Ο Ιξός ή γκι είναι ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα φυτά των Χριστουγέννων. Είναι αειθαλές παράσιτο δέντρων, κυρίως των ελάτων και των καστανιών.
Προτιμά τα δροσερά ή κρύα μέρη αν και μπορεί να αναπτυχθεί ακόμη και σε σκιερά ή ημισκιερά μέρη, σε υγρά και καλά στραγγιζόμενα εδάφη.
Εκτός από το ότι στολίζει τα σπίτια μας στις γιορτές, έχει και ιδιαίτερη συμβολική αξία, ενώ είναι συνδεδεμένο με πολλούς μύθους, σε όλες τις εποχές.
Στην αρχαιότητα θεωρούνταν φαρμακευτικό βότανο.
Για τους Κέλτες δρυίδες αποτελούσε ιερό φυτό ενώ οι Αγγλοσάξονες στόλιζαν με αυτό τα σπίτια τους, κατά την περίοδο των Χριστουγέννων.
Για τους ίδιους λόγους, στην Ελλάδα, το κρεμάμε στις πόρτες κατά την περίοδο των Χριστουγέννων και του νέου έτους, για να διώχνει τη γρουσουζιά και να φέρνει καλοτυχία.
Θεωρείται σύμβολο της αγάπης, της ειρήνης και της ευημερίας.
Ο Ρωμαίος ποιητής Βιργίλιος μας λέει πως όταν οι Έλληνες κατέλαβαν την Τροία, επέτρεψαν στον Αινεία και τους συμπολεμιστές του, να φύγουν και να πάρουν ό,τι μπορούσαν να σηκώσουν στα χέρια τους, σαν ανταμοιβή για τη γενναιότητά τους.
Στην πορεία του προς την Ιταλία, ακούγοντας τη συμβουλή της Σίβυλλας, έκοψε το «Χρυσό Κλαδί» από ένα δέντρο στις όχθες της λίμνης Αβέρνο, με το οποίο άνοιξε την είσοδο για τον Κάτω Κόσμο, για να συναντήσει τον πατέρα του. Λέγεται ότι το «Χρυσό Κλαδί» ήταν Ιξός.
Ο Πλίνιος αναφέρει πως αν κοντά σε σπίτι ή αγρόκτημα φυτέψουμε γκι, διώχνει μακριά το δηλητήριο, προστατεύει από τους κεραυνούς και τη μαγεία, και αν το πετάξεις σε ζώο, ακόμα και αν δεν το αγγίξει, αυτό θα γυρίσει πίσω και θα ξαπλώσει δίπλα του.
Ένας μύθος λέει ότι το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά στις πατημασιές του Χριστού όταν αυτός περπατούσε πάνω στη γη και ότι οι κόκκινοι καρποί του και τα αγκαθωτά του φύλλα συμβολίζουν τα μαρτύριά Του.
Ίσως εξαιτίας αυτού του μύθου, σε πολλές χώρες της Βόρειας Ευρώπης, το γκι ονομάζεται «Αγκάθι του Χριστού».
Στα βρετανικά νησιά και επειδή το φυτό θεωρείτο ιερό, συλλεγόταν τελετουργικά από βελανιδιές, μια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου, με χρυσό δρεπάνι και μετά τη συλλογή του, θυσίαζαν δυο λευκούς ταύρους.
Το τελετουργικό αυτό ονομαζόταν «Τελετουργικό της βελανιδιάς και του γκι».
