Κάθε απόφαση για δράση εξουδετερώνει την πιθανότητα μιας άλλης μορφής δράσης, ωστόσο πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι πολλές φορές μπορεί να μην υπάρχει η τέλεια απόφαση.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι η επιλογή αυτή καθαυτή, αλλά οι λόγοι πίσω από την επιλογή.
Αν επιλέξουμε κάτι από φόβο, το αποτέλεσμα της πράξης μας μπορεί να είναι ανεπαρκές και ασταθές· αν επιλέξουμε με πίστη, τα επακόλουθα της πράξης μας θα μας οδηγήσουν πιθανότατα προς την κατεύθυνση που πρέπει να πάμε, όσο διστακτικά κι αν γίνει αυτό.
Η ζωή μας αλλάζει εξωτερικά καθώς εμείς αλλάζουμε εσωτερικά. Το ένα είναι φυσικό επακόλουθο του άλλου, κι όσο κι αν προσπαθούμε, δεν μπορούμε να επέμβουμε σε αυτή τη δυναμική. Συχνά συμβαίνει να προσπαθούμε απεγνωσμένα να πάρουμε μαζί μας εκείνους τους ανθρώπους που αγαπάμε πιο πολύ, ή να διατηρήσουμε σταθερά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της ζωής μας, ακόμη και την ώρα που η εσωτερική μας φωτιά μαίνεται και απειλεί να μας καταπιεί.
Θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε στην οικογένεια και τους φίλους μας αυτό που περνάμε, ελπίζοντας ότι είχαν κι αυτοί μια παρόμοια εμπειρία ή ότι θα βρουν το έδαφος που εξερευνούμε μέσα μας αρκετά ελκυστικό ώστε να στραφούν κι εκείνοι στο δικό τους εσωτερικό κόσμο.
Διαβάστε επίσης: Οι τέσσερις ισχυρές λέξεις με την μεγαλύτερη “θεραπευτική” δύναμη
Κάποιες φορές τα καταφέρνουμε· συνήθως όμως όχι.
Η επιλογή μας να προχωρήσουμε στο ταξίδι πρέπει να γίνεται με πίστη και δεν μπορεί να εξαρτάται από το ποιος επιλέγει να έρθει μαζί μας. Όπως λέει και ο ψυχολόγος Σαμ Κιν, δύο από τα πιο σημαντικά ερωτήματα για το ταξίδι της ζωής σας είναι «Πού πηγαίνω;» και «Ποιος θα έρθει μαζί μου;»
Και έχει πολύ μεγάλη σημασία να τις κάνετε με αυτή τη σειρά.
Βοηθάει όταν έχετε στο μυαλό σας ότι η ενστικτώδης αντίδραση της φυλής είναι να αποθαρρύνει τα μέλη της από το να ξεφεύγουν από τα γνωστά και τα οικεία.
Τις περισσότερες φορές, όταν κάνετε το ταξίδι προς την αυτογνωσία, θα συναντήσετε αντίσταση. Θα κάνετε λάθος αν πάρετε προσωπικά αυτή τη συμπεριφορά· θα πρέπει να τη θεωρήσετε μια πράξη φυλετικής αγάπης, ή τουλάχιστον φυλετικής αφοσίωσης, επειδή οι φυλές, εξ ορισμού, αγωνίζονται να κρατήσουν τα μέλη τους ενωμένα.
Αλλά η επιθυμία σας να γίνει γνωστή και να αξιολογηθεί η εμπειρία σας ίσως να μην μπορεί να ικανοποιηθεί από τους φίλους και τους συγγενείς σας, επειδή εκείνοι δεν έχουν νιώσει αυτό που περνάτε εσείς. Μπορεί να δυσκολεύονται να καταλάβουν την απομόνωσή σας, όταν εκείνοι περιβάλλονται ακόμη από αυτούς που αγαπούν· δεν νιώθουν την ανάγκη να διεισδύσουν στο βαθύτερο νόημα της δικής τους ζωής, όταν μπορούν να ζουν ευτυχισμένοι στην επιφάνεια.
Πολλοί από εμάς αρχικά αφήνουμε τη δειλία να μας αποτρέψει από την έρευνα, επειδή η διαίσθησή μας μας λέει ότι έτσι είναι πιθανόν να οδηγηθούμε σε αλλαγές στη ζωή μας. Για την ακρίβεια, αμφιβάλλω αν όσοι είναι στο ψάξιμο θα σημείωναν τόση πρόοδο αν ήξεραν προκαταβολικά σε όλο τους το φάσμα τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζαν.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Caroline Myss «γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται… και πώς μπορούν…» από τις εκδόσεις Διόπτρα
