Όταν το θέατρο δημιουργεί θεραπεία, κατά κάποιο τρόπο, εκπληρώνει τον σκοπό της γέννησής του.
Ένας άνθρωπος που ασχολείται με το θέατρο, έχει να εκφράσει και να εκθέσει τον προσωπικό του κόσμο, με όλα του τα χαρίσματα και τις αδυναμίες, με σκοπό αυτά να γίνουν αποδεκτά από τον ίδιο και το περιβάλλον και το περιβάλλον να γίνει αποδεκτό στον εσωτερικό του κόσμο.
Από την άλλη, ένας άνθρωπος που ασχολείται με τη θεραπεία -της ψυχής- συναντά γρήγορα το σημείο όπου για να συνέλθει, χρειάζεται να επικαλεστεί όλες του τις… θεατρικές ιδιότητες, όσο ακατέργαστες κι αν είναι.
Χρειάζεται ν’ “αφηγηθεί” σε κάποιον -θεραπευτή ή φίλο- γεγονότα τα οποία τον έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Χρειάζεται να περιγράψει τον “ρόλο” του στην υπόθεση, τους “ρόλους” όλων όσων ενεπλάκησαν στην “πλοκή” του/των τραυμάτων – εμποδίων, το περιβάλλον δηλαδή το “σκηνικό” και, την ατυχή, ως εδώ, κατάληξη.
Βάζει δηλαδή σε τάξη στο μυαλό του την πλοκή της ιστορίας, όπως κάθε θεατρικός συγγραφέας, που σέβεται την τέχνη του, θα έκανε.
Αφού γίνουν όλα αυτά, μπορεί να δει “πού μπάζει” η ιστορία του. Πού υπάρχουν κενά τα οποία δεν ξέρει να γεμίσει -όπως πχ: γιατί η μητέρα του ήταν πάντα σκληρή και αγέλαστη; Ή γιατί η γυναίκα του τον άφησε ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποίηση; Ή γιατί εθίστηκε στο αλκοόλ;-
Καθώς ανακαλύπτει αυτά τα επώδυνα κενά, τα οποία μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για την πραγματική του ζωή, χρειάζεται να προχωρήσει κι άλλο με τις “θεατρικές του ικανότητες” και ν’ ανακαλύψει τι συνέβη, τι συνέβαινε πριν και τι συμβαίνει τώρα, με πλήρη επίγνωση όλων των παραμέτρων. Με πλήρη βίωση βεβαίως, και όλων των συναισθημάτων!
Όλοι μας αναπαράγουμε σκηνές στην καθημερινότητά μας. Σκηνές που μας πλήγωσαν, που μας φρέναραν, που μας θύμωσαν. Συνήθως ξεκινάμε με μία φράση του τύπου: “Να σου πω τι έπαθα!” Και η περιπέτεια ξεκινά!
Ο φίλος μας ακούει με θαυμασμό, με δέος, με φρίκη, με συμπόνια… Κι εμείς ξεφορτώνουμε ένα βαρύ συναισθηματικό και διανοητικό φορτίο, που δε μπορούμε να το σηκώσουμε μόνοι. Ο φίλος ακούει, βιώνει από τη δική του πλευρά, ταυτίζεται και προτείνει λύσεις ή, αν δεν υπάρχουν, ανοίγει την αγκαλιά του.
Έτσι λοιπόν και στη Δραματοθεραπεία, οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, με πλήρη επίγνωση τόσο των έμφυτων ικανοτήτων των ανθρώπων για το θέατρο, όσο και την επίμονη ανάγκη τους για θεραπεία, έχουν μελετήσει κι έχουν ανακαλύψει τρόπους με τους οποίους μπορούμε και ξεμπερδεύουμε τα μπερδεμένα κουβάρια από εμπειρίες μας που, ενώ θα έπρεπε, δεν βρήκαμε ή δεν εμπιστευτήκαμε κάποιο… “κοινό” ώστε να εμπιστευτούμε, να εκθέσουμε, να εκφράσουμε και τελικά, να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας και τον άλλο.
Σχετικές εκδηλώσεις
Σεμινάριο Δραματοθεραπείας – “Από το φόβο … στο θάρρος”
