Τόνι Ρόμπινς: Γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε; (Βίντεο)

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΤΟΝΙ ΡΟΜΠΙΝΣ

Ευχαριστώ. Πρέπει να σας πω ότι νιώθω πρόκληση αλλά και ενθουσιασμό. Ο ενθουσιασμός μου είναι γιατί έχω την ευκαιρία να προσφέρω κάτι. Η πρόκληση είναι ότι το συντομότερο σεμινάριο που δίνω είναι συνήθως 50 ώρες. (Γέλια) Δεν υπερβάλλω. Διδάσκω σαββατοκύριακα, και αυτό που κάνω – κάτι βέβαια περισσότερο από το να προπονώ τους ανθρώπους – είναι να εμβαθύνω στο θέμα. Διότι πώς μάθατε να μιλάτε; Δεν μάθατε απλώς κανόνες, μπήκατε στο παιχνίδι και το κάνατε τόσο συχνά που έγινε πραγματικότητα.

Τελικά είμαι εδώ επειδή, εκτός του ότι είμαι τρελάρας, είμαι πραγματικά σε θέση – δεν είμαι εδώ για να σας παρακινήσω, προφανώς δεν το χρειάζεστε. Και πολλές φορές οι άνθρωποι νομίζουν ότι αυτό κάνω, αλλά απέχουν πολύ από την αλήθεια. Αυτό που συμβαίνει όμως, είναι ότι οι άνθρωποι μου λένε: «Δεν χρειάζομαι παρότρυνση». Και τους απαντάω: «Ενδιαφέρον. Δεν είναι αυτό που κάνω». Είμαι ο άνθρωπος του «Γιατί». Θέλω να ξέρω γιατί κάνετε, ό,τι κάνετε.

Τι σας παρακινεί να δράτε; Ποια είναι τα κίνητρα στη ζωή σας σήμερα; Όχι πριν 10 χρόνια. Ή λειτουργείτε στο ίδιο μοτίβο; Διότι πιστεύω ότι η αόρατη δύναμη της εσωτερικής παρόρμησης, όταν ενεργοποιηθεί, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Είμαι εδώ γιατί πιστεύω ότι το συναίσθημα είναι η δύναμη της ζωής. Όλοι μας έχουμε θαυμάσια μυαλά. Οι περισσότεροι από εμάς εδώ έχουμε θαυμάσια μυαλά, σωστά; Δεν ξέρω για τις άλλες κατηγορίες, αλλά όλοι ξέρουμε πώς να σκεφτόμαστε. Με το μυαλό μας μπορούμε να εκλογικεύσουμε οτιδήποτε. Μπορούμε τα πραγματοποιήσουμε οτιδήποτε. Συμφωνώ με τα όσα ειπώθηκαν πριν λίγες ημέρες, με την ιδέα ότι οι άνθρωποι δουλεύουν για το ατομικό τους συμφέρον.

Αλλά όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν φορές που αυτό είναι χαζομάρα. Δεν δουλεύετε για το ατομικό σας συμφέρον πάντοτε, γιατί όταν εμπλέκεται το συναίσθημα, αλλάζει ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό μας. Είναι υπέροχο να σκεφτόμαστε νοητικά για το πως είναι ο κόσμος, και ειδικά όσοι από εμάς είναι πολύ έξυπνοι, μπορούμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι μέσα στο κεφάλι μας. Αλλά θέλω πραγματικά να ξέρω αυτό που σας παρακινεί.

Και αυτό που θα ήθελα να σας ζητήσω να κάνετε, μέχρι το τέλος της ομιλίας, είναι να εξερευνήσετε πού βρίσκεστε σήμερα, για δύο λόγους. Πρώτον, για να συνεισφέρετε περισσότερα. Και δεύτερον, έτσι ώστε να μπορέσουμε, όχι μόνο να κατανοήσουμε περισσότερο τους άλλους, αλλά ίσως να τους εκτιμήσουμε περισσότερο, και να δημιουργήσουμε τους δεσμούς που θα μπορούσαν να εμποδίσουν κάποιες από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στην κοινωνία μας σήμερα. Απλά θα πολλαπλασιαστούν από την ίδια την τεχνολογία που μας συνδέει, διότι μας κάνει να διασταυρωνόμαστε. Και αυτή η διασταύρωση δεν δημιουργεί πάντοτε την εικόνα όπου «όλοι καταλαβαίνουν τους πάντες, και όλοι εκτιμούν τους πάντες».

Είχα μία έμμονη ιδέα εδώ και 30 χρόνια, και αυτή ήταν, «Τι κάνει τη διαφορά στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων; Τι κάνει τη διαφορά στην απόδοσή τους;» Γιατί αυτό είναι που με προσέλαβαν να κάνω. Πρέπει να παράγω το αποτέλεσμα εδώ και τώρα. Και αυτό κάνω εδώ και 30 χρόνια. Μου τηλεφωνούν όταν ο αθλητής καταρρέει στην κρατική τηλεόραση, και προηγούνταν για 5 βολές και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του. Και πρέπει να κάνω κάτι εδώ και τώρα για να έχω αποτέλεσμα αλλιώς δεν έχει νόημα. Μου τηλεφωνούν όταν το παιδί θέλει να αυτοκτονήσει, και πρέπει να κάνω κάτι αυτή τη στιγμή. Και μέσα σε 29 χρόνια – νιώθω ευγνώμων που είμαι σε θέση να λέω ότι δεν έχω χάσει ούτε έναν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα χάσω κάποια μέρα. Αλλά δεν έχει συμβεί, και ο λόγος είναι ότι κατανοώ τις ανθρώπινες ανάγκες για τις οποίες θέλω να σας μιλήσω.

Έτσι όταν λαμβάνω αυτά τα τηλεφωνήματα σχετικά με την απόδοση, αυτό είναι ένας λόγος. Πώς πραγματοποιείς μία αλλαγή; Αλλά επίσης ψάχνω να βρω τι είναι αυτό που σμιλεύει την ικανότητα ενός ανθρώπου να συνεισφέρει, να κάνει κάτι πέρα από τον εαυτό του. Το πραγματικό ερώτημα είναι, ξέρετε, κοιτάω τη ζωή και λέω ότι υπάρχουν δύο βασικά μαθήματα. Το ένα είναι η επιστήμη του επιτεύγματος, με σχεδόν τα πάντα να έχουν τελειοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Είναι:«Ο τρόπος με τον οποίο παίρνεις κάτι αόρατο και το κάνεις ορατό», σωστά; Πώς παίρνεις ένα όνειρό σου και το κάνεις πραγματικότητα; Είτε είναι η επιχείρησή σου, η συνεισφορά σου στην κοινωνία, τα λεφτά – οτιδήποτε είναι για σένα – τα σώμα σου, η οικογένειά σου.

Αλλά το άλλο μάθημα στη ζωή που σπάνια τελειοποιούμε είναι η τέχνη της εκπλήρωσης. Επειδή η επιστήμη είναι εύκολη, σωστά; Ξέρουμε τους κανόνες. Γράφεις τον κώδικα.Τον ακολουθείς και παίρνεις τα αποτελέσματα. Μόλις μάθεις το παιχνίδι απλά ανεβάζεις το ποντάρισμα, έτσι; Αλλά όσο αφορά την εκπλήρωση, αυτό είναι τέχνη. Και ο λόγος είναι ότι έχει σχέση με την εκτίμηση και με τη συνεισφορά. Μπορείς να νιώσεις περιορισμένα πράγματα μόνος σου. Είχα μια ενδιαφέρουσα εργασία, στην προσπάθεια να απαντήσω στην πραγματική ερώτηση, ποια είναι η διαφορά στη ζωή κάποιου, αν πάρετε κάποιον σαν αυτούς τους ανθρώπους που τους δόθηκαν τα πάντα; Όπως για παράδειγμα όλα τα μέσα που λένε ότι χρειάζονται. Τους δώσατε όχι έναν Η/Υ των 100 δολαρίων, τους δώσατε τον καλύτερο υπολογιστή. Τους δώσατε αγάπη, τους δώσατε χαρά. Είσασταν εκεί για να τους παρηγορήσετε. Και αυτοί οι άνθρωποι πολύ συχνά – και γνωρίζετε κάποιους, είμαι σίγουρος – καταλήγουν με όλη αυτή την αγάπη, την παιδεία, τα χρήματα και το υπόβαθρο, να περνάνε την υπόλοιπη ζωή τους στην αποτοξίνωση. Και μετά συναντάτε ανθρώπους που έχουν περάσει ανείπωτο πόνο – κακοποιημένους ψυχολογικά, σεξουαλικά, πνευματικά – και όχι πάντα, αλλά συχνά, γίνονται οι άνθρωποι που συνεισφέρουν τα περισσότερα στην κοινωνία.

Έτσι,ποιο είναι το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας; Τι είναι αυτό που μας διαμορφώνει; Ζούμε σε έναν θεραπευτικό πολιτισμό. Οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν αλλά ο πολιτισμός μας είναι θεραπευτικός. Και λέγοντας αυτό εννοώ την ιδέα του ότι είμαστε το παρελθόν μας. Όλοι σε αυτό το δωμάτιο – δεν θα ήσασταν σε αυτό το δωμάτιο αν το πιστεύατε αυτό – αλλά η πλειοψηφία της κοινωνίας πιστεύει ότι η βιογραφία είναι το πεπρωμένο. Το παρελθόν ισούται με το μέλλον. Και φυσικά έτσι είναι αν το πιστεύεις. Αλλά αυτό που ξέρουν οι άνθρωποι σε αυτό το δωμάτιο, και αυτό που ωστόσο πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας, διότι μπορεί να ξέρεις κάτι διανοητικά, να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και να μην το κάνεις, να μην το εφαρμόζεις.

Αλήθεια, θα υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας ότι η απόφαση είναι η υπέρτατη δύναμη. Όταν ρωτάτε ανθρώπους, αν έχουν αποτύχει να καταφέρουν κάτι: Πόσοι έχετε αποτύχει σε κάτι ουσιώδες στη ζωή σας; Πείτε: «Ναι».

Κοινό: Ναι

Ευχαριστώ για την έντονα ενεργό συμμετοχή. (Γέλια).

Αλλά εάν ρωτήσετε τους ανθρώπους: γιατί δεν κατάφερες κάτι; Κάποιον που δουλεύει για εσάς ή ένα συνεργάτη, ή ακόμη και τον εαυτό σας. Όταν αποτυγχάνετε να πραγματοποιήσετε ένα στόχο, ποιος είναι ο λόγος που οι άνθρωποι λένε ότι απέτυχαν να πραγματοποιήσουν κάτι; Τι σας λένε; Δεν είχα…δεν ήξερα αρκετά, δεν είχα τη…γνώση. Δεν είχα τα…χρήματα, Δεν είχα το…χρόνο. Δεν είχα την…τεχνολογία. Ξέρετε τώρα… Δεν είχα το σωστό διευθυντή. Δεν είχα το…

Αλ Γκορ: Το Ανώτατο Δικαστήριο. (Γέλια).

Τόνι Ρόμπινς: Και – (Χειροκρότημα) και – (Χειροκρότημα) – τι κοινό έχουν όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένου και του Ανώτατου Δικαστηρίου; (Γέλια). Είναι ένας ισχυρισμός ότι σας λείπουν τα μέσα, και μπορεί να είναι ακριβής. Μπορεί να μην έχετε τα χρήματα, μπορεί να μην έχετε το Ανώτατο Δικαστήριο, αλλά αυτό δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας. (Χειροκρότημα). Και διορθώστε με αν κάνω λάθος. Ο καθοριστικός παράγοντας δεν είναι ποτέ τα μέσα, είναι η επινοητικότητα. Και αυτό που δεν είναι απλά μια έκφραση αλλά το εννοώ, είναι ότι αν έχετε συναίσθημα, ανθρώπινο συναίσθημα, κάτι που βίωσα από εσάς προχθές σε ένα επίπεδο τόσο έντονο όσο δεν έχω βιώσει ποτέ, και αν επικοινωνούσατε με αυτό το συναίσθημα, πιστεύω ότι θα τον τσακίζατε και θα κερδίζατε. (Χειροκρότημα).

Αλλά, πόσο εύκολο είναι για μένα να του πω τι έπρεπε να κάνει. (Γέλια). Βλάκα, Ρόμπινς. Αλλά ξέρω ότι όταν παρακολουθήσαμε το ντιμπέιτ τότε, υπήρχαν συναισθήματα που μπλόκαραν την ικανότητα των ανθρώπων να συλλάβουν τη νοητική ικανότητα και τις δυνατότητες αυτού του ανθρώπου. Και ο τρόπος που κάποιοι άνθρωποι το αντιλήφθηκαν εκείνη τη μέρα – διότι ξέρω ανθρώπους που ήθελαν να σας ψηφίσουν και δεν το έκαναν, και είχα συγχυστεί. Αλλά υπήρχε το συναίσθημα που επικράτησε. Πόσοι ξέρετε για τι πράγμα μιλάω; Πείτε: «Ναι»

Κοινό: Ναι

Άρα είναι το συναίσθημα. Και αν έχουμε το σωστό συναίσθημα, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αν είστε αρκετά δημιουργικοί, παιχνιδιάρηδες, ευχάριστοι, μπορείτε να πείσετε οποιονδήποτε. Ναι ή όχι;

Κοινό: Ναι

Αν δεν έχετε τα χρήματα, αλλά είστε αρκετά δημιουργικοί και αποφασισμένοι, θα βρείτε τον τρόπο. Άρα αυτό είναι το υπέρτατο μέσο. Αλλά αυτή δεν είναι η ιστορία που μας λένε, σωστά; Η ιστορία που μας λέει ο κόσμος είναι ένας σωρός άλλες δικαιολογίες. Μας λένε ότι δεν έχουν τα μέσα, αλλά τελικά, αν ρίξετε μια ματιά εδώ – προχωρήστε το παρακαλώ – ποιοι είναι οι λόγοι που λένε ότι δεν τα έχουν καταφέρει; Το επόμενο παρακαλώ. Μου χάλασε τη σειρά, αυτό το κάθαρμα. (Γέλια). Εκτιμώ όμως την ενέργεια, σας διαβεβαιώνω. (Γέλια).

Τι καθορίζει τα μέσα που διαθέτουμε; Είπαμε ότι οι αποφάσεις διαμορφώνουν το πεπρωμένο, στο οποίο και επικεντρώνομαι εδώ. Αν οι αποφάσεις το διαμορφώνουν, αυτό που το καθορίζει είναι τρεις επιλογές. Σε τι θα επικεντρωθείτε; Εδώ και τώρα πρέπει να αποφασίσετε σε τι θα δώσετε την προσοχή σας. Αυτή τη στιγμή, συνειδητά ή ασυνείδητα. Μόλις αποφασίσετε να επικεντρωθείτε σε κάτι πρέπει να του δώσετε νόημα, και όποιο κι αν είναι αυτό το νόημα, δημιουργεί συναίσθημα. Αυτό είναι το τέλος ή η αρχή; Ο Θεός με τιμωρεί ή με ανταμείβει ή μήπως είναι μόνο μια ζαριά; Και τότε το συναίσθημα δημιουργεί αυτό που πρόκειται να κάνουμε ή την ενέργεια.

Σκεφτείτε λοιπόν τη δική σας ζωή. Τις αποφάσεις που έχουν διαμορφώσει το πεπρωμένο σας. Αυτό ακούγεται αρκετά βαρύ, αλλά τα τελευταία πέντε, δέκα, 15 χρόνια, πώς ήταν κάποιες από τις αποφάσεις που πήρατε, που αν ήταν διαφορετικές, η ζωή σας θα ήταν τελείως αλλιώτικη; Πόσοι μπορούν να σκεφτούν κάτι τέτοιο; Ειλικρινά, για καλό ή για κακό; Πείτε: «Ναι»

Κοινό: Ναι.

Ίσως τελικά έπαιξε ρόλο το που δουλεύετε και γνωρίσατε τον έρωτα της ζωής σας εκεί. Ίσως ήταν μια απόφαση καριέρας. Ξέρω τις ιδιοφυΐες του Google που είδα εδώ – θέλω να πω, καταλαβαίνω ότι στην αρχή είχαν αποφασίσει να πουλήσουν την τεχνολογία τους. Αν έπαιρναν αυτή την απόφαση αντί να δημιουργήσουν τη δική τους κουλτούρα; Πώς θα ήταν ο κόσμος διαφορετικός; Πώς θα ήταν οι ζωές τους διαφορετικές; Το αντίκτυπό τους; Η ιστορία του κόσμου μας είναι αυτές οι αποφάσεις. Όταν μια γυναίκα σηκώνει το ανάστημά της και λέει: «Όχι, δεν θα πάω στο πίσω μέρος του λεωφορείου», δεν επηρέασε μόνο τη ζωή της. Αυτή η απόφαση διαμόρφωσε την κουλτούρα μας. Ή κάποιος που στάθηκε μπροστά στο τανκ. Ή το να είσαι στη θέση κάποιου σαν τον Λανς Άμστρονγκ, και κάποιος να σου πει: «Έχεις καρκίνο στους όρχεις». Αυτό είναι πολύ σκληρό για κάθε άντρα, ειδικά αν κάνεις ποδήλατο. (Γέλια). Το έχεις στον εγκέφαλο, το έχεις στους πνεύμονες. Αλλά πού αποφάσισε να επικεντρωθεί; Σε άλλο από αυτό που θα εστίαζαν οι περισσότεροι. Τι σήμαινε αυτό; Δεν ήταν το τέλος, ήταν η αρχή. Τι θα κάνω; Εκτοξεύεται και κερδίζει εφτά πρωταθλήματα ενώ δεν είχε κερδίσει ούτε μία φορά πριν τον καρκίνο, επειδή απέκτησε συναισθηματική φυσική κατάσταση, ψυχικό σθένος. Αυτή είναι η διαφορά στα ανθρώπινα όντα που έχω δει από τα τρία εκατομμύρια που έχω γνωρίσει.

Γιατί τόσο είναι το εργαστήριό μου. Είχα τρία εκατομμύρια ανθρώπους από 80 διαφορετικές χώρες που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ τα τελευταία 29 χρόνια.Και μετά από λίγο, τα μοτίβα γίνονται εμφανή. Βλέπεις ότι η Νότιος Αμερική και η Αφρική μπορεί να συνδέονται με κάποιο τρόπο, έτσι; Άλλοι άνθρωποι λένε, «Ω, αυτό είναι γελοίο». Είναι απλό. Άρα τι διαμόρφωσε τον Λανς; Τι διαμορφώνει εσάς; Δύο αόρατες δυνάμεις. Στα γρήγορα: Πρώτον, η κατάσταση. Όλοι μας είχαμε χρόνο. Άρα εάν είχατε χρόνο και κάνατε κάτι και έπειτα σκεφτήκατε, δεν το πιστεύω ότι το είπα αυτό, δεν το πιστεύω ότι το έκανα αυτό, ήταν τόσο βλακώδες – ποιος έχει βρεθεί εκεί; Πείτε: «Ναι».

Κοινό: Ναι.

Έχετε κάνει ποτέ κάτι και αφού το κάνατε να πείτε: “Εγώ το έκανα αυτό!” (Γέλια). Σωστά; Δεν ήταν η ικανότητά σας, ήταν η κατάστασή σας. Η εικόνα που έχετε για τον κόσμο είναι αυτό που σας πλάθει σε βάθος χρόνου. Η εικόνα που έχετε για τον κόσμο είναι το φίλτρο. Αυτό είναι που μας διαμορφώνει. Αυτό είναι που κάνει τους ανθρώπους να παίρνουν αποφάσεις. Όταν θέλουμε να επηρεάσουμε κάποιον, πρέπει να ξέρουμε τι τον επηρεάζει ήδη. Και αυτό αποτελείται, πιστεύω, από τρία μέρη. Πρώτον: ποιος είναι ο στόχος σας; Τι αναζητάτε; Το οποίο πιστεύω, δεν είναι οι επιθυμίες σας. Μπορείτε να επιτύχετε τις επιθυμίες και τους στόχους σας. Πόσοι είχατε ποτέ κάποιο στόχο ή επιθυμία και σκεφτήκατε: Δεν υπάρχει τίποτε άλλο; Πόσοι έχουν βρεθεί εκεί; Πείτε: «Ναι».

Κοινό: Ναι.

Άρα είναι οι ανάγκες που έχουμε. Πιστεύω πως υπάρχουν έξι ανθρώπινες ανάγκες. Δεύτερον: μόλις μάθετε ποιος είναι ο στόχος που σας παρακινεί και τον ξεσκεπάσετε – δεν τον διαμορφώνετε, τον ξεσκεπάζετε – τότε ανακαλύπτετε ποιος είναι ο χάρτης σας: ποιες είναι οι πεποιθήσεις που σας λένε πώς να καλύψετε αυτές τις ανάγκες. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο τρόπος να καλύψουν αυτές τις ανάγκες είναι να καταστρέψουν τον κόσμο, για κάποιους είναι να χτίσουν κάτι, να δημιουργήσουν κάτι, να αγαπήσουν κάποιον. Και μετά είναι τα καύσιμα που επιλέγετε. Άρα πολύ γρήγορα, έξι ανάγκες.

Αφήστε με να σας πω ποιες είναι. Η πρώτη: σιγουριά. Αυτά δεν είναι στόχοι ή επιθυμίες, είναι κοινά για όλους. Όλοι χρειάζονται σιγουριά ότι μπορούν να αποφύγουν τον πόνο και να νιώθουν τουλάχιστο άνετα. Πώς το καταφέρνετε αυτό; Ελέγχετε τους πάντες; Καλλιεργείτε κάποιο ταλέντο; Τα παρατάτε; Καπνίζετε; Η ειρωνεία είναι ότι όταν είστε σίγουροι, παρόλο που όλοι το χρειαζόμαστε αυτό – όπως αν δεν είστε σίγουροι για την υγεία σας, ή τα παιδιά σας, ή τα χρήματα, δεν σκέφτεστε και πολλά πράγματα. Αν δεν είστε σίγουροι ότι το ταβάνι θα αντέξει, δεν πρόκειται να καθίσετε να ακούσετε κανένα ομιλητή. Αλλά, ενώ αναζητούμε τη σιγουριά με διαφορετικούς τρόπους, αν αποκτήσουμε πλήρη σιγουριά, τι άλλο έχουμε; Τι νιώθετε όταν είστε σίγουροι; Τι θα συμβεί; Πότε θα συμβεί; Πώς θα συμβεί; Τι θα νιώθατε; Υπέρτατη βαρεμάρα. Έτσι η Θεά, μέσα στην υπέρτατη σοφία Της, (Γέλια) μας έδωσε μια δεύτερη ανθρώπινη ανάγκη, η οποία είναι η αβεβαιότητα. Χρειαζόμαστε την ποικιλία. Χρειαζόμαστε την έκπληξη. Σε πόσους εδώ αρέσουν οι εκπλήξεις; Πείτε: «Ναι».

Κοινό: Ναι.

Μπούρδες. Σας αρέσουν οι εκπλήξεις που θέλετε να συμβούν. (Γέλια). Αυτές που δεν θέλετε τις αποκαλείτε προβλήματα, αλλά τα χρειάζεστε. Άρα η ποικιλία είναι σημαντική. Έχετε ποτέ νοικιάσει μια ταινία που έχετε ξαναδεί; Ποιος το έχει κάνει αυτό; Αρχίστε να ζείτε. (Γέλια). Εντάξει. Γιατί το κάνετε; Είστε σίγουροι ότι είναι καλό για το έχετε ξαναδιαβάσει, το έχετε ξαναδεί, αλλά ελπίζετε να έχει περάσει αρκετός καιρός και να το έχετε ξεχάσει, ώστε να υπάρχει ποικιλία.

Τρίτη ανθρώπινη ανάγκη: η σπουδαιότητα. Όλοι μας θέλουμε να νιώθουμε σημαντικοί, ξεχωριστοί, μοναδικοί. Μπορεί να το καταφέρεις αυτό με το να βγάζεις περισσότερα λεφτά. Με το να είσαι πιο κοντά στη θρησκεία. Με το να φτάσεις σε κατάσταση να βάζεις περισσότερα τατουάζ και σκουλαρίκια σε σημεία του σώματος που οι άλλοι δεν θέλουν να ξέρουν. Οτιδήποτε χρειαστεί. Ο πιο γρήγορος τρόπος να το κάνεις αυτό, αν δεν έχεις κανένα υπόβαθρο, καμία κουλτούρα, καμία πίστη και κανένα μέσο ή εφευρετικότητα, είναι η βία. Αν κολλήσω ένα όπλο στο κεφάλι σας και φοράω κουκούλα, αυτόματα γίνομαι σημαντικός. Από το μηδέν στο δέκα. Πόσο ψηλά; Δέκα. Πόσο σίγουρος είμαι ότι θα αποκριθείς; Δέκα. Πόση αβεβαιότητα; Ποιος ξέρει τι θα συμβεί μετά; Είναι κάπως συναρπαστικό. Όπως το να αναρριχηθείς σε μια σπηλιά και να κάνεις αυτά τα πράγματα εκεί κάτω. Απόλυτη ποικιλία και αβεβαιότητα. Και είναι σημαντικό, δεν είναι; Επομένως θέλεις να ρισκάρεις τη ζωή σου γι’ αυτό. Γι’ αυτό το λόγο η βία ήταν πάντα παρούσα και θα είναι πάντα εκτός αν υποστούμε αλλαγή συνείδησης, σαν είδος. Τώρα, μπορεί να νιώσεις σημαντικός με ένα εκατομμύριο τρόπους, αλλά για να είσαι σημαντικός, πρέπει να είσαι μοναδικός και ξεχωριστός.

Να τι χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα: επαφή και αγάπη – η τέταρτη ανάγκη. Όλοι τη θέλουμε. Οι περισσότεροι συμβιβάζονται με την επαφή γιατί η αγάπη είναι πολύ τρομακτική. Δεν θέλουμε να πληγωθούμε. Ποιος από εδώ έχει πληγωθεί σε μία προσωπική σχέση; Πείτε: «Ναι». (Γέλια). Εάν δεν σηκώνετε το χέρι σας θα είχατε άλλα, ελάτε τώρα. (Γέλια). Και θα πληγωθείτε ξανά. Δεν χαίρεστε που ήρθατε σ’ αυτή τη θετική συζήτηση; (Γέλια). Ακούστε ποια είναι η αλήθεια – τη χρειαζόμαστε. Μπορούμε να την αποκτήσουμε μέσα από την οικειότητα, τη φιλία, την προσευχή, το περπάτημα στη φύση. Αν τίποτε άλλο δεν σας κάνει, πάρτε ένα σκύλο. Μην πάρετε γάτα. Πάρτε σκύλο, γιατί αν φύγετε για δύο λεπτά, θα είναι σαν να λείπατε για έξι μήνες όταν επιστρέψετε πέντε λεπτά αργότερα, σωστά; (Γέλια).

Αυτές τις τέσσερις ανάγκες κάθε άνθρωπος βρίσκει τρόπο να τις καλύπτει. Ακόμη και αν λέτε ψέμματα στον εαυτό σας, θα πρέπει να έχετε διχασμένη προσωπικότητα. Αλλά οι τελευταίες δύο ανάγκες – οι πρώτες τέσσερις καλούνται οι ανάγκες της προσωπικότητας, έτσι τις λέω – οι δύο τελευταίες είναι οι ανάγκες του πνεύματος. Και εδώ είναι που έρχεται η πληρότητα. Δεν θα νιώσετε πληρότητα από τις πρώτες τέσσερις. Θα βρείτε ένα τρόπο -κάπνισμα, ποτό, οτιδήποτε- για να καλύψετε τις πρώτες τέσσερις, αλλά τις δύο τελευταίες – Πέμπτη ανάγκη: πρέπει να εξελιχτείτε. Όλοι ξέρουμε την απάντηση εδώ. Αν δεν εξελίσσεσαι, τότε τι; Αν μια σχέση δεν εξελίσσεται, αν μια επιχείρηση δεν εξελίσσεται, εάν εσύ δεν εξελίσσεσαι, δεν έχει σημασία το πόσα χρήματα έχεις, πόσους φίλους έχεις, πόσοι άνθρωποι σε αγαπάνε, νιώθεις χάλια. Και ο λόγος που εξελισσόμαστε, πιστεύω, είναι ώστε να μπορούμε να προσφέρουμε κάτι που να έχει αξία.

Διότι η έκτη ανάγκη είναι η επιθυμία να συνεισφέρουμε πέρα από τον εαυτό μας. Γιατί όλοι ξέρουμε, όσο τετριμμένο και αν ακούγεται, ότι το μυστικό του να ζεις είναι να δίνεις. Όλοι ξέρουμε ότι η ζωή δεν είναι για τον εαυτό μου, είναι για εμάς. Ο πολιτισμός μας το γνωρίζει αυτό. Αυτό το δωμάτιο το γνωρίζει αυτό. Και είναι συναρπαστικό. Όταν βλέπετε τον Νίκολας εδώ πάνω να μιλάει για τον υπολογιστή του των 100 δολαρίων, το πιο συναρπαστικό πράγμα είναι, είναι μεν ιδιοφυΐα, αλλά έχει μία αποστολή τώρα. Μπορείτε να νιώσετε τη διαφορά σε αυτόν και είναι όμορφο. Και αυτή η αποστολή μπορεί να αγγίξει και άλλους ανθρώπους. Στην προσωπική μου ζωή – ένιωσα το κάλεσμα, όταν ήμουν 11 χρονών. Ήταν των Ευχαριστιών, χωρίς χρήματα και καθόλου φαγητό. Δεν θα πεινούσαμε, αλλά ο πατέρας μου τα είχε θαλασσώσει τελείως. Η μητέρα μου του έδειχνε πόσο άσχημα τα είχε θαλασσώσει. Και κάποιος ήρθε στην πόρτα και μας έφερε φαΐ. Ο πατέρας μου πήρε τρεις αποφάσεις. Ξέρω ποιες ήταν, εν συντομία. Το σκεπτικό του ήταν: «Αυτό είναι ελεημοσύνη. Τι σημαίνει αυτό; Είμαι άχρηστος, τι πρέπει να κάνω; Να αφήσω την οικογένειά μου». Και το έκανε. Ήταν από τις πιο επώδυνες εμπειρίες της ζωής μου. Οι τρεις δικές μου αποφάσεις, με οδήγησαν σε άλλο δρόμο. Είπα: «Συγκεντρώσου στο ότι υπάρχει φαγητό» – τι σύλληψη! (Γέλια).

Δεύτερον – αυτό είναι όμως που άλλαξε τη ζωή μου, αυτό είναι που με διαμόρφωσε ως άνθρωπο – «Το δώρο κάποιου, δεν ξέρω καν ποιος είναι». Ο πατέρας μου πάντα έλεγε: «Κανένας δεν δίνει δεκάρα». Και ξαφνικά, κάποιοι που δεν ξέρω, δεν ζητάνε τίποτα, απλά δίνουν στην οικογένειά μου φαΐ, μας προσέχουν. Με έκανε να πιστέψω το εξής: «Τι να σημαίνει το ότι οι ξένοι ενδιαφέρονται;» Και αυτό που με έκανε να αποφασίσω είναι, αν οι ξένοι ενδιαφέρονται για μένα και την οικογένειά μου, κι εγώ ενδιαφέρομαι γι’ αυτούς. Τι θα κάνω; Θα κάνω κάτι που να κάνει τη διαφορά. Έτσι, όταν ήμουν 17, βγήκα έξω τη μέρα των Ευχαριστιών. Ήταν ο στόχος μου για χρόνια, να έχω αρκετά χρήματα για να ταΐσω δύο οικογένειες. Το πιο διασκεδαστικό πράγμα που έκανα στη ζωή μου, το πιο συγκινητικό. Την επόμενη χρονιά το έκανα για τέσσερις. Δεν είπα σε κανέναν τι έκανα. Την επόμενη χρονιά για οχτώ. Δεν το έκανα για να κερδίσω πόντους, αλλά μετά τις οχτώ σκέφτηκα: να πάρει, θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω λίγη βοήθεια. (Γέλια).

Έτσι φυσικά, πήγα κι έκανα τι; Ανάμιξα τους φίλους μου και έφτιαξα εταιρίες και μετά πήρα 11 εταιρίες και έφτιαξα το ίδρυμα. Τώρα, 18 χρόνια μετά, με περηφάνια σας λέω ότι πέρυσι ταΐσαμε δύο εκατομμύρια ανθρώπους σε 35 χώρες μέσω του ιδρύματός μας, όλους κατά τη διάρκεια των εορτών, των Ευχαριστιών, τα Χριστούγεννα – (Χειροκρότημα) – σε όλες τις χώρες ανά τον κόσμο. Ήταν φανταστικά. (Χειροκρότημα). Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα). Δεν σας το λέω για να κοκορευτώ, σας το λέω γιατί είμαι περήφανος για τα ανθρώπινα όντα, γιατί παροτρύνονται να συνεισφέρουν μόλις έχουν την ευκαιρία να το ζήσουν, όχι να μιλάνε γι’ αυτό.

Έτσι τελικά – μου τελειώνει και ο χρόνος – ο στόχος που σε διαμορφώνει – ορίστε τι είναι διαφορετικό με τους ανθρώπους. Έχουμε τις ίδιες ανάγκες, αλλά είσαι τέρας σιγουριάς; Αυτό είναι που εκτιμάς περισσότερο, ή η αβεβαιότητα; Αυτός εδώ ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να είναι τέρας σιγουριάς αν σκαρφάλωνε μέσα από αυτές τις σπηλιές. Σας οδηγεί η σπουδαιότητα ή η αγάπη; Όλοι χρειαζόμαστε και τις έξι αλλά ανάλογα ποιο είναι το κυρίαρχο σύστημά σας, σας οδηγεί σε διαφορετική κατεύθυνση. Και καθώς κινείστε προς μια κατεύθυνση, έχετε ένα προορισμό ή ένα πεπρωμένο. Το δεύτερο κομμάτι είναι ο χάρτης. Σκεφτείτε το σαν το λειτουργικό σύστημα που σας λέει πώς να φτάσετε εκεί. Και ο χάρτης κάποιων ανθρώπων είναι: «Θα σώσω ζωές ακόμη και αν πεθάνω για τους άλλους», και γίνονται πυροσβέστες. Κάποιος άλλος λέει, «Θα σκοτώσω ανθρώπους για να το καταφέρω».Προσπαθούν να καλύψουν τις ίδιες ανάγκες της σπουδαιότητας, σωστά; Θέλουν να τιμήσουν το Θεό ή την οικογένειά τους, αλλά έχουν διαφορετικό χάρτη.

Υπάρχουν εφτά διαφορετικές πεποιθήσεις. Δεν μπορώ να τις αναλύσω γιατί έχω τελειώσει. Το τελευταίο κομμάτι είναι το συναίσθημα. Θα έλεγα ότι ένα από τα τμήματα του χάρτη είναι σαν το χρόνο. Για κάποιους ανθρώπους 100 χρόνια είναι πολύς καιρός. Για κάποιον άλλο τα τρία δευτερόλεπτα – όσα μου έχουν μείνει. (Γέλια). Και το τελευταίο που έχω ήδη αναφέρει. Αν έχετε ένα στόχο και έχετε ένα χάρτη και ας πούμε – δε μπορώ να χρησιμοποιήσω το Google γιατί λατρεύω τους Macs και δεν το έχουν φτιάξει ακόμα καλό για τους Macs – έτσι αν χρησιμοποιείτε το MapQuest – πόσοι έχετε κάνει το θανάσιμο λάθος να χρησιμοποιήσετε το MapQuest κάποια φορά; (Γέλια). Χρησιμοποιείτε αυτό το πράγμα και δεν φτάνετε εκεί που θέλετε. Λοιπόν, φαντάζεστε οι πεποιθήσεις σας να εγγυόντουσαν ότι δεν μπορείτε να φτάσετε ποτέ εκεί που θέλετε; (Γέλια).

Το τελευταίο πράγμα είναι το συναίσθημα. Τώρα, ακούστε τι θα σας πω για το συναίσθημα. Υπάρχουν 6.000 συναισθήματα για τα οποία έχουμε ονόματα στην αγγλική γλώσσα, που είναι απλά μια γλωσσική αναπαράσταση, σωστά, αυτό αλλάζει αναλόγως τη γλώσσα. Αλλά αν τα βασικά συναισθήματά σας – αν είχα περισσότερο χρόνο, θα έβαζα 20,000 ανθρώπους ή 1,000, να γράψουν όλα τα συναισθήματα που βιώνουν σε μία μέση βδομάδα. Και θα τους έδινα όσο χρόνο χρειαζόντουσαν. Και από τη μία μεριά θα έγραφαν εγκαρδιωτικά συναισθήματα, από την άλλη αποκαρδιωτικά. Μαντέψτε πόσα συναισθήματα βιώνουν οι άνθρωποι; Λιγότερα από 12. Και τα μισά από αυτά τους κάνουν να νιώθουν χάλια. Άρα έχουν πέντε ή έξι καλά συναισθήματα, σωστά; Σαν να νιώθουν «χαρούμενος, χαρούμενος, ενθουσιασμένος, ωχ σκατά, μπερδεμένος, μπερδεμένος, συγκλονισμένος, σε κατάθλιψη». Πόσοι από εσάς ξέρετε κάποιον που ό,τι και να γίνει βρίσκει ένα λόγο να τσαντιστεί; Πόσοι ξέρετε έναν τέτοιο άνθρωπο; (Γέλια). Ή, ό,τι και να γίνει, βρίσκουν ένα τρόπο να είναι χαρούμενοι ή ενθουσιασμένοι. Πόσοι ξέρετε κάποιον τέτοιο άνθρωπο; Ελάτε!

Όταν έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου – θα τελειώσω με αυτό – ήμουν στη Χαβάη. Ήμουν με 2,000 ανθρώπους από 45 χώρες. Μεταφράζαμε σε τέσσερις γλώσσες ταυτόχρονα για ένα πρόγραμμα που διεύθυνα για μια βδομάδα. Η προηγούμενη νύχτα λεγόταν «Τιθασεύοντας τα συναισθήματα». Σηκώθηκα, δεν είχα ετοιμάσει τίποτα, και είπα έχουμε πυροτεχνήματα – κάνω τρελά πράγματα – και στο τέλος σταμάτησα – είχα σχεδιάσει να πω κάποια πράγματα, αλλά ποτέ δεν κάνω αυτό που έχω σχεδιάσει. Έτσι, ξαφνικά είπα: «Πότε αρχίζουν να ζουν πραγματικά οι άνθρωποι; Όταν έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο». Και μετά άρχισα να μιλάω γι’ αυτό, αν ήταν να φύγετε από το νησί, αν σε εννιά μέρες από τώρα ήταν να πεθάνετε, σε ποιόν θα τηλεφωνούσατε, τι θα λέγατε, τι θα κάνατε; Μία γυναίκα – ήταν η νύχτα πριν την 11η Σεπτεμβρίου – είχε έρθει στο σεμινάριο και ο προηγούμενος φίλος της είχε απαχθεί και δολοφονηθεί. Ο νέος της φίλος ήθελε να την παντρευτεί, και εκείνη είπε όχι.

Της είπε:« Αν σηκωθείς και πας στη Χαβάη, τελειώσαμε». Εκείνη είπε: «τελειώσαμε». Όταν ολοκλήρωσα εκείνο το βράδυ, του τηλεφώνησε και του άφησε ένα μήνυμα – είναι αληθινή ιστορία – στην κορυφή των Δίδυμων Πύργων όπου δούλευε. Του έλεγε: «Γλυκέ μου, σ’ αγαπώ, απλά θέλω να ξέρεις ότι θέλω να σε παντρευτώ. Ήταν βλακεία μου». Εκείνη κοιμόταν, γιατί ήταν 3:00 το πρωί για μας, όταν την πήρε πίσω από την κορυφή των πύργων και είπε: «Αγάπη μου, δεν μπορώ να σου περιγράψω τι σημαίνει αυτό». Είπε: «Δεν ξέρω πως να σου το πω, αλλά μου έκανες το σπουδαιότερο δώρο γιατί πρόκειται να πεθάνω». Και μας έπαιξε το μήνυμα στο δωμάτιο. Ήταν αργότερα στον Λάρυ Κινγκ, και της είπε: «Πιθανότατα αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατό να σου συμβεί αυτό δύο φορές. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα του Θεού προς εσένα, γλυκιά μου. Από εδώ και στο εξής, κάθε μέρα δώσ’ τα όλα, αγάπησε με την καρδιά σου. Μην αφήσεις τίποτα να σε σταματήσει». Όταν εκείνη τελείωσε, ένας άντρας σηκώθηκε και είπε: «είμαι από το Πακιστάν, είμαι Μουσουλμάνος. Θα ήθελα να κρατήσω το χέρι σου και να σου πω λυπάμαι, αλλά ειλικρινά, αυτό είναι δίκαιη ανταπόδοση». Δεν μπορώ να συνεχίσω γιατί τελείωσε ο χρόνος μου. (Γέλια). 10 δευτερόλεπτα. (Χειροκρότημα).

10 δευτερόλεπτα, αυτό είναι όλο. Θέλω να το σεβαστώ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι ανέβασα αυτό τον άντρα στη σκηνή μαζί με έναν άνθρωπο από τη Νέα Υόρκη που δούλευε στους Δίδυμους Πύργους, γιατί είχα περίπου 200 Νεοϋορκέζους εκεί. Περισσότεροι από 50 έχασαν ολόκληρες τις εταιρίες τους, τους φίλους τους, τους διέγραφαν στους υπολογιστές τσέπης – μία χρηματίστρια, γυναίκα από ατσάλι, έκλαιγε γοερά – διαγράφοντας 20 φίλους που είχαν όλοι πεθάνει. Και αυτό που έκανα στους ανθρώπους ήταν να τους πω:«Σε τι θα εστιάσουμε την προσοχή μας; Τι σημαίνει αυτό και τι θα κάνουμε;»

Και πήρα το γκρουπ και έβαλα τους ανθρώπους να εστιάσουν, αν δεν χάσατε κάποιον σήμερα, το επίκεντρό σας θα είναι πώς να υπηρετήσετε κάποιον άλλο. Υπάρχουν άτομα – μία γυναίκα σηκώθηκε και ήταν τόσο θυμωμένη που ούρλιαζε και φώναζε. Τότε ανακάλυψα πως δεν ήταν από τη Νέα Υόρκη, δεν ήταν Αμερικανίδα, δεν ήξερε κανέναν εδώ. Της είπα: «Πάντα εξοργίζεσαι;» Είπε: «Ναι». ΟΙ ένοχοι ένιωσαν ενοχές, οι θλιμμένοι ένιωσαν θλίψη. Και πήρα αυτούς τους δύο ανθρώπους και αυτό που έκανα ήταν μία έμμεση διαπραγμάτευση. Ο ένας Εβραίος με οικογένεια στα κατεχόμενα, κάποιος στη Νέα Υόρκη που θα είχε πεθάνει αν ήταν στη δουλειά εκείνη τη μέρα, και αυτός ο άντρας που ήθελε να γίνει τρομοκράτης και το είπε ξεκάθαρα. Και η ενσωμάτωση που έγινε είναι σε ένα βίντεο, που θα χαρώ να σας στείλω, για να δείτε στ’ αλήθεια τι πραγματικά έγινε αντί να σας τα αφηγούμαι εγώ. Αλλά οι δύο άντρες, όχι μόνο συναντήθηκαν και άλλαξαν τα πιστεύω τους και τις ηθικές τους αξίες, αλλά και συνεργάστηκαν για να διαδώσουν, εδώ και τέσσερα χρόνια, μέσα από διάφορα Τζαμιά και Συναγωγές, την ιδέα του πώς να δημιουργήσεις την ειρήνη. Και έγραψε ένα βιβλίο, που λέγεται « Η Τζιχάντ μου, Ο δρόμος μου για την Ειρήνη». Τέτοια μεταμόρφωση μπορεί να συμβεί.

Άρα η πρόσκλησή μου προς τα εσάς είναι αυτή: εξερευνήστε τον ιστό σας, τον ιστό εδώ μέσα – τις ανάγκες, τις πεποιθήσεις, τα συναισθήματα που σας ελέγχουν. Για δύο λόγους: για να έχετε περισσότερα να δώσετε και για να το καταφέρετε, όλοι μας θέλουμε να το κάνουμε, διότι αυτό είναι που θα σας γεμίσει. Και δεύτερον, έτσι ώστε να εκτιμήσετε – όχι απλά να καταλάβετε, αυτό είναι διανοητικό, είναι το μυαλό – αλλά να εκτιμήσετε τι παρακινεί τους άλλους ανθρώπους. Είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει ο κόσμος μας. Ο Θεός να σας έχει καλά. Ευχαριστώ. Ελπίζω αυτό να ήταν χρήσιμο. (Χειροκρότημα)