Μέχρι να ενηλικιωθούν, τα παιδιά είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη, κι αυτό συνεπάγεται πως δεσμευόμαστε να διατηρήσουμε για λογαριασμό τους τον θεσμό της οικογένειας.
Όταν οι γηραιότεροι συνάδελφοί μου έκαναν τα πρώτα βήματα στην ψυχολογία, υπεραπλούστευαν το θέμα του χωρισμού. Έλεγαν:
«Για τα παιδιά, είναι πάντοτε καλύτερο να βλέπουν τους γονείς τους χαρούμενους και χωρισμένους, παρά μαζί και να μαλώνουν».
Μιλούσαν με υπερβολική ευκολία, με μιαν ελαφρότητα που έφθανε στα όρια της αναίδειας, και που σήμερα μας δημιουργεί κατάπληξη. Έχουμε αλλάξει πολύ εμείς οι θεραπευτές.
Σήμερα, δεν είμαστε σίγουροι ότι είναι πάντα έτσι.
Οι περισσότεροι θεραπευτές που δουλεύουμε με ζευγάρια θεωρούμε πως η οικογενειακή δομή και η τρυφερή σχέση των γονιών όπως εκδηλώνεται μπροστά στα παιδιά είναι πράγματα πολύ σημαντικά (κι όσο πιο μικρά, τόσο πιο πολύ) για τη δημιουργία της ταυτότητάς τους και, συνεπώς, για την μελλοντική ψυχική τους υγεία.
Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα τι μπορεί να προκαλέσει στην ψυχή ενός παιδιού που δεν έχει συμπληρώσει ακόμη τα δύο του χρόνια ο χωρισμός των γονιών του.
Είναι πολύ πιθανό, αν το παιδί δεν είναι αντικείμενο διαμάχης μεταξύ των γονέων, οι συνέπειες να είναι ελαφρές. Βέβαια, ακόμη κι αν η πιθανότητα να κάνουμε κακό είναι μικρή, νομίζω ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί απέναντι σ’αυτήν την ευθύνη, ξεκινώντας από τη στιγμή που παίρνουμε την απόφαση να κάνουμε παιδιά.
Διαβάστε επίσης: Χόρχε Μπουκάι: Αποστασιοποίηση σημαίνει ότι αφήνω κάτι να φύγει χωρίς να το μισήσω
Έρχεται ένα ζευγάρι να με δει και μου λέει:
«Θα παντρευτούμε, θέλουμε να κάνουμε παιδιά…»
Εγώ, τότε, τους λέω:
«Ξέρετε ότι από εδώ και πέρα, αν υπάρχει μια εγκυμοσύνη, για τους επόμενους εννέα μήνες και δύο χρόνια δεν μπορείτε να χωρίσετε ό,τι κι αν γίνει ανάμεσά σας;»
«Γιατί δεν μπορούμε να χωρίσουμε; Ποιος το λέει αυτό;»
«Εγώ».
Μπορεί και να μη με ακούσουν, αυτή είναι πάντως η γνώμη μου και γι’αυτό τους προειδοποιώ.
Επιμένω: δεν μπορεί να μετρηθεί η απειλή που αντιπροσωπεύει μια τέτοια κατάσταση για ένα παιδί.
Καταλάβετέ το. Είναι κάτι υπέροχο το ν’αποκτήσεις παιδί, αλλά η μητρότητα και η πατρότητα δεν ειναι μικρή υπόθεση και συνεπάγεται ένα υψηλότερο αίσθημα ευθύνης, που έχει διάρκεια και σταδιακή ένταση.
Η ευθύνη είναι τεράστια μέχρι να γίνει δύο χρόνων, άμεση προτεραιότητα μέχρι να πάει πέντε, ιδιαίτερη ως τα δέκα, μεγάλη ως τα δεκαπέντε, και αρκετή ώσπου να γίνει είκοσι πέντε.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ο Δρόμος της Συνάντησης» από τις εκδόσεις opera/animus
