος που γνωρίζουμε και εμπιστευόμαστε αντί για μια σειρά από αγνώστους, και αυτό επηρεάζει όχι μόνο τα ψυχολογικά αποτελέσματα αλλά και τα σωματικά.
Δυστυχώς, το ιατρικό μας σύστημα ζητά συνήθως από τις γυναίκες να διαλέξουν ανάμεσα στα δύο άκρα: μπορούν να έχουν είτε ολιστική φροντίδα στο σπίτι, αλλά χωρίς άμεση πρόσβαση στη σωτήρια ιατρική τεχνολογία, είτε διαμεσολαβητική, απρόσωπη φροντίδα στο νοσοκομείο.
Η Χόντνετ υποστηρίζει ότι, αντίθετα, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τα καλά και των δύο κόσμων: ένα υποστηρικτικό νοσοκομειακό περιβάλλον με μαίες που παραμένουν δίπλα στη γυναίκα σε όλη τη διάρκεια του τοκετού – με πρόσβαση στην ανακούφιση πόνου και την ιατρική τεχνολογία όταν απαιτείται, αλλά μόνο τότε.
Αυτή είναι εν μέρει και η φιλοσοφία πίσω από τα κέντρα μαιών στην Αγγλία, αλλά αυτά δεν εγγυώνται ακόμα συνεχή φροντίδα και αναλαμβάνουν μόνο γυναίκες με χαμηλού κινδύνου εγκυμοσύνες (περίπου το 45% των περιπτώσεων) που είναι πρόθυμες να στερηθούν τις πιο ισχυρές μορφές ανακούφισης πόνου.
Τι γίνεται όμως με τις υπόλοιπες;
Δεν θα μπορούσαν όλες οι γυναίκες – συμπεριλαμβανομένων και εκείνων στη μαιευτική πτέρυγα – να επωφεληθούν από μια τέτοια υποστηρικτική, λιγότερο επιθετική φροντίδα;
“Η συνηθισμένη απάντηση στη Βόρεια Αμερική είναι ότι δεν διαθέτουμε την οικονομική δυνατότητα για να παρέχουμε συνεχή διαπροσωπική υποστήριξη στον τοκετό”, λέει η Χόντνετ.
Όμως, υποστηρίζει, δεν χρειάζονται απαραιτήτως περισσότερα χρήματα: σε μια μελέτη με σχεδόν 7.000 γυναίκες που έκανε σε 13 νοσοκομεία σε όλη τη Βόρεια Αμερική παρείχε συνεχή φροντίδα ρυθμίζοντας απλώς τις βάρδιες με τις νοσοκόμες και τις μαίες, χωρίς αύξηση του προσωπικού στο δεδομένο χρονικό διάστημα.
Η αλλαγή της φροντίδας που προσφέρεται στις γυναίκες δεν θα ήταν απαραίτητα πιο ακριβή, αλλά θα απαιτούσε ευρύτερες αλλαγές στον τρόπο οργάνωσης των νοσοκομειακών τμημάτων και, σύμφωνα με τη Χόντνετ, δεν υπάρχει πολλή διάθεση για να αντιμετωπιστεί το συγκεκριμένο πρόβλημα.
“Απαιτείται αλλαγή στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς των γιατρών, των μαιών και των διοικητών των νοσοκομείων, και κάτι τέτοιο απλώς δεν συμβαίνει”.
Στο μεταξύ, οι γυναίκες που γεννούν στο νοσοκομείο συνεχίζουν να λαμβάνουν κάθε είδους ιατρική παρέμβαση που χρειάζονται – και πολλές που δεν χρειάζονται.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Jo Marchant ” Ίαση” από τις εκδόσεις Πεδίο
