«Δεν γνωρίζω τίποτα, δεν είμαι εδώ για να μάθω τους κανόνες της κοινωνίας, σκοπός μου είναι να ζω, και γι’ αυτό, τολμώ να είμαι ο δικός μου μέντορας» – – Vani Aryan
Το φθινόπωρο είναι η καλύτερη εποχή για να ξεκαθαρίσουμε τους στόχους μας. Οι χειρότερες στιγμές μας είναι οι καλύτερες ευκαιρίες για να αλλάζουμε συνθήκες στη ζωή μας, για να επαναπροσδιορίζουμε την πορεία και την κατεύθυνσή μας στη ζωή. Αυτή την ευκαιρία δεν την έχουν πολλοί άνθρωποι, αφού οι περισσότεροι πιεζόμαστε να παίρνουμε αποφάσεις με βάση την κοινότητα στην οποία ζούμε. Προτιμάμε να λαμβάνουμε στήριξη, αντί να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να πάρουμε αποφάσεις με βάση τις ανάγκες μας, με βάση την επιθυμία να γίνουμε μια ανεξάρτητη οντότητα αντί για ένα απλά μέρος της κοινότητας, ασχέτως του αποτελέσματος. Για να το κάνει κανείς αυτό, χρειάζεται θάρρος.
Το θάρρος δεν είναι κάτι που βρίσκεις τυχαία κάπου και το χρησιμοποιείς. Βρίσκεται στον πυρήνα της ευαισθησίας μας. Η πιο χαρακτηριστική στιγμή να είμαστε θαρραλέοι είναι όταν είμαστε περισσότερο ευάλωτοι. Μπορούμε να επιλέξουμε να γίνουμε τα θύματα ή να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι μας πιέζουν με διάφορους τρόπους για να μας κάνουν να παραμείνουμε στη συμβατική πλευρά της κοινωνίας, που είναι βαρετή, μονότονη κα προβλέψιμη.
Δεν χρειάζεται να απαρνηθούμε την κοινωνία στην οποία ζούμε. Είναι όμως και δική της ευθύνη να μας επιτρέψει ως άτομα να παίρνουμε αποφάσεις. Προσαρμογή: Οι άνθρωποι προτιμάμε να βρισκόμαστε με ομοϊδεάτες με κάθε δυνατό τρόπο. Το γεγονός όμως ότι τους περιορίζει στο να δουν τη δική τους εικόνα σε άλλες συνθήκες, πόσο μάλλον να εμπλακούν σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, δεν το βλέπουν. Θέλουν να κάνουν παρέα με άτομα που μιλούν την ίδια γλώσσα, που φορούν ρούχα παρόμοια με τις ιδέες τους. Φαίνεται να αγνοούν ότι το πεπρωμένο τους δεν είναι ένα και μοναδικό, έχουν εξουσία πάνω του.
Κοινωνιολογικά, όλοι ζούμε σε ομάδες, αλλά αν θυσιάσουμε όλες τις προσωπικές μας ανάγκες στο βωμό της κοινότητας, ακολουθούμε μια αυτοκαταστροφική πορεία. Αλλά εμείς συνεχώς μιμούμαστε ο ένας τον άλλο, απομακρυνόμενοι από τις δικές μας βαθιές επιθυμίες. Απαιτούμε επιλογές, όταν θέλουμε να εκφραστούμε, αλλά όταν μας δίνεται μία ευκαιρία, σπάνια στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων και αρπάζουμε την ευκαιρία. Και δηλώνουμε ότι είμαστε ξεχωριστοί, όταν στην πραγματικότητα προσέχουμε πάρα πολύ τα λεγόμενα και οι πράξεις μας να ταιριάζουν στην κοινωνία.
Όταν κάποιος προσπαθεί να είναι διαφορετικός, δεν πρέπει να περιμένει ότι θα λάβει ιδιαίτερη στήριξη (όχι τουλάχιστον στην αρχή). Δεν θα πω όλοι, αλλά πολύ λίγοι θα σταθούν δίπλα μας και θα μας θαυμάζουν, όσο εμείς πάμε ενάντια στο ρεύμα.
Όποιος παίρνει την απόφαση να αλλάξει ρότα, θα δει ότι κάποιοι άνθρωποι θα φύγουν από τη ζωή του. Χρειάζεται να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό, αφού είναι φανερό πως δεν είχαν από πριν συνειδητοποιήσει το δυναμικό μας, ούτε ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν το διαφορετικό. Η απομάκρυνση είναι το χαρακτηριστικό μιας αδύναμης προσωπικότητας.
Οι καταστάσεις διλήμματος στη ζωή μας θυμίζουν τον διάσημο Σαιξπηρικό χαρακτήρα του Άμλετ και τον στίχο «Να ζει κανείς ή να μη ζει, ιδού η απορία», που τον ταλαιπωρούσε σε όλο το έργο. Μπορεί να κατατροπωθείς αν δράσεις, αλλά θα κατατροπωθείς σίγουρα αν δεν δράσεις. Η αδυναμία του Άμλετ να πράξει τον οδήγησε σε καταστροφή, η οποία θα είχε αποφευχθεί, αν είχε πράξει και θα είχε λάβει τη δόξα ενός ήρωα.
Χρειαζόμαστε τόλμη για να ακολουθήσουμε τις επιθυμίες μας. Χρειάζεται να τολμάμε να ξεχωρίζουμε, χωρίς να απομονωνόμαστε τελείως από τους ανθρώπους, γιατί αν μείνουμε απολύτως μόνοι, τότε ο αγώνας μας και οι καρποί του χάνουν και το σκοπό τους.
Vani Aryan
