Δεν υπάρχει στιγμή ή ώρα μες στην ημέρα που να μην είναι κατάλληλη για θετικές δηλώσεις. Κι αυτό γιατί ακόμα κι αν νομίζουμε πως δε σκεφτόμαστε, σχεδόν ποτέ δεν είναι αλήθεια και πολλές φορές οι σκέψεις μας δεν είναι και τόσο φωτεινές.
Οι θετικές δηλώσεις, έννοια που έγινε ευρέως γνωστή από την Λουίζ Χέι, έχουν τα ίχνη τους στον τομέα της σύγχρονης Συστημικής Ψυχολογίας, και συγκεκριμένα στη θεωρία της Αφηγηματικής προσέγγισης. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, τα προβλήματά μας παραμένουν άλυτα όταν τα αφηγούμαστε ως άλυτα ενώ βρίσκουν λύσεις όταν κατά τη διάρκεια της αφήγησής τους ή περιγραφής τους χρησιμοποιούμε έννοιες, εκφράσεις και λέξεις οι οποίες απεικονίζουν λύσεις. Δείχνει σαν οι ψυχολόγοι που επεξεργάστηκαν αυτή την εκδοχή, να έχουν δει πως στην ουσία, ο καθένας μας αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά την πραγματικότητα και μάλιστα, μπορεί να αλλάξει και τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται έτσι ώστε αύριο να ζει τελείως διαφορετικά πράγματα από ότι ζούσε χθες. Αρκεί να το πει.
Πες το κι έγινε! Εύλογα εγείρεται το ερώτημα: Μα αν είναι έτσι τότε, υπάρχει πραγματικότητα; Ή όχι; Κατά πάσα πιθανότητα να υπάρχει. Κανείς δεν έχει καταφέρει να την απορρίψει μιας και όλοι, όσο θεωρητικοί κι αν γίνουμε, στο τέλος βγαίνουμε από το δωμάτιο, χρησιμοποιώντας την πόρτα και δεν περνάμε μέσα από τον τοίχο. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Σε τι μας ωφελούν λοιπόν οι θετικές δηλώσεις αν η πόρτα παραμένει πόρτα και ο τοίχος , τοίχος;
Οι θετικές δηλώσεις και η Αφηγηματική προσέγγιση γενικότερα, μας βοηθούν , σε περίπτωση που… θελήσουμε να βγούμε από το δωμάτιο, να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει πόρτα γι’ αυτό και δεν είμαστε εγκλωβισμένοι αν δεν έχουμε καταφέρει να βγούμε, παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειές μας να διαπεράσουμε τον τοίχο, νομίζοντας πως είναι πόρτα. Μας βοηθά επίσης να χρησιμοποιήσουμε ορθώς την λέξη πόρτα για την πόρτα και την λέξη τοίχος για τον τοίχο. Στην τρισδιάστατη πραγματικότητα μπορεί να φαντάζει απλό, τι γίνεται όμως όταν μιλάμε για συναισθήματα; Για νοητικές και αφηρημένες έννοιες;
Οι θετικές δηλώσεις μας βοηθούν να αναγνωρίσουμε ποια σημεία στην υποκειμενική μας πραγματικότητα χρειάζονται αλλαγή ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε πχ να βγούμε από το δωμάτιο. Μας βοηθούν να καταλάβουμε πως άλλο πράγμα ο εγκλωβισμένος (δεν μπορώ να βγω από το δωμάτιο) και άλλο ο αποπροσανατολισμένος (δεν ξέρω από που να βγω από το δωμάτιο).
Είναι πολύ συγκινητικές οι στιγμές της ζωής μας που παραδεχόμαστε ότι δεν ξέρουμε την έξοδο και καταλαβαίνουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε την αντίληψή μας ώστε να την βρούμε. Είναι απελευθερωτικό να παραδεχόμαστε πως έξοδος υπάρχει απλά εμείς δεν την βλέπουμε ακόμα. Ή μάλλον, δεν την έχουμε αφηγηθεί ακόμα.
