Πολλοί από εμάς πιάνουμε συχνά τον εαυτό μας να σκέφτεται πράγματα που ανακινούν αισθήματα φόβου και θλίψης.
Όλοι έχουμε βιώσει οδύνη στο παρελθόν μας, και συχνά ανακαλούμε τον παλιό μας πόνο. Επιστρέφουμε στο παρελθόν και το ξαναζούμε, σαν να ξαναβλέπουμε μια παλιά ταινία. Αλλά όταν επιστρέφουμε σε αυτές τις αναμνήσεις χωρίς ενσυνείδηση ή επίγνωση, τότε κάθε φορά που βλέπουμε αυτές τις εικόνες υποφέρουμε ξανά.
Ας υποθέσουμε ότι κακοποιήθηκες όταν ήσουν παιδί. Υπέφερες πολύ. Ήσουν ένα εύθραυστο και ευάλωτο πλάσμα. Πιθανότατα φοβόσουν αδιάκοπα. Δεν ήξερες πώς να προστατέψεις τον εαυτό σου. Ίσως στο μυαλό σου εξακολουθείς να κακοποιείσαι ξανά και ξανά, κι ας είσαι πλέον ενήλικας.
Δεν είσαι πια εκέινο το παιδί, που ήταν εύθραυστο και ευάλωτο, χωρίς να έχει κανέναν τρόπο να αμυνθεί. Αλλά εξακολουθείς να βιώνεις την οδύνη εκείνου του παιδιού, διότι πάντα επιστρέφεις σ’ αυτές τις αναμνήσεις, όσο επώδυνες κι αν είναι.
Ας υποθέσουμε πως κάποιος σε χαστούκισε πριν από είκοσι χρόνια. Αυτό καταγράφηκε στο υποσυνείδητό σου ως εικόνα. Το υποσυνείδητό σου αποθηκεύει πολλές ταινίες και εικόνες του παρελθόντος, οι οποίες προβάλλονται διαρκώς εκεί κάτω. Κι εσύ έχεις την τάση να επιστρέφεις και να τις βλέπεις ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα να συνεχίζεις να υποφέρεις. Κάθε φορά που βλέπεις αυτή την εικόνα, σε χαστουκίζουν ξανά και ξανά και ξανά.
Αλλά όλο αυτό ανήκει στο παρελθόν. Δεν βρίσκεσαι πια στο παρελθόν· βρίσκεσαι στο παρόν. Ναι, πράγματι συνέβη – στο παρελθόν.
Αλλά, όπως λέει κα η λέξη, το παρελθόν έχει παρέλθει. Το μόνο που απομένει πλέον από αυτό είναι εικόνες και αναμνήσεις.
Αν επιστρέφεις διαρκώς στο παρελθόν για να ξαναδείς αυτές τις εικόνες, τότε στρέφεις τη συνειδητότητά σου σε λάθος κατεύθυνση. Αλλά αν πατάς γερά στο παρόν, μπορείς να κοιτάξεις το παρελθόν με διαφορετικό τρόπο και να μετασχηματίσεις την οδύνη που κρύβει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Thich Nhat Hanh «φόβος» από τις εκδόσεις Αιώρα
