Υπάρχουν φορές που ο κόσμος γύρω μας μοιάζει τρομακτικός, γεμάτος τραγωδίες και προβλήματα. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάμε το πρωί κι αναρωτιόμαστε τι άλλο κακό μπορεί να μας συμβεί.Δεν είναι μόνο τα γεγονότα δυσάρεστα, είναι και οι σκέψεις μας στενόχωρες….
Μελαγχολούμε και το εγώ μας “υπερθεματίζει”, επιμένοντας ότι όλα αυτά αποδεικνύουν πως ζούμε σ’ έναν άδικο, βίαιο, άπονο, γεμάτος μίσος κόσμο και πως εμείς δεν είμαστε παρά αθώα, αβοήθητα θύματα.
Αν όμως αλλάξουμε ελαφρά την πυξίδα της αντίληψής μας, αν μεταβάλουμε λίγο τον τρόπο σκέψης μας, θα δούμε πως υπάρχει κι άλλη οπτική για να δούμε τον κόσμο.
Σκεφτείτε τέτοια παραδείγματα στις κάθε είδους σχέσεις σας: όλοι έχουμε περάσει περιόδους όπου μας φαίνονταν αδιέξοδες, ήμασταν απελπισμένοι και νιώθαμε πως είχαμε υπερβεί τις αντοχές μας…Και λίγο μετά, χωρίς εν τω μεταξύ να συμβεί κάτι “κοσμογονικό”, η ατμόσφαιρα χαλάρωνε και αισθανόμασταν πιο ήρεμοι.
Αυτό που συνέβη ήταν ότι αλλάξαμε λίγο τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζαμε τα πράγματα. Και όσο ο εσωτερικός μας κόσμος άλλαζε, τόσο “παρέσυρε” και τον εξωτερικό.
Το είπαμε νωρίτερα, το λέμε και πάλι: ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μας έχει δοθεί στη ζωή είναι η ικανότητα να επιλέγουμε τις σκέψεις και τα πιστεύω μας. Αν θέλουμε λοιπόν, μπορούμε να επιλέξουμε να απελευθερωθούμε από έναν κόσμο ο οποίος είναι θεμελιωμένος στο φόβο.
Με άλλα λόγια, μπορούμε είτε να επιλέξουμε την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος είναι γεμάτος φόβο και μίσος, είτε να πιστέψουμε σ’ έναν κόσμο που βασίζεται στην αγάπη.
Στην πρώτη περίπτωση προσδιορίζουμε την αιτία του προβλήματος έξω από μας, ενώ στη δεύτερη ξέρουμε πως αιτία για ό,τι βλέπουμε και βιώνουμε είναι οι δικές μας σκέψεις.
Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση είναι δική μας. Πάντως, αν επιλέξουμε το δρόμο της γαλήνης του μυαλού, θα μπούμε στο μονοπάτι της μεταμόρφωσης – της δικής μας και του κόσμου που μας περιβάλλει.
Μια ιστορία
“Αν παλαιότερα προσπαθούσε να με πείσει κάποιος ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να βλέπω τον κόσμο, θα έλεγα ότι είναι τρελός.
Ήμουν ένας αυστηρός ορθολογιστής – και ένιωθα περήφανος γι’ αυτό.
Πίστευα πως μόνο ό,τι έβλεπα και άγγιζα ήταν αληθινό και πως δεν υπήρχε καμιά άλλη οπτική.
Επιπλέον, θεωρούσα ότι η γαλήνη και η ευτυχία είναι ουτοπία και ότι ο κόσμος είναι σκληρός “από τη φύση του”. Αυτός κάνει ό,τι μπορεί για να με τσακίσει κι εγώ απλώς πρέπει να ανταποδώσω τα χτυπήματα.
Έτσι έμοιαζα με το σκαντζόχοιρο που θέλει αγάπη, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί κανένας δεν τον αγκαλιάζει!
“Μάλλον δεν έχω την ικανότητα ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ”, έλεγα στον εαυτό μου.
Κάποια στιγμή, το 1997, διαβάζοντας ένα βιβλίο, άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως, αν “αγκάλιαζα” τον κόσμο, θα με αγκάλιαζε και αυτός.
Άρχισα να μαθαίνω πώς να αναλαμβάνω την ευθύνη των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, και πώς να σταματήσω να κατηγορώ τους άλλους για ό,τι μου συνέβαινε.
Από τότε κάνω το καλύτερο που μπορώ για να γίνω ένας “εξερευνητής της αγάπης”.
Κι όταν εκνευρίζομαι, θυμώνω ή φοβάμαι, θυμίζω στον εαυτό μου ότι υπάρχει και ένας άλλος τρόπος να βλέπω τον κόσμο, και ότι αυτό είναι στο χέρι μου.
Το εγώ μου επιμένει ότι ένας σκαντζόχοιρος δεν μπαίνει σε αγκαλιές, αλλά εγώ ξέρω ότι μπορώ ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ, να συγχωρήσω και να με συγχωρήσουν.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Τένιας Μακρή “15+7 πολύτιμα μαθήματα & βήματα για καλύτερες σχέσεις” από τις εκδόσεις μέλινο.
