Λες πως σε ενδιαφέρει η αυτογνωσία: να γνωρίσεις ποιος στ’ αλήθεια είσαι.
Το μόνο που χρειάζεται να κατανοήσεις είναι όλα αυτά που ΔΕΝ είσαι!
Δεν είσαι οι σκέψεις σου, οι υποτιθέμενες “γνώσεις” σου, τα συναισθήματά σου, το “εγώ” σου.
Ό,τι πρόβλημα αντιμετωπίζεις είναι το αποτέλεσμα του τρόπου που κατανοείς και βιώνεις εσένα, τους άλλους και τη ζωή.
Το βασικό εργαλείο με το οποίο καταλαβαίνεις τον κόσμο και λειτουργείς – εντελώς προβλέψιμα – στην καθημερινότητά σου είναι η ατομική και συλλογική σου μνήμη. Ό,τι διδάχτηκες από μικρός από τους γονείς σου, την εκπαίδευση, τα κοινωνικά δίκτυα ενημέρωσης.
Η τεράστια δεξαμενή πληροφοριών απ’ την οποία δανείζεσαι την γνώση των αιώνων της ανθρώπινης ιστορίας, όλα, έχουν εγγραφεί στον “σκληρό δίσκο” του εγκεφάλου σου και καθορίζουν τις σκέψεις, την εικόνα που έχεις για τις δυνάμεις σου, τα όνειρα και την εμβέλεια των επιθυμιών και των ικανοτήτων σου για αυτοπραγμάτωση.
Έχεις ταυτιστεί τόσο ολοκληρωτικά με το μαζικό “όραμα” της μηχανιστικά κινούμενης ανθρωπότητας, που, στ’ αλήθεια, κοντεύεις τελείως να ξεχάσεις ποιος πραγματικά είσαι, και τις δυνατότητές σου.
Κι όλα αυτά, την ίδια στιγμή που δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει ζωή, γνώση, έρωτας, αγάπη, δημιουργικότητα, κι ολοκλήρωση…
Τη στιγμή που δεν ξέρουμε καν τι είναι η γνώση. Η ούσα γνώση πάντα εμφανίζεται ως επίγνωση. Αν και διευκολύνεται, δεν στοιχειοθετείται από μνήμες που έχουν την ρίζα τους στο παρελθόν. Προϋπάρχει σαν σπίθα που κοιμάται στον πυρήνα της ψυχής, κι ενεργοποιείται τις στιγμές που, σύσσωμη η ενότητα του ψυχοσωματικού οργανισμού αφυπνίζεται από ένα γεγονός στον παρόντα χρόνο.
Η αληθινή γνώση που ενεργοποιείται στο παρόν, ενώ ταυτόχρονα είναι άχρονη, αν και συμβατικά είναι δυνατόν να περιοριστεί σε λεκτικά σχήματα, επειδή είναι συνήθως προλεκτική ή υπέρλογη, είναι αδύνατον να δομηθεί, να βιωθεί, και να αποδοθεί ολοκληρωμένα μέσω του λόγου.
Οι περισσότεροι από μας, έχοντας χάσει προ πολλού την πρόθεση και τη δυνατότητα ψυχικής επένδυσης στη βιωματική εκδοχή της ζωής, εξαρτιόμαστε ανεπιφύλαχτα από το εργαλείο που έχει δημιουργήσει – με τη συγκατάθεσή μας – την πλειοψηφία των προβλημάτων μας: το νου μας και τις κατασκευές του.
Η βίωση του παρόντος ανατρέπει την αξία των νοητικών υποσχέσεων, γιατί ανοίγει τον άνθρωπο στη δημιουργικότητά του, και από πειθήνιο πρόβατο που οδηγείται προς σφαγή τον κάνει σχεδιαστή, οραματιστή της ζωής του.
Τον απαλλάσσει από τις ψυχαναγκαστικές ιδέες μεγαλείου που έχει γα τον εαυτό του ως επίκεντρο της ζωής και του σύμπαντος, αποκαθιστώντας τη σχέση του με το Δημιουργό του.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γρηγόρη Βασιλειάδη ” Το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι” από τις εκδόσεις i write.gr
