Στους εξελικτικούς στόχους της ενήλικης ζωής θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν τα παρακάτω επιτεύγματα:
1. Η απόκτηση δεξιοτήτων και η ικανότητα να υποχωρεί κανείς στην αυθεντία, αλλά και να την αμφισβητεί όταν παρουσιάζεται ανάγκη.
2. Η ικανότητα να αγαπά κανείς το σύντροφό του, και σε δύσκολες και σε ευτυχισμένες στιγμές.
3. Η ικανότητα να ανέχεται την μετάβαση απ’ τον ρομαντικό έρωτα στη συζυγική αγάπη σε μια μακροχρόνια σχέση.
4. Η ικανότητα να αγαπά και να μισεί χωρίς φόβο.
5. Η ικανότητα να διατηρεί ως γονέας την ισορροπία ανάμεσα στην απόλυτη εμπλοκή και την αποστασιοποίηση.
6. Η ικανότητα να επιδιώκει τη σταθερότητα και την ασφάλεια, και συγχρόνως να είναι σε θέση να εξερευνά καινούρια πεδία.
7. Η ικανότητα να συμβιβάζεται με την απώλεια και να πενθεί με σωστό τρόπο.
8. Να αποδέχεται το αναπόφευκτο των ορίων του, και τελικά του ίδιου του θανάτου.
9. Να αποδέχεται τη μοναξιά.
10. Να μπορεί να αποσυνδέεται από τα παιδιά του, απ’ την εργασιακή απασχόληση, λόγω της εξόδου του από την εργασία, και τελικά από την ίδια τη ζωή.
11. Να διατηρεί σχετική αισιοδοξία, χωρίς να κατακλύζεται από απαισιοδοξία.
Η ικανοποιητική επιτέλεση των παραπάνω “έργων” επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την ιστορία και τα βιώματα των πρώιμων σχέσεων.
Όταν γινόμαστε γονείς, αυτό μας ξυπνά οιδιπόδειες φαντασιώσεις, και μέσω των παιδιών μας, επιστρέφουμε στη δική μας παιδική ηλικία, κι έτσι συνειδητοποιούμε τα όρια των ικανοτήτων μας και της ίδιας της ζωής μας.
Τέλος, ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά το άτομο στις αποτρόπαιες συμφορές διαμορφώνεται από τις ψυχικές δομές που ανάγονται στην παιδική ηλικία.
Η διαπροσωπική οπτική στην ψυχοδυναμική θεωρία της προσωπικότητας τονίζει ιδιαίτερα ότι για την ικανοποιητική επίλυση του “οιδιπόδειου συμπλέγματος” μεγάλη σημασία έχει ο κατάλληλος χειρισμός εκ μέρους των γονέων και η ικανότητά τους να εμπεριέχουν τα οιδιπόδεια συναισθήματα του παιδιού τους.
Η μητέρα είναι απαραίτητο να μπορεί να απολαμβάνει τον παράφορο έρωτα του γιου της απέναντί της, χωρίς όμως να προσπαθεί η ίδια να τον γοητεύσει.
Ο πατέρας πρέπει να μπορεί να δέχεται αυτόν τον έρωτα, χωρίς να νιώθει ότι απειλείται, και να είναι διαθέσιμος να προσφέρει τον εαυτό του ως πρότυπο, αποδεχόμενος, την ίδια στιγμή, την επιθυμία του γιου του να του επιτίθεται και να τον μειώνει.
Το αγόρι χρειάζεται τον πατέρα του βασικά για να τον προστατεύει από τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει για το ίδιο η μητέρα του.
Χρειάζεται δηλαδή ο δεύτερος να είναι σε θέση να μυήσει αποτελεσματικά το παιδί του στον αντρικό ρόλο, βοηθώντας το έτσι να ξεπεράσει το φόβο συγχώνευσής του με τη μητέρα του, και αργότερα, στην ενήλικη ζωή του με τις υποψήφιες συντρόφους του.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Γρηγόρη Βασιλειάδη “Το ψυχοθεραπευτικό ταξίδι” από τις εκδόσεις i write.gr
